Τώρα που πέρασαν οι μέρες μπορώ να το γράψω αφού πλέον δε μπορεί να θεωρηθεί "διαφήμιση" (έτσι πάτερ;;;). Λοιπόν, την Τετάρτη, δεν έστειλα τις κόρες μου σχολείο αλλά αποφάσισα να κάνουν άλλου είδους μαθήματα. Όταν λέω αποφάσισα, εννοώ φυσικά πως συμφώνησα με αυτό που αποφάσισε η σύζυγος! Οπότε πήραμε το λεωφορείο, το οποίο λόγω απεργίας ήταν γεμάτο κόσμο, έκανε τη μισή διαδρομή, αφήνοντας μας στην Κουμουνδούρου στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ(δε μπήκα μέσα) και από εκεί περπατήσαμε μέχρι τη Πλάκα όπου βρίσκεται ο ναός όπου υπηρετώ. Με 20 λεπτά καθυστέρηση χτύπησα τις καμπάνες 57 φορές, έκανα και ένα τρισάγιο στη μνήμη των θυμάτων(ναι, μπορούν να γίνουν και τα δύο προς έκπληξη μερικών) και μετά από λίγη ώρα πήγαμε στη συγκέντρωση.
Η οποία συγκέντρωση φυσικά δεν ήταν μία αλλά τρεις. Η μία του ΠΑΜΕ, η άλλη της ΑΔΕΔΥ και η τρίτη των αντιεξουσιαστών. Αυτή του ΠΑΜΕ ήταν σαλονάκι. Όλα στοιχισμένα και τακτοποιημένα, φοβερή οργάνωση και ροή απαλή και γαλήνια σαν το ποταμάκι στο οποίο κυλάει το γάργαρο νεράκι που έλεγε και ο Βέγγος. Στη κάτω συγκέντρωση, της ΑΔΕΔΥ, αν δε κάνω λάθος αυτής ήταν η πρόσκληση, η κατάσταση ήταν από πιο χύμα ως πολύ πιο χύμα. Πολλές διαφορετικές οργανώσεις(οι αριστερές οργανώσεις πρέπει να είναι περισσότερες από τα μέλη τους σε αυτή τη χώρα, η πορεία όλο και κόλλαγε αλλά το κλίμα πιο ζεστό πιο φιλικό. Ίσως φταίει ότι συναντηθήκαμε με πολλούς γνωστούς εκεί. Για την ιστορία στη μία κόρη μου άρεσε η πιο οργανωμένη παραλία...εεε... συγκέντρωση, ενώ στην άλλη η πιο πολύχρωμη. Κάπως έτσι χωρίστηκε και το ζεύγος. Τέλος πάντων, πηγαίναμε πάνω κάτω για να έχουμε μια γεύση καλή και από τις δύο συγκεντρώσεις. Η τρίτη δεν κατάλαβα ποτέ που έγινε αλλά θα επανέλθω σε αυτήν.
Όλα κύλησαν ομαλά. Έκανα κάτι ανάμεσα σε καθηγητή και τουριστικό ξεναγό στα παιδιά εξηγώντας τους τις συγκεντρώσεις, τις οργανώσεις, τα αιτήματα - βοήθησαν και κάποιοι από τους παλιούς δασκάλους τους που βρήκαμε- μιλούσα με κόσμο που ερχόταν και μου έδινε συγχαρητήρια(!!!) που κατέβηκα στη συγκέντρωση-προφανώς και αυτοδιαφημίζομαι τώρα- κάτσαμε κάμποση ώρα στο Σύνταγμα, οι μικρές μου απαγόρευσαν να φάω έστω μια τυρόπιτα(για τυχόν ευλαβείς βλαμμένους τη Τετάρτη και τη Παρασκευή τούτη δεν είχαμε νηστεία) γιατί όπως είπαν σε συγκέντρωση πένθους για τα Τέμπη και διεκδίκησης αιτημάτων δεν τρώμε(ένα σωρό κόσμος έτρωγε, μόνο εγώ έμεινα στη πείνα) και μετά πήραμε το δρόμο του γυρισμού.
Όπου είχα τη φαεινή ιδέα να περπατήσουμε κόντρα στα τελευταία κομμάτια της συγκέντρωσης για να τους δούμε κι αυτούς. Και όπως πηγαίναμε ξαφνικά βρισκόμαστε μπροστά σε πολλά νεαρά άτομα(είχε και κάτι μπαρμπάδια, μην ανοίξω το στόμα μου τώρα) με μαύρα ρούχα κουκούλες, μαυροκόκκινες σημαίες οι οποίοι προχωρούσαν υπό την επιτήρηση των άρτια εξοπλισμένων ανδρών των ΜΑΤ. Κοκκάλωσαν οι δικές μου. Ποιοι είναι τούτοι με ρώτησαν και γιατί τους πάνε συνοδεία οι αστυνομικοί; Αυτοί, τους λέω, είναι η τρίτη συγκέντρωση και τα επεισόδια που περιμένατε να δείτε. Αντιεξουσιαστές και αυτοί με το πανό είναι της ομάδας Ρουβίκωνας, καλά παιδιά αλλά μη πέσεις μπροστά τους όταν αρχίσουν να...εχμ...παρεμβαίνουν...Οι κόρες μου εκστασιασμένες μου λένε(μέχρι εκείνη την ώρα διαφωνούσαν για το ποια συγκέντρωση ήταν καλύτερη) μου λένε, καλά τι μας πήγες στους άλλους τότε και δε μας έφερες κατευθείαν εδώ; Να μην τα πολυλογώ, μου έχουν πρήξει τα συκώτια για το πώς θα γίνουν κι αυτές Ρουβικωνίτσες(στην εποχή μου τα κορίτσια γίνονταν Ρουβίτσες, δε ξέρω ποιο είναι καλύτερο) ενώ ήθελαν να πάνε με κουκούλα και μάσκα στο σχολείο για να κάνουν...παρέμβαση(τους έμαθα την ορολογία, τα βασικά τουλάχιστον).
Όπως καταλαβαίνετε η εκπαίδευση πήγε πιο καλά απ' ότι περίμενα. Πώς ξεκινήσαμε από πένθιμες καμπάνες και τρισάγια και φτάσαμε στον Ρουβίκωνα, ένας Θεός ξέρει...
Πέρα από το χιουμοριστικό του παραπάνω κειμένου, ήταν πράγματι μεγάλη η συμμετοχή του κόσμου, υπήρχε παλμός, ζωντάνια, υπήρχε οργή για τα Τέμπη και αν όλες οι συγκεντρώσεις ήταν μία, θα μιλούσαμε για κάτι καταπληκτικό. Αρκεί να μη μείνουμε εκεί και να μη ξεχάσουμε και το θέμα των Τεμπών και τα υπόλοιπα αιτήματα. Και όχι, δεν ήμουν ο μόνος κληρικός εκεί πέρα. Υπήρχαν κι άλλοι. Λίγοι αλλά πάντως υπήρχαν. Αλλά εσείς μπορείτε να μου πείτε τα μπράβο σας. Θα τα δεχθώ ταπεινά και ήσυχα και βουβά. Όπως προτιμούν κάποιοι που θυμούνται αυτά τα πολύ πνευματικά κατά το δοκούν.
ΥΓ. Μου άρεσε και το αναφέρω ξεχωριστά σε υστερόγραφο. Πολύ δυναμική και η συμπαράσταση στον λαό της Παλαιστίνης που τιμωρείται εξαιρετικά δυσανάλογα από τον ισραηλινό στρατό σε μια επιχείρηση που θυμίζει ολοένα και περισσότερο γενοκτονία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου