Ουτοπικά

Όταν ήμουν παιδάκι είχα κάμποσες απορίες κι εγώ. Απορίες τις οποίες προσπάθησα να λύσω ρωτώντας τους μεγάλους. Πρώτα ρώτησα τους γονείς μου, μετά τους δασκάλους στο σχολείο, τους καθηγητές στο γυμνάσιο και το λύκειο και αυτούς στο ΤΕΙ. Για αρκετούς από αυτούς τελευταίους έχω μείνει και με μια ακόμα απορία. Αν είχαν έστω μια κάποια σχέση με το αντικείμενο που δίδασκαν. Αλλά θα μου πει κανείς, τι με νοιάζει; Σάμπως και ήθελα να μάθω κι εγώ; Κατά λάθος βρέθηκα εκεί, από έλλειψη όρεξης συνέχισα και κανείς δε ξέρει πώς και γιατί τέλειωσα. Και τώρα που το καλοσκέφτομαι, όχι, αυτούς δε τους ρώτησα ποτέ κάποια απορία. Απαντούσαν χωρίς να τους ρωτήσει κανείς. Εν είδει διάλεξης. Αφού έβρισκαν ακροατήριο, αγόρευαν

Anyway, που λένε και στην ορεινή Ναυπακτία η οποία πρωτοκατοιήθηκε μετά την Τουρκοκρατία από Άγγλους ευγενείς οι οποίοι έφυγαν από τα ανάκτορα για να βρουν ένα πιο εξωτικό μέρος να ζήσουν, Είχα, που λέτε, απορίες για την δικαιοσύνη, την ισότητα, τις ίσες ευκαιρίες, τη φτώχεια, την κατανομή του πλούτου, το δικαίωμα στα όνειρα, την φαντασία κλπ. Αυτά με τα οποία καταπιάνομαι ακόμα κατά καιρούς δηλαδή αφού ακόμα απάντηση δεν έχω πάρει. 

Αφού ρωτούσα και έπαιρνα κάτι απαντήσεις που δε μου έλυναν τις απορίες, συνέχιζα να ρωτώ και όταν πάλι δεν έπαιρνα ικανοποιητικές απαντήσεις και ξαναρωτούσα, τότε με ύφος περισπούδαστο μου απαντούσαν, κλείνοντας τη συζήτηση, πως αυτά είναι ανεφάρμοστα. Δεν έχω παράπονο, αυτή η απάντηση ήταν κατατοπιστική, και μάλιστα όταν μεγάλωσα μου το είπαν και αλλιώς. Είναι ουτοπικά αυτά. 

Να εξηγήσω τι είναι ουτοπία. Ουτοπία ονομάζουν οι αριστεροί οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας δίκαιης κοινωνίας χωρίς να επιβάλλονται οι ιδεοληψίες και οι πρακτικές τους. Οι δεξιοί ονομάζουν έτσι οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας δίκαιης κοινωνίας.

Αλλά δε θα σταθώ στο ουτοπικό του πράγματος. Θα σταθώ στο γιατί είναι κάτι ουτοπικό; Δηλαδή είναι φυσιολογικό μια χώρα να έχει μεγάλο μέρος του πληθυσμού της άστεγο ή κοντά στα όρια της φτώχειας και δεν είναι φυσιολογικό να κατανέμονται οι πόροι έτσι ώστε να μην έχει αυτά τα φαινόμενα και να μην κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή με κοινωνική έκρηξη; Είναι στα πλαίσια του πρακτικού κάποιος μικρομεσαίος να πιστεύει πως θα ανέβει στα κοινωνικά στρώματα πατώντας...όπου βρει τέλος πάντων και δεν είναι πρακτικό να κοιτάει να βοηθήσει και κανέναν που είναι σε χειρότερη κατάσταση από τον ίδιο;

Και μια ακόμα απορία(είδατε σπαστικός που είμαι; Από μικρός το είχα). Πώς αποφασίσαμε ότι δεν είναι πρακτική και δεν εφαρμόζεται η ισότητα ή η δικαιοσύνη; Πού εφαρμόστηκε και δεν πέτυχε ακριβώς; Και αν δεν πέτυχε γιατί δεν πέτυχε; Κατάρρευσε ή εξωτερικοί παράγοντες οδήγησαν στην κατάρρευση; Γιατί κάτι πρωτοχριστιανικές και πρωτοκομμουνιστικές(να, τους έβαλα πάλι αυτούς μέσα) κοινότητες που έχω στο μυαλό μου και κάποια πράγματα που έγιναν στην μακρινή Ανατολή δεν απέτυχαν. Πολεμήθηκαν.

Ήρθαν οι κόρες μου μόλις τέλειωσα το κείμενο και με ρώτησαν κάποια πράγματα για το πως μπορούμε να βοηθήσουμε τους φτωχούς, τους άστεγους, τους πρόσφυγες. Είχαν κάποιες ιδέες. Άντε βρε, τους είπα. Αυτά είναι ουτοπικά και ανεφάρμοστα. Κάτι μου έμεινε από τις σπουδές μου τελικά...