Κυριακή της Απόκρεω

 

Σήμερα Κυριακή της Απόκρεω, η Κυριακή της Αποκριάς όπως λέμε στη δημοτική, είναι η μέρα της κορύφωσης των κοσμικών εορτασμών αυτής της περιόδου. Σε πολλές πόλεις και σε πολλές γειτονιές της δικής μας πόλης παρελαύνει ο καρνάβαλος και ακολουθούν διάφοροι γλεντοκόποι μασκαρεμένοι. Πολύ συχνά αυτό το θέαμα προκαλεί αντιδράσεις και κάποια δυσαρέσκεια σε μια μερίδα χριστιανών. Ίσως να έχουν δίκαιο ίσως και όχι. Δεν θα είναι άλλωστε το θέμα μας αυτό και το αν πλέον τα καρναβάλια έχουν καμία σχέση με τις ειδωλολατρικές εορτές που αποτελούν τους προδρόμους τους. 

Ας δούμε λίγο προσεκτικότερα και λίγο εντιμότερα, το θέμα των μασκών. Του μασκαρέματος. Οι μάσκες, όχι μόνο οι αποκριάτικες αλλά και αυτές που φοράμε κάθε μέρα, όταν προσποιούμαστε τους καλούς εργοδότες, τους καλούς εργαζόμενους, τους καλούς γείτονες, τους καλούς γονείς, τα καλά παιδιά, τους καλούς και ευσεβείς και μαχητικούς χριστιανούς, μόνο και μόνο για να βλέπει ο κόσμος και να μας συγχαίρει, όλες αυτές οι καθημερινές μάσκες μας δίνουν μια ψευδαίσθηση ανωτερότητας, μια ψευδαίσθηση αρετής και τέλος και εδώ είναι το σημαντικότερο, μια ψευδαίσθηση ελευθερίας. 

Νομίζουμε πως φορώντας τη καθημερινή μας μάσκα ελευθερωνόμαστε από τις αδυναμίες μας, από τις κακίες μας, από τα συμπλέγματά μας και από τις αμαρτίες μας. Μα κάνουμε ακριβώς το αντίθετο. Φορώντας τη μάσκα μας κάθε μέρα, μπλεκόμαστε ολοένα και περισσότερο στα δίχτυα όλων αυτών. Χάνουμε την ελευθερία μας, χάνουμε τη προσωπικότητά μας, όποια κι αν είναι αυτή, για να έχουμε μια καλή έξωθεν μαρτυρία. Μα τι γίνεται με το μέσα; Τι γίνεται με την ψυχή μας; Τι γίνεται με αυτά που μόνο ο Χριστός μπορεί να θεραπεύσει; Που όμως για να τα θεραπεύσει πρέπει πρώτα να τα αποδεχτούμε σαν στοιχεία του χαρακτήρα μας, σαν στοιχεία δικά μας. Πρέπει να αντικρίσουμε τον εαυτό μας με όλη του την εσωτερική ασχήμια και αφού παραδεχτούμε ότι πράγματι υπάρχει να προσέλθουμε με αυτή στο Χριστό και να του τη προσφέρουμε ώστε να τη μεταμορφώσει σε ομορφιά αφού μας καθαρίσει. 

Γιατί όταν ο Χριστός θα μας ρωτήσει " όταν πείνασα μου δώσατε να φάω, όταν δίψασα  μου δώσατε να πιω, όταν ήμουν ξένος  με περιμαζέψατε, όταν ήμουν γυμνός  με ντύσατε, άρρωστος  μ’ επισκεφθήκατε, φυλακισμένος  ήρθατε να με δείτε;" θα μας ρωτήσει αν αυτό το κάναμε πράγματι από τη καρδιά μας ή αν το κάναμε φορώντας τη μάσκα του καλού ανθρώπου ώστε ο κόσμος να μας δει. Δε ζητά απλά καλές και καθαρές πράξεις αλλά καθαρές καρδιές. Και μόνο Αυτός μπορεί να τις καθαρίσει. 

Ας κοιτάξουμε λοιπόν ξανά τώρα τον καρνάβαλο. Ας τον δούμε υπό το πρίσμα όσων είπαμε, θα μπορούσαμε να πούμε κι άλλα εδώ ο καθένας και η καθεμιά μας μπορεί να προσθέσει κι άλλες σκέψεις, αυτό είναι το νόημα των κηρυγμάτων , να ξυπνήσουν απορίες και συζητήσεις και όχι να δώσει έτοιμε λύσεις και πακεταρισμένες βεβαιότητες, και κοιτάζοντας τον ας πούμε τι πραγματικά μας ενοχλεί. Ο καρνάβαλος της Αποκριάς ή ο δική μας καθημερινή μασκοφορία;