Φανερώθηκε στον αββά Αντώνιο στην έρημο πως ζούσε ένας άνθρωπος στην πόλη που ήταν πνευματικά όμοιός του.Ήταν γιατρός·ό,τι έβγαζε πέρα από τα αναγκαία τα έδινε στους φτωχούς,και κάθε μέρα έψαλλε τον Τρισάγιο Ύμνο μαζί με τους αγγέλους.
Ορισμένες εκτενέστερες εκδοχές αυτής της ιστορίας ξεκινούν με κάποιο "μεγάλο γέροντα",διαφορετικής κάθε φορά ταυτότητας,ο οποίος ζητώντας να του φανερωθεί ποιος άνθρωπος έχει φτάσει σε υψηλά μέτρα αγιότητας,μεταφέρεται εν πνεύματι στην Αλεξάνδρεια για να δει κάποιον πολύ συνηθισμένο άνθρωπο που κάνει μια πολύ συνηθισμένη δουλειά.
Δεν υφίσταται η έννοια μιας υπέρτερης κλήσης,αορίστως·υπάρχει μόνο η απόπειρα να αναγνωρίσουμε εκείνους που φτάνουν στην αγιότητα πράττοντας αυτό που ο Θεός τους καλεί,εκείνους μόνο,να κάνουν.Δεν υπάρχουν τυποποιημένες μορφές αγιότητας,όπως δεν υπάρχει αγιότητα που να είναι απρόσωπη.Ισχύει ως αξίωμα πως κάθε άνθρωπος έχει κάτι διαφορετικό να συνεισφέρει στην υπόθεση της ζωής της ερήμου.Η αμαρτία είναι πάντα αμαρτία·αλλά οι άνθρωποι ζουν με διαφορετικά ο καθένας επίπεδα εσωτερικών πιέσεων και πειρασμών.
Rowan Williams,Το μυστικό της ερήμου, εκδ. Εν Πλω
Η αγιότητα υπάρχει γύρω μας καθημερινά. Νομίζω πως συνδέεται με πρόσωπα κουρασμένα μεν αλλά με γλυκιές ρυτίδες από χαμόγελο, με μπόλικη φτώχεια και βάσανα κρυφά και φανερά, συχνά με μια κάποια "αναξιοπρέπεια" και, κυρίως, με (συγγνώμη, θα το πω γιατί πρώτα εμένα καίει αυτό) πλήρη απουσία κηρυγματικής συμπεριφοράς . . .
ΑπάντησηΔιαγραφήΩραίο αυτό το τελευταίο...
Διαγραφή