Κάποτε για τις παρελάσεις...

 

Βλέποντας φωτογραφίες από την παρέλαση των σχολείων, το μάτι μου έπεσε σε αυτές όπου παρελαύνουν παιδιά μεταναστών, είτε κρατώντας τη σημαία είτε ως παραστάτες είτε στις γραμμές με τα άλλα παιδιά. Και δε μπορώ να μη θυμηθώ εκείνο το χαμό που γινόταν πριν από κάμποσα χρόνια, εκεί στα τέλη της δεκαετίας του '90 κάθε φορά που κάποιο παιδί ξένης καταγωγής, συνήθως αλβανικής τότε, έπαιρνε τη σημαία. Τι ακραίες θέσεις ακούγονταν στις "ομηρικές" τηλεμαχίες που μας καθήλωναν μπροστά στους τηλεοπτικούς δέκτες. Και τι θεωρίες με εκείνον τον πράκτορα τον Τσενάι(για τους μικρούς μας φίλους και όσους έχουν ξεχάσει, ο πρώτος μικρός Αλβανός που θα σήκωνε σημαία σε παρέλαση) που θα ίδρυε κόμμα στην Ελλάδα και να την κάνει Αλβανία. Νομίζω πως αυτός τελικά σπούδασε στην Αμερική και κάνει καριέρα εκεί τώρα, αν δε κάνω λάθος ακαδημαϊκή. Μετά από κάποια χρόνια είχαμε ολόκληρες συζητήσεις αν έπρεπε ένα παιδί μουσουλμάνων να σηκώνει τη σημαία στις 25 Μαρτίου που ως γνωστών δεν επαναστατήσαμε εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας αλλά εναντίον της..Μουσουλμανίας, αυτή είναι μια χώρα που δεν αναφέρεται στα βιβλία της ιστορίας επίτηδες για να μας κρύψουν την αλήθεια και το τέλος που έρχεται. Αλλά σε μια χώρα που για δεκαετίες ήταν μείζον εθνικό θέμα αν ο καφές που φτιάχνουμε στο μπρίκι είναι "ελληνικός" (όχι δεν είναι) ή "τούρκικος"(οι Τούρκοι πίνουν κυρίως τσάι) ενώ στη πραγματικότητα είναι ο καφές όπως τον έφτιαχναν στην πόλη Μόκα της Υεμένης(που κι αυτοί τον πήραν από τους Αιθίοπες) και λίγα ακούσαμε για το θέμα από όλες τις πλευρές. Τέλος πάντων, εποχές που πέρασαν ευτυχώς, ελπίζω να μην ξανάρθουν και να κάνουμε κάνα δυο βήματα μπροστά ακόμα.