Εμείς οι παπάδες(κι άλλοι άνθρωποι δηλαδή αλλά με ενδιαφέρει ο κλάδος μου) ούτε να ταφούμε δεν μπορούμε με την ησυχία μας. Θα κατσικωθεί κάποιος δεσπότης ή κάποιος αντιπρόσωπός του και θα αρχίσει να λέει στη κηδεία ένα σωρό βαρετές κοινοτοπίες περί "άοκνου εργάτη του θυσιαστηρίου", "φιλακόλουθου και φιλόθεου", "αγαπητού από την ενορία του" κλπ. Μπορεί αυτός που μιλάει να μην έχει συναντήσει ποτέ του τον αποθανόντα ή να του έβγαζε τη ψυχή όσο ζούσε ή να τον αντιπαθούσε. Εν τω μεταξύ έναν επικήδειο να ακούσεις, τους έχεις ακούσει όλους. Λες και πεθαίνει ο ίδιος άνθρωπος.
Λοιπόν, πολύ θα ήθελα στη κηδεία μου(ελπίζω πως θα είναι μετά από πολλά πολλά πολλά χρόνια) να μιλήσει κάποιος και να πει τι καθίκι και τι στριμμένος που ήμουν. Ότι πιο εύκολα μπορούσες να συνεννοηθείς με πεισμωμένο γάιδαρο παρά με εμένα και πως όταν χαμογελούσα ένιωθε την ίδια αίσθηση που ένιωθε όταν του έδειχνε τα δόντια του το πιτ μπουλ του γείτονα.
Έτσι, για τον ρεαλισμό του πράγματος και τη διαφορά...
Ειλικρινα ειναι ωραιο που προσπαθεις να ταπεινωθεις! Ωστοσο δεν χρειαζεται να βριζεις τον εαυτο σου! Ειναι σημαντικο να αναγνωριζουμε την ατελεια μας και την αμαρτωλοτητα μας ωστοσο οπως ελεγε και ο Αγιος Παισιος εφωσον το λεω σωστα και η αυτομεμψια θελει καποιο μετρο για το καθε ανθρωπο επειδη εαν υπεραιβουμε το οριο μας τοτε ο πονηρος μπορει να μας το γυρισει αλλου! Και ο Αγιος Ιωαννης ο Σιναιτης στη Κλιμακα ελεγε οτι ταπεινος δεν ειναι αυτος που βριζει τον εαυτο του αλλα εκεινος που αντεχει τις προσβολλες των αλλων!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ταπεινωνομαι. Τους επικηδειους δεν αντέχω
ΑπάντησηΔιαγραφήΟύτε εγώ μπορώ τους επικήδειους λόγους. Θεωρώ ότι δεν έχουν καν λόγο ύπαρξης εκτός κ αν κάποιος από τους πολύ κοντινούς του αποβιώσαντος έχει την ανάγκη να πει δυο λόγια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι επειδή έχω βρεθεί στην θέση του πενθούντος εκτιμώ ότι οι περισσότεροι το τελευταίο που θέλουν είναι να εξαναγκαστούν να παρακολουθήσουν μια αγόρευση αντί να πάνε στο κοιμητήριο για την ταφή (Deso).
Και να πεις ότι λένε και τίποτα. Μια αυτάρεσκη παρλα είναι συνήθως. Πιο πολύ για να πάρει συγχαρητήρια αυτός που βγάζει το λόγο παρα για να εκτιμηθεί η αξία του αποθανώντος
ΑπάντησηΔιαγραφήΟλα αυτα μου θυμιζουν εκεινη τη ταινια με τον αειμνηστο το Κωνστανταρα "Καπεταν φαντης μπαστουνι" που νομιζαν οι γνωστοι του και οι οικειοι του οτι πνιγηκε στο ναυαγιο και ηταν εν τελει ζωντανος και καθοντουσαν ολοι και βγαζαν επικηδειους-αυλοκολοακειες προς "τιμην" του δηθεν εκλιποντος! Το κωμικο ηταν οτι ο "εκλιποντας" ηταν παρευρισκομενος στην ιδια του τη κηδεια και ακουγε τις αυλοκολακιες των ομιλουντων! Παντως εαν το καλοσκεφτειτε αυτο θα ηταν ενα ωραιο τεχνασμα να σκηνοθετησει καποιος τη κηδεια του για να διαπιστωσει ποιοι ηταν οι πραγματικοι του φιλοι και ποιοι ηταν οι "φιλοι" του εν ζωη! Νομιζω οτι τετοι τεχνασμα το εχουν δειξει σε καποιες Ελληνικες ταινιες
ΔιαγραφήΚαλά, πολύ θα ήθελα να σκαρώσω κάτι τέτοιο!
Διαγραφή