Εκείνο τον καιρό, ο Ιησούς ήλθε στην περιοχή των Γαδαρηνών. Εκεί τον συνάντησε κάποιος άντρας από την πόλη, που είχε μέσα του δαιμόνια από πολύν καιρό. Ρούχο δεν ντυνόταν ούτε έμενε σε σπίτι, αλλά ζούσε στα μνήματα. Όταν είδε τον Ιησού, έβγαλε μια κραυγή, έπεσε στα πόδια του και του είπε με δυνατή φωνή: «Τι δουλειά έχεις εσύ μ’ εμένα Ιησού, Υιέ του υψίστου Θεού; Σε παρακαλώ μη με βασανίσεις». Αυτά τα είπε, γιατί ο Ιησούς είχε διατάξει το δαιμονικό πνεύμα να βγει από τον άνθρωπο. Από πολλά χρόνια τον είχε στην εξουσία του, και για να τον συγκρατήσουν τον έδεναν με αλυσίδες και του έβαζαν στα πόδια σιδερένια δεσμά. Εκείνος όμως έσπαζε τα δεσμά, και το δαιμόνιο τον οδηγούσε στις ερημιές. Ο Ιησούς τον ρώτησε: «Ποιο είναι το όνομά σου;» Εκείνος απάντησε: «Λεγεών»· γιατί είχαν μπει μέσα του πολλά δαιμόνια. Τα δαιμόνια, λοιπόν, τον παρακαλούσαν να μην τα διατάξει να πάνε στην άβυσσο. Εκεί κοντά ήταν ένα κοπάδι από πολλούς χοίρους που έβοσκαν στο βουνό, και τα δαιμόνια παρακαλούσαν τον Ιησού να τους επιτρέψει να μπουν στους χοίρους, και τους το επέτρεψε. Βγήκαν, λοιπόν, από τον άνθρωπο και μπήκαν στους χοίρους. Τότε το κοπάδι όρμησε προς τον γκρεμό και πνίγηκε στη λίμνη. Μόλις οι βοσκοί είδαν τι έγινε, έφυγαν και το είπαν στην πόλη και στην ύπαιθρο. Βγήκαν οι άνθρωποι να δουν τι έγινε και ήρθαν κοντά στον Ιησού. Βρήκαν τον άνθρωπο από τον οποίο βγήκαν τα δαιμόνια να κάθεται δίπλα στον Ιησού, να φοράει ρούχα και να φέρεται λογικά, και φοβήθηκαν. Όσοι είχαν δει τι είχε γίνει, τους είπαν για το πώς ο δαιμονισμένος σώθηκε. Τότε όλο το πλήθος από την περιοχή των Γαδάρων παρακαλούσαν τον Ιησού να φύγει από κοντά τους, γιατί τους είχε πιάσει μεγάλος φόβος. Εκείνος μπήκε στο πλοιάριο για να γυρίσει πίσω. Ο άνθρωπος από τον οποίο είχαν βγει τα δαιμόνια τον παρακαλούσε να τον πάρει μαζί του. Ο Ιησούς όμως του είπε να φύγει, με τα παρακάτω λόγια: «Γύρισε στο σπίτι σου και διηγήσου όσα έκανε σ’ εσένα ο Θεός». Εκείνος έφυγε διαλαλώντας σ’ όλη την πόλη όσα έκανε σ’ αυτόν ο Ιησούς.
Σίγουρα η σημερινή περικοπή γεννά θαυμασμό και ίσως και λίγο τρόμο. Άλλωστε οι εξορκισμοί τρέφουν τη φαντασία, όχι μόνο των πιστών, αλλά και συγγραφέων, σεναριογράφων, σκηνοθετών. Δεν είναι λίγες άλλωστε οι φορές που μεταφέρθηκαν οι εξορκισμοί είτε σε βιβλία είτε σε κινηματογραφικές ταινίες είτε σε τηλεοπτικές σειρές. Και πάντα είχαν μεγάλη εμπορική επιτυχία. Κάποιες φορές είχαν και καλλιτεχνική επιτυχία.
