Ντούτσκε

http://ardin-rixi.gr/archives/214620

Του Βασίλη Στοϊλόπουλου

Χριστούγεννα του 1979, πριν ακριβώς σαράντα χρόνια, άφησε την τελευταία του πνοή ο Ρούντι Ντούτσκε, ο «θρυλικός ηγέτης» της γερμανικής φοιτητικής εξέγερσης του ΄68. Ο πρόωρος θάνατός του ήταν το οδυνηρό επακόλουθο της απόπειρας δολοφονίας εναντίον του έντεκα χρόνια πριν.
Παρά τα χρόνια που πέρασαν, για εκείνους που περιφέρονται ακόμα στους νεφελώδεις τόπους της σεχταριστικής Αριστεράς (και όχι μόνο), ο Ρούντι Ντούτσκε εξακολουθεί ν΄ απολαμβάνει τους πιο αντιφατικούς χαρακτηρισμούς-προβολές που μπορούν να αποδοθούν σ΄ έναν «μύθο» ο οποίος ταρακούνησε με ειρηνικό τρόπο όσο κανείς άλλος την μεταπολεμική γερμανική καθεστηκυία τάξη: «μικρός σταλινιστής», «μαοϊκός», «εθνοεπαναστάτης», «θερμοκέφαλος προτεστάντης», «αντικομουνιστής», «λενινιστής», «τροτσκιστής», «αριστερός εθνικιστής», «αυτόνομος», «αυταρχική μεταμόρφωση εθνικιστή», «ζωηρός και χαρούμενος μαρξιστής», «αντεπαναστάτης», «χριστιανός» …..

Η απάντηση του Ντούτσκε σε αυτόν τον ορυμαγδό βασίζονταν, ενόσω ακόμα ζούσε, όντως σε μια η «βιβλική επαγγελία» που αποτελούσε και τη βάση της σκέψης του: «η αλήθεια θα σας απελευθερώσει». Για τον Ντούτσκε «η συγκεκριμένη ιστορική αλήθεια» και η αποϊδεολογικοποιημένη γνώση της ήταν «καθήκον και βασική προϋπόθεση για τη σοσιαλιστική θέση». Γι’ αυτό και ομολογούσε πως ο ίδιος δεν «έγινε σοσιαλιστής για να υπερασπίζεται το άδικο και το ψέμα» και ότι η καταστροφή της Δρέσδης από τους συμμάχους, λίγο πριν λήξη ο Β΄ Παγκόσμιος πόλεμος, ή τα σταλινικά Γκουλάκ είναι το ίδιο κατακριτέα με τον βομβαρδισμό του Βιετνάμ από τους Αμερικανούς ή την σφαγή των Καλαβρύτων από τους Ναζί.
Σήμερα μπορούμε να πούμε ότι όντως η τίμια επαναστατικότητα του Ντούτσκε ήταν συνυφασμένη με την χριστιανική του πίστη. Σύμφωνα με τον πιο στενό συνοδοιπόρο του, τον Μπερντ Ράμπελ, για τον Ντούτσκε «η χριστιανική συνείδηση ήταν ο θεμέλιος λίθος της ελεύθερης σκέψης, που στην φιλοσοφία του διαφωτισμού, όπως και στον Μαρξισμό, είχε απολέσει τα ριζοσπαστικά ερωτήματα επειδή ήταν “λογικά”, πολιτικά και συστηματικά συνδεδεμένη στην “αντίληψη” και την “νομιμοποίηση” υφιστάμενης εξουσίας».
Έχοντας ως αποκλειστικό οδηγό την αλήθεια, που μόνο σε αυτήν αισθάνονταν υποχρεωμένος, ο Ρούντι Ντούτσκε απαιτούσε από την (γερμανική) Αριστερά «να αφήσει τα ψέματα και τις μισές αλήθειες στην αντεπανάσταση και να δει στην συγκεκριμένη αλήθεια την πολιτική δυνατότητα ν΄ αποκτήσει την μέγιστη δυνατή υποστήριξη των μαζών» και μαζί της να βρει ένα δικό της «τίμιο βηματισμό». Γεγονός που και σήμερα παραμένει ζητούμενο για την Αριστερά, αν δει κανείς τη στάση της π.χ. στο μεταναστευτικό ζήτημα. Μια Αριστερά που αποπροσανατολισμένη κι εκτός πραγματικότητας αδυνατεί «να σταθεί στα πόδια της», πόσο μάλλον να καταλάβει τον Ρούντι Ντούτσκε.
Πηγή: «40. TODESTAG VON RUDI DUTSCHKE. „Der strengste Seitenscheitel seit 1945“, “CICERO”, 24-12-2019.