Οι αμαρτοβόροι

 

https://gizmodo.com/the-weird-but-true-history-of-sin-eaters-479990066

Στη Σκωτία του 18ου και του 19ου αιώνα, οι οικογένειες έβαζαν ένα κομμάτι ψωμί στο στήθος των αγαπημένων τους που πέθαιναν. Αυτό δεν είναι το περίεργο μέρος - οι οικογένειες προσλάμβαναν στη συνέχεια κάποιον για να φάει το ψωμί, πιστεύοντας ότι η πρακτική αυτή θα απάλλασσε κατά κάποιο τρόπο από τις αμαρτίες τον αποθανόντα. Από πού προήλθε αυτό το περίεργο τελετουργικό; Και τι είδους άνθρωποι ήταν αυτοί που δούλευαν ως αμαρτοφάγοι;

Θάνατος και δείπνο

Η κατανάλωση φαγητού σε μια κηδεία (ή λίγο μετά  δεν είναι ασυνήθιστο - μεγάλα οικογενειακά δείπνα συχνά ακολουθούν το θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, ενώ το ποτό ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος των αγρυπνιών τους τελευταίους δύο αιώνες.

Αλλά οι αμαρτοβόροι ήταν διαφορετικοί - επειδή είχαν έναν πολύ μοναδικό ρόλο σε ορισμένα κομμάτια του Χριστιανισμού. Οι αμαρτοβόροι έκαναν μια τελετή κατά την οποία έπαιρναν τις αμαρτίες που έκανε ο αποθανών - αμαρτίες που έμειναν ασυγχώρητες ή ανεξομολόγητες πριν το θάνατο. Οι άνθρωποι συνήθως προσέλαβαν έναν αμαρτοβόρο σε καταστάσεις όπου ο αποθανών πέθαινε απροσδόκητα.

Καταναλώνοντας ψωμί και ένα ποτό (συνήθως κρασί ή μπύρα) που τοποθετούνταν ή κουνούσαν τελετουργικά πάνω από το νεκρό σώμα, οι παρευρισκόμενοι πίστευαν ότι οι αμαρτίες του νεκρού χωνεύονταν από τον αρματοβόρο αφού κατανάλωνε αυτό το φτωχικό γεύμα. Η πρακτική φαίνεται να περιορίζεται στην Ευρώπη του 18ου και του 19ου αιώνα, χωρίς να υπάρχουν αναφορές για νεκροκανιβαλισμό.

Με τον καιρό, η πρακτική επεκτάθηκε σε δημοτικότητα, έτσι ώστε οι αμαρτοβόροι αναλάμβαναν επίσης ανθρώπους που μόλις είχαν πεθάνει από φυσικά αίτια - επειδή οι άνθρωποι πίστευαν ότι το τελετουργικό μπορούσε να αποτρέψει την περιπλάνηση των νεκρών στην ύπαιθρο μετά το θάνατο.

Δεν ήταν μια ιδιαίτερα καλά αμειβόμενη δουλειά - ο αμαρτοβόρος έπαιρνε μισό σελίνι ή παραπάνω, εκτός από το μικρό γεύμα. Το μισό σελίνι δεν υπερβαίνει τα δύο δολάρια ΗΠΑ όταν υπολογίζεται ο πληθωρισμός.

Κανένα χρηματικό ποσό, ωστόσο, δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει το κοινωνικό στίγμα που απόρρεε από τη δουλειά των αμαρτοβόρων ή να βελτιώσει τη φτώχεια και τη μοναξιά στις οποίες ζούσαν οι περισσότεροι λειτουργοί. Κάθε χωριό είχε συνήθως τον «δικό του» αμαρτοβόρο, και οι χωρικοί πίστευαν ότι αυτό το άτομο γινόταν όλο και πιο φρικτό, με κάθε τελετή.

Θρησκευτικές Επιπλοκές

Οι αμαρτοβόροι συχνά έμπαιναν κάτω από το μικροσκόπιο της εκκλησίας, αφού ο αμαρτοβόρος δεν είχε σχέση με κάποια τοπική εκκλησία. Οι αμαρτοβόροι κουβαλούσαν εσκεμμένα τις αμαρτίες του νεκρού για το υπόλοιπο της θνητής τους ζωής , αντίθετα με τις διδασκαλίες πολλών κλάδων του Χριστιανισμού που δραστηριοποιήθηκαν στην Ευρώπη του 18ου και 19ου αιώνα.

Η πρακτική της αμαρτωβορίας θα μπορούσε να θεωρηθεί ως μια πολύ μακάβρια και άστοχη αντίληψη μιας εβραϊκής παράδοσης. Οι Εβραίοι ιερείς χρησιμοποιούσαν μια κατσίκα ως φυσική εκδήλωση των αμαρτιών του εβραϊκού λαού, απελευθερώνοντας την κατσίκα στην έρημο κατά τη διάρκεια του Γιομ Κιπούρ.

Η χρήση των αμαρτοβόρων φαίνεται να είχε σταματήσει στις αρχές του 20ου αιώνα. Μετανάστες ενδεχομένως συνέχισαν την παράδοση στις περιοχές των Αππαλαχίων των Ηνωμένων Πολιτειών.