Εμείς όμως, οι πιστοί, δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από τη φαντασία του πράγματος ούτε από την εντυπωσιακή απεικόνισή του. Εμείς οφείλουμε να γνωρίζουμε τη πραγματικότητα. Και αυτή είναι αυτή που φαίνεται στην ευαγγελική περικοπή. Το δαιμόνιο ρωτά με αγωνία τον Χριστό: «Τι δουλειά έχεις εσύ μ’ εμένα Ιησού, Υιέ του υψίστου Θεού; Σε παρακαλώ μη με βασανίσεις». Γνωρίζει το δαιμόνιο ότι το ακάθαρτο δε μπορεί να συνυπάρχει με το καθαρό, γνωρίζει πως στη παρουσία του Χριστού μπροστά δε μπορεί να αντέξει. Και ζητά να αφήσει τον Χριστό, να οδηγήσει και τα άλλα δαιμόνια που βρισκόταν στον δαιμονισμένο σε ένα κοπάδι χοίρων που έβοσκαν εκεί παραδίπλα οι Γαδαρηνοί. Και πράγματι έτσι έγινε. Όταν μπήκαν στους χοίρους τα δαιμόνια ήταν τέτοια η μανία τους που οδήγησαν το κοπάδι στον γκρεμό.
Και οι Γαδαρηνοί τι έκαναν όταν έμαθαν πως διώχτηκαν τα δαιμόνια από τον άνθρωπο και μπήκαν στο κοπάδι με τους χοίρους και πνίγηκαν; Φοβήθηκαν και ζήτησαν από τον Χριστό να φύγει μακριά τους. Γιατί και η οικονομική ζημιά ήταν μεγάλη και η δίψα τους για τα υλικά τέτοια που δεν τους ένοιαξε καν για τη μεγαλειώδη θεραπεία που συντελέστηκε σε έναν συντοπίτη τους.
Δε ξέρουμε για ποιον λόγο ο άνθρωπος αυτός δαιμονίστηκε. Δεν ξέρουμε αν είχε κάνει κάτι που το προκάλεσε αυτό ή απλά βρέθηκε για κάποιο άλλο λόγο ευάλωτος και εύκολη λεία για τα δαιμόνια. Ξέρουμε μόνο ότι βασανιζόταν πολλά χρόνια. Αλλά κοιτώντας καλύτερα τα γεγονότα της περικοπής δε μπορούμε παρά να αναρωτηθούμε, ποιος τελικά είναι ο πραγματικά δαιμονισμένος της υπόθεσης; Αυτός ο άνθρωπος που βασανιζόταν τόσα χρόνια ή οι συντοπίτες του, που μέτρησαν τα οικονομικά έσοδα που χάθηκαν από τους χοίρους που πνίγηκαν περισσότερο από την απελευθέρωση του δαιμονισμένου;
Βλέπετε, εδώ και δεκαετίες έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε με τρόπο οικονομικό και μόνο. Να μη κοιτάμε πέρα από το χρήμα. Και η οικονομία μπορεί να αναπτύσσεται τσαλαπατώντας ομάδες ολόκληρες ανθρώπων στο διάβα της. Μπορούν να βασανίζονται σαν το δαιμονισμένο της περικοπής αρκεί εμείς, οι τακτοποιημένοι, να ευημερούμε. Και αλίμονο σε όποιον θελήσει να ταράξει αυτή την ευημερία μας. Ακόμα κι αν είναι ο ίδιος ο Θεός , θα τον διώξουμε.
Ποιος είναι. λοιπόν, ο πραγματικά δαιμονισμένος; Αυτός που βασανίζεται από τα δαιμόνια ή αυτός που διώχνει από κοντά του τον Θεό για να μην κινδυνεύσει ο πλουτισμός του; Και πώς γίνεται η Εκκλησία να συναναστρέφεται και να δέχεται δωρεές από τέτοιους ανθρώπους ενώ ακόμα και τα δαιμόνια το δηλώνουν, πως το ακάθαρτο δε μπορεί να συνυπάρχει με το καθαρό; Μήπως τελικά αγαπούμε πιο πολύ το κοπάδι των χοίρων από το Θεό κι ας λέμε το αντίθετο;
Οι δαίμονες έχουν πολλούς τρόπους να μας ξεγελούν. Πατάνε πάνω στις αδυναμίες μας, στα πάθη μας, στη δίψα για υλικές και σωματικές απολαύσεις, στην επιθυμία μας για δόξα και τιμές. Ο μόνος τρόπος για να μην πέσουμε ή για να ελευθερωθούμε από τις παγίδες τους είναι να ακολουθήσουμε το Χριστό και να μην προτιμήσουμε την όποια αγέλη των χοίρων αντί Αυτού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου