Κυριακή Β΄ των Νηστειών

 

Εκείνο τον καιρό, μπήκε ο Ιησούς στην Καπερναούμ και διαδόθηκε ότι βρίσκεται σε κάποιο σπίτι. Αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε δεν υπήρχε χώρος ούτε κι έξω από την πόρτα· και τους κήρυττε το μήνυμά του. Έρχονται τότε μερικοί προς αυτόν, φέρνοντας έναν παράλυτο, που τον βάσταζαν τέσσερα άτομα. Κι επειδή δεν μπορούσαν να τον φέρουν κοντά στον Ιησού εξαιτίας του πλήθους, έβγαλαν τη στέγη πάνω από ’κει που ήταν ο Ιησούς, έκαναν ένα άνοιγμα και κατέβασαν το κρεβάτι, πάνω στο οποίο ήταν ξαπλωμένος ο παράλυτος. Όταν είδε ο Ιησούς την πίστη τους, είπε στον παράλυτο: «Παιδί μου, σου συγχωρούνται οι αμαρτίες». Κάθονταν όμως εκεί μερικοί γραμματείς και συλλογίζονταν μέσα τους: «Μα πώς μιλάει αυτός έτσι, προσβάλλοντας το Θεό; Ποιος μπορεί να συγχωρεί αμαρτίες; Μόνον ένας, ο Θεός». Αμέσως κατάλαβε ο Ιησούς ότι αυτά σκέφτονται και τους λέει: «Γιατί κάνετε αυτές τις σκέψεις στο μυαλό σας; Τι είναι ευκολότερο να πω στον παράλυτο: “σου συγχωρούνται οι αμαρτίες” ή να του πω, “σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και περπάτα”; Για να μάθετε λοιπόν ότι ο Υιός του Ανθρώπου έχει την εξουσία να συγχωρεί πάνω στη γη αμαρτίες» –λέει στον παράλυτο: «Σ’ εσένα το λέω, σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου». Εκείνος σηκώθηκε αμέσως, πήρε το κρεβάτι του και μπροστά σ’ όλους βγήκε έξω, έτσι που όλοι θαύμαζαν και δόξαζαν το Θεό: «Τέτοια πράγματα», έλεγαν, «ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουμε δει!»

Διαβάζοντας την παραπάνω περικοπή, αναρωτιέται κανείς, τι είναι τελικά πιο εντυπωσιακό; Η θεραπεία του παράλυτου, η υποβόσκουσα μιζέρια και κακία των γραμματέων ή η αλληλεγγύη των φίλων του παράλυτου; Δυστυχώς, οι άνθρωποι είμαστε τέτοιοι, έχουμε τέτοια ροπή προς τον εγωισμό και την κακία, που το πιο θαυμαστό θα λέγαμε πως είναι οι αφοσίωση των φίλων, οι οποίοι ξήλωσαν τη σκεπή και από εκεί κατέβασαν τον παράλυτο φίλο τους μπροστά στον Ιησού για να τον θεραπεύσει. Αυτοί οι τέσσερις άνθρωποι, έκαναν ό,τι είναι απαραίτητο για να φτάσει ο φίλος τους στη θεραπεία του. Για να φτάσει στον Χριστό. Αυτοί οι τέσσερις φίλοι, οι πραγματικοί φίλοι, γιατί φίλος δεν είναι αυτός με τον οποίο λέμε αστεία και πίνουμε κανένα τσίπουρο με μεζέ, πραγματικός φίλος είναι αυτός που αφήνει τα δικά του προβλήματα για να βοηθήσει στα προβλήματα του φίλου του, αυτός που συμπάσχει, αυτός που στέκεται, αυτοί λοιπόν είναι το καλύτερο παράδειγμα για όποιον θέλει να αποκαλείται χριστιανός. Γιατί ο χριστιανός αντιμετωπίζει τους γύρω του σαν φίλους, αφήνει τη βολή του και τρέχει προς βοήθεια των φίλων του, τρέχει να τους βρει θεραπεία, τρέχει για να ζητήσει δικαιοσύνη και τελικά τρέχει για να τους δείξει πως ο χριστιανικός τρόπος ζωής, είναι πράγματι ένας διαφορετικός τρόπος σε όλους τους τομείς της καθημερινότητάς μας και πως η η διαφορά του δεν περιορίζεται στον εκκλησιασμό της Κυριακής.

Από την άλλη και οι γραμματείς που από όλο αυτό που διαδραματιζόταν μπροστά τους, στάθηκαν στο πως τολμούσε ο Χριστός να συγχωρέσει αμαρτίες, είναι κι αυτοί ένα παράδειγμα χριστιανών. Ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Άνθρωποι που δεν έχουν πραγματικά προβλήματα και μένουν παγεροί μπροστά στις οδύνες των άλλων, θεωρώντας σημαντικότερους τους τύπους και τους νόμους από τη θεραπεία των συνανθρώπων τους. Έχουν για όλα τα προβλήματα -των άλλων φυσικά- έτοιμες τυποποιημένες απαντήσεις που θα δικαιολογήσουν τη δική τους απροθυμία να βοηθήσουν. Είναι αυτοί που όχι μόνο δε σώζονται αλλά διώχνουν και άλλους από το δρόμο της σωτηρίας, από το δρόμο προς τη συνάντηση με τον Χριστό.

Και τελικά έχουμε τον Κύριό μας, τον Ιησού Χριστό. Ο οποίος για ακόμα μια φορά δε μένει ασυγκίνητος στο ανθρώπινο δράμα και την λαχτάρα του ανθρώπου να συναντηθεί μαζί του. Και ας προσέξουμε και τούτο. Ο Χριστός δε λέει στον παράλυτο "μετανόησε και έλα ξανά", δε του ζητά κάποιου είδους καθαρισμό. Όχι, τον δέχεται κατευθείαν, χωρίς όρους, χωρίς προϋποθέσεις, πράγμα εξόχως σκανδαλιστικό και για τους τότε αλλά και για τους σημερινούς γραμματείς. Το μόνο που του λέει είναι ότι του συγχωρούνται οι αμαρτίες. Και αμέσως μετά του λέει ότι τώρα που συγχωρέθηκαν οι αμαρτίες είναι τόσο πολύ πιο δυνατός από όταν ήταν υγιής σωματικά πριν μείνει παράλυτος, που τώρα μπορεί να σηκώσει και το κρεβάτι του και να το κουβαλήσει. Από εκεί και πέρα, ξεκινά ο αγώνας του ανθρώπου να διατηρηθεί σε αυτή τη νέα -και καλύτερη από τη πρότερη-κατάστασή του. Από εκεί ξεκινά ο αγώνας να μείνει με τον Χριστό και να μην πέσει ξανά στην παραλυσία της αμαρτίας.

Εδώ είμαστε λοιπόν, δεύτερη Κυριακή των νηστειών και σαν άλλοι παράλυτοι αποζητούμε τη θεραπεία μας. Ως άλλοι φίλοι, βοηθάμε και άλλους στο δρόμο για να βρούμε αυτή τη θεραπεία. Σηκώνοντας ο ένας τα βάρη του άλλου. Και μαζί να πορευθούμε προς τη συνάντηση με τον Χριστό. Ο οποίος μας περιμένει όλους να μας αγκαλιάσει και να μας θεραπεύσει.