H θέση των χριστιανών αναρχικών για την Προς Ρωμαίους Επιστολή κεφ. 13 και την πολιτική ανυπακοή(απόσπασμα)

 

Ερμηνεύοντας τα κεφάλαια 12 και 13 της Προς Ρωμαίους Επιστολής ως ένα συνεκτικό όλον, ο Ellul σημειώνει ότι

υπάρχει μια προοδευτική κίνηση αγάπης από τους φίλους στους ξένους και ακολούθως στους εχθρούς, και εκεί είναι που θέλει να καταλήξει το χωρίο. Με άλλα λόγια, πρέπει να αγαπάμε τους εχθρούς μας και γι' αυτό πρέπει ακόμα και να σεβόμαστε τις Αρχές.

Ο Eller συμφωνεί: οι Αρχές "χρησιμοποιούνται από τον Παύλο ως παράδειγμα των ανθρώπων εκείνων απέναντι στους οποίους η υποχρέωση αυτή θα είναι δυσκολότερο να εφαρμοστεί". Αποτελούν "μια πρώτη δοκιμασία της αγάπης μας για τον εχθρό". Σε κάθε περίπτωση, για τον Yoder, "κάθε ερμηνεία του 13:1-7 που δεν είναι έκφραση του υποφέρειν και υπηρετείν την αγάπη πρέπει να θεωρείται ως παραφωνία του χωρίου μέσα στο υπόλοιπο κείμενο". Έτσι, το μήνυμα του Παύλου στην Προς Ρωμαίους 13 είναι η υποταγή των χριστιανών στις πολιτικές εξουσίες από αγάπη, συγχώρεση και αυτοθυσία. 

Υπό αυτό το πρίσμα, η Προς Ρωμαίους 13 δεν αποτελεί προδοσία της επαναστατικής Επί του Όρους Ομιλίας του Ιησού(όπως θα υποστήριζε ο Tolstoy) αλλά εξήγησή της: η Προς Ρωμαίους 12-13 είναι μια "εύγλωττη και γεμάτη πάθος επιβεβαίωση" της Επί του Όρους Ομιλίας, μια εφαρμογή της στην περίπτωση του κράτους.  Στην ομιλία αυτή, ο Ιησούς καλεί αυτούς που τον ακολουθούν να αγαπήσουν τους εχθρούς τους, να μην προσφέρουν μόνο τον χιτώνα που θα τους ζητηθεί αλλά και τον μανδύα τους και να ευλογήσουν τους διώκτες τους. Στην Προς Ρωμαίους 12-13 ο Παύλος πράττει το ίδιο, εφαρμόζοντας τις επιταγές του Ιησού απέναντι στην εξουσία. 

Παράλληλα, ο Eller τονίζει ότι το "να υποτάσσεσαι" δεν σημαίνει να λατρεύεις, να "αναγνωρίζεις την νομιμότητα" ή να ¨δείχνεις αφοσίωση". Γι' αυτόν

αποτελεί μια απόλυτα ουδέτερη και αναρχική συμβουλή για μη αντίσταση, οργή, επιθετικότητα, χρήση ισχύος ή ο,τιδήποτε που αντιτίθεται στην αρχή "αγάπα τον εχθρό σου", που φυσικά αποτελεί για τον Παύλο το κύριο ζήτημα.

Έτσι ο Παύλος δεν προτρέπει σε "τυφλή υπακοή". Όπως εξηγείται και παρακάτω, στην περίπτωση που οι Αρχές θα έρχονταν σε ευθεία σύγκρουση με τις θεϊκές επιταγές, τότε οι χριστιανοί θα όφειλαν αν παρακούσουν τις πρώτες -αλλά επίσης να αποδεχτούν την οποιαδήποτε τιμωρία. Τελικά, η αφοσίωση ενός χριστιανού είναι μόνο προς τον Θεό και όχι προς το κράτος.

Alxandre Christoyannopoulos, η θέση των χριστιανών αναρχικών για την Προς Ρωμαίους Επιστολή κεφ. 13 και την πολιτική ανυπακοή(απόσπασμα) από το βιβλίο Απέναντι στο Κράτος-Αναρχοχριστιανικές Προσεγγίσεις, εκδ.  Firebrand