Φυσικά...

Λοιπόν, σαν χθες το θυμάμαι. Δηλαδή δεν το θυμάμαι ακριβώς αλλά στο περίπου επειδή είχαμε πιει κάμποσο. Πάτρα, Απόκριες, κατέβηκα με μια ομάδα ρεμαλιών. Φυσικά ξενυχτισμένοι από το προηγούμενο βράδυ. Φυσικά ανοργάνωτοι. Φυσικά χωρίς ξενοδοχείο κλεισμένο και χωρίς κανέναν να μπορεί να μας φιλοξενήσει, τόσοι που ήμασταν. Φυσικά να γυρνάμε όλη μέρα στους δρόμους και τα μαγαζιά της Πάτρας(πολύ όμορφη πόλη να πάτε όσοι δεν έχετε πάει). Φυσικά καταλήξαμε να έχουμε πιει...κάμποσο. Φυσικά μετά από όλες τις εκδηλώσεις και όλα τα παρελκόμενα καταλήξαμε να κοιμόμαστε στο σταθμό του τραίνου μαζί με μια πολυποίκιλη ομάδα επισκεπτών, τσιγγάνων, μεταναστών, αστέγων κλπ. Φυσικά όταν γυρίσαμε Αθήνα χρειαστήκαμε μια μέρα ύπνου. Φυσικά έκανα μπάνιο πρώτα και φυσικά η μπανιέρα χρειάστηκε έξτρα απολύμανση. Τόση λάσπη δεν είχα βγάλει ούτε όταν γυρνούσα στα μονοπάτια του χωριού μου...Φυσικά θα το ξαναέκανα. Βασικά το είχα ξανακάνει την επόμενη χρονιά. Ωραίες εποχές...Το σκέφτομαι καμιά φορά , βέβαια ήταν για λίγες ώρες αυτό, αλλά καταλαβαίνω την αδυναμία κάμποσων αστέγων να προσαρμοστούν ξανά σε διαμονή σε σπίτι. Ο δρόμος, ασκεί μια πολύ περίεργη γοητεία, στα όρια της μαγείας.