Του Ασώτου

 

Πόσο πολύ μοιάζουμε οι χριστιανοί σήμερα στον μεγάλο αδελφό της παραβολής του Ασώτου...Σίγουρα πολύ περισσότερο απ' όσο μοιάζουμε στον Πατέρα, ο οποίος στεναχωρέθηκε που ο μικρός του γιος ήθελε να πάρει το μερίδιό του και να φύγει μακριά του αλλά του το έδωσε χωρίς να πει ούτε μισή πικρή κουβέντα. Εντυπωσιακό, έτσι; Ούτε τον καταράστηκε, ούτε τον αφόρισε, ούτε του είπε "θα το φας το κεφάλι σου" ούτε τίποτα! Του έδωσε την περιουσία που του αναλογούσε και τον αποχαιρέτησε. Έτσι απλά, σεβόμενος τόσο πολύ την ελευθερία του γιου του ακόμα κι αν ήξερε ότι. πράγματι, θα το φάει το κεφάλι του τελικά ο μικρός γιος. Και όταν ο μικρός τα έκανε μαντάρα και γύρισε πίσω σαν βρεγμένη γάτα, πώς τον υποδέχτηκε ο πατέρας του; Με μια μεγάλη αγκαλιά, δίνοντάς του καλύτερα ρούχα από πριν, δίνοντάς του δακτυλίδι, σύμβολο ότι είναι και πάλι κληρονόμος όλης της περιουσίας, οργανώνοντας ένα μεγάλο γλέντι με πλούσιο γεύμα. 

Ο μικρός γιος περιπλανήθηκε, ξόδεψε την περιουσία του σε κάθε είδους διασκεδάσεις και ακολασίες, έμεινε εντελώς άφραγκος όταν δεν έβρισκε δουλειά να κάνει και κατέληξε να τρώει από το φαγητό των χοίρων, ζώο που θεωρούταν μιαρό για τους Εβραίους. Τόσο πολύ6 ξέπεσε. Και όταν το κατάλαβε επέστρεψε, μετανόησε. Πιστεύει κανείς πως αν ο πατέρας της παραβολής, ο Θεός δηλαδή, τον "ξεπροβόδιζε" με κατάρες και απειλές όταν πήρε την απόφαση να φύγει, υπήρχε περίπτωση ο άσωτος υιός να επέστρεφε ποτέ σπίτι του; Όχι, θα έμενε σε εκείνη τη καταραμένη χώρα τρώγοντας ξυλοκέρατα και βοσκώντας χοίρους μέχρι να πεθάνει. Ήταν η βεβαιότητα ότι ο πατέρας του θα τον αγαπά πάντα που τον ώθησε στη μετάνοια και στην επιστροφή. 

Ενώ αν ο πατέρας συμπεριφερόταν όπως ο μεγάλος αδερφός, όπως συμπεριφέρονται πολλοί από εμάς και το δείχνουμε και δημόσια σαν κάποιου είδους επίτευγμα, αν ήταν σκληρός, άτεγκτος, έτοιμος να κόψει κάθε σχέση με τον αμαρτωλό γιο πού θα επέστρεφε ο μικρός άσωτος; Πώς θα μπορούσε να οδηγηθεί στη μετάνοια; Μάλλον στην απόγνωση θα κατέληγε. Γιατί η σκληρότητα, σαν αυτή του μεγάλου αδερφού, ακόμα και δικαιολογημένη, όχι μόνο δεν αφήνει εμάς να εισέλθουμε στη Βασιλεία του Θεού, αλλά κρατά μακριά και τους αμαρτωλούς από τη μετάνοια. 

Προφανώς και όσο κάποιος δε θέλει σχέση μαζί μας ούτε κι εμείς θα τον κυνηγήσουμε για να αλλάξει γνώμη ντε και καλά. Αλλά θα πρέπει να του δείξουμε πως είμαστε έτοιμοι ανά πάσα στιγμή να τον δεχτούμε πίσω. Πως δε χρειάζεται να χτυπήσει καν τη πόρτα μας , γιατί αυτή παραμένει πάντα ανοιχτή. Αυτή είναι η λογική και η ηθική που μας δίδαξε ο Χριστός. Αυτή είναι η λογική που σε κάποιους φαίνεται ανοησία και αυτή είναι η ηθική που κάποιοι, ακόμα και χριστιανοί, ίσως να τη θεωρήσουν ανήθικη. Αυτός είναι ο τρόπος που οι χριστιανοί συνδιαλεγόμαστε με τον κόσμο.