Τρεις Ιεράρχες, Εκκλησία, σχολείο.

Θεωρώ πως αντί να προσπαθούμε να πείσουμε τους εαυτούς μας και τους άλλους πως ό,τι είχαν γράψει οι Πατέρες, οι Τρεις Ιεράρχες στην προκειμένη περίπτωση, έχει άμεση εφαρμογή και σήμερα, καλό θα ήταν, με την ευκαιρία της γιορτής των Τριών Ιεραρχών να κάνουμε κάτι που στην Εκκλησία δεν το συνηθίζουμε. Ούτε στη χώρα γενικότερα, θα έλεγα. Να σκεφτούμε, να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει.

Προφανώς και δεν έχουν όλα όσα έγραψαν οι Τρεις Ιεράρχες εφαρμογή στο σήμερα. Έζησαν και έδρασαν πάνω από 1600 χρόνια πριν. Από τότε έχουν αλλάξει πολλά. Ακόμα και η σωματοδομή των ανθρώπων έχει αλλάξει. Παρ' όλες τις αλλαγές έχουμε δυο  χέρια, δυο πόδια, ένα κεφάλι. Τα βασικά έμειναν ίδια αλλά πολλά άλλα έχουν αλλάξει. Ή πολλά έχουν αλλάξει αλλά τα βασικά έμειναν ίδια. Όπως το βλέπει κανείς. Η ουσία είναι ίδια. Πολλά από αυτά που έγραψαν οι Τρεις Ιεράρχες πράγματι μπορούν να έχουν εφαρμογή σήμερα. Και κάποια άλλα όχι.

Αυτό που είναι σίγουρα επίκαιρο είναι το ενδιαφέρον τους για την παιδεία και την Εκκλησία. Για τον συνεχή εμπλουτισμό των γνώσεων. Για τη διεύρυνση του πνεύματος.

Κι εδώ ερχόμαστε στο πρώτο από τα δύο θέματα που θα ήθελα να δούμε. Η Εκκλησία σήμερα τι σχέση έχει με την τότε Εκκλησία; Η μετά μανίας προσκόλληση στην Παράδοση και η φοβία επικαιροποίησής της, αυτό είναι πραγματικά δύσκολο έργο που περιέχει και το ρίσκο του εκτροχιασμού αλλά εξόχως σημαντικό, κάνει την Εκκλησία να είναι πιστός θεματοφύλακας της θεολογίας ή τροχοπέδη στην εξέλιξή της; Αν σήμερα κάποιος έκανε τις αλλαγές που έκανε ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος στη Θ. Λειτουργία τι θα γινόταν. Και κυρίως υπάρχει κάποιος ή έστω κάποια ομάδα να αναλάβει κάτι τέτοιο; Ακόμα υπάρχει κάποιος στην Εκκλησία που θα ξεσήκωνε τέτοια φασαρία για το κτήμα της χήρας που "έφαγε" η Αυτοκράτειρα; Μπορεί να μιλήσει η Εκκλησία σήμερα για τις αδικίες του οικονομικού συστήματος όπως ο Μ. Βασίλειος, για την ισότητα των δύο φύλων όπως ο Αγ. Γρηγόριος ο Θεολόγος("Δε δέχομαι αυτή τη νομοθεσία, δεν επαινώ την (κοινωνική) συνήθεια. Οι νομοθέτες ήταν άνδρες, γι’ αυτό η νομοθεσία είναι κατά των γυναικών") ; Ή απλά θα συνεχίσει να κάνει μουσειακές αναφορές που κανέναν δεν αφορούν και κανέναν δε συγκινούν.

Το δεύτερο θέμα είναι η ίδια η παιδεία. Το ίδιο το σχολείο. Τελικά παρέχει το σχολείο αυτό που πρέπει. Επιτελεί τον σκοπό του; Είναι το φυτώριο της ελπίδας της κοινωνίας ή είναι μήπως το νεκροταφείο της; Παράγει μυαλά ικανά ή έστω βοηθά αυτά τα μυαλά  να δώσουν νέα πνοή με τις ιδέες τους στην κοινωνία ή προάγει έναν κυνικό, συμφεροντολογικό τρόπο σκέψης επικεντρωμένο στο πεζό, το κατά το σύστημα εφικτό και προσοδοφόρο; Είναι τόπος συνεργασίας και αλληλοβοήθειας δασκάλων, καθηγητών και μαθητών, είναι τόπος βασάνων για όλους τους; Τέλος καταφέρνει το σχολείο έστω να μεταδώσει γνώσεις σε ένα ικανοποιητικό επίπεδο; Μήπως όπως είναι δομημένο, ξεπερνιέται από την ίδια τη ζωή; Μήπως θα πρέπει να δούμε τι μπορεί να γίνει με το σχολείο; Αν θα το βοηθήσουμε να βρει το ρόλο του ή μήπως, γιατί όχι, μήπως πρέπει να το ξεπεράσουμε και να αναζητήσουμε κάτι ολότελα καινούριο;

Αν περιμένετε απαντήσεις για όλα αυτά, θα σας απογοητεύσω. Δεν έχω καμία απολύτως απάντηση. Γενικά δεν έχω απαντήσεις και δε δίνω απαντήσεις. Έχω ερωτήσεις και διάθεση να ψάξω μαζί με όποιον θέλει να ψάξει. Άλλωστε, αυτός δεν είναι ένας ωραίος τρόπος να τιμήσουμε τους Τρεις Ιεράρχες μας;