Από μικρός, απ' όσο με θυμάμαι, είχα μια τάση για νομαδισμό. Μη φανταστείτε ταξίδια σε εξωτικές χώρες της Ασίας και της Αφρικής με μια τσάντα στη πλάτη. Όχι, ταξίδια τέτοιου τύπου δεν είναι του γούστου μου. Γενικά τα τουριστικά ταξίδια δηλαδή δεν είναι του γούστου μου.
Μιλάω για άλλου τύπου νομαδισμό. Είχα μια τάση να φεύγω για κάμποσο καιρό από παρέες, από ομάδες, από συναναστροφές, από δουλειές αργότερα.
Αυτός ο νομαδισμός με ακολούθησε και αργότερα, μέχρι σήμερα.
Συνεχίζω να μετακινούμαι. Όχι για να βρω ένα καλύτερο μέρος, πιο ευνοϊκές συνθήκες. Αυτό έχω πάψει να το ψάχνω, ούτε καν με ενδιαφέρει πια. Όπου άνθρωποι εκεί και η κακία.
Μετακινούμαι για την μετακίνηση, για την αλλαγή, για το νέο ξεκίνημα κάθε φορά. Είναι το μόνο που με αναζωογονεί πια καθώς η απογοήτευση από όσα βλέπω γύρω μου κοντεύει να γίνει μάλλον μόνιμη.
Βέβαια κάτι τέτοιο, έχει και το κόστος του. Το αντίτιμο. Όταν είσαι συνεχώς καινούριος δεν έχεις την άνεση του "παλιού". Άσε που έναν άνθρωπο που συνεχώς μετακινείται τον βλέπουν κάπως περίεργα.
Παρ' όλα αυτά είναι τέτοια η φρέσκια οπτική που σου δίνει η κάθε μετακίνηση, το νέο φρέσκο χορτάρι που βρίσκεις στα βοσκοτόπια, που οι κίνδυνοι της διαδρομής και το ξεβόλεμα αξίζουν τον κόπο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου