Δύο είδη ανθρώπων υπάρχουν κυρίως, αυτοί που θέλουν εξουσία κι όσοι θέλουν να εξουσιάζονται. Ο κόλακας εκθειάζει τους πρώτους για το τρόπο που δίνουν διαταγές και τους δεύτερους τους καλοπιάνει για το τρόπο που τις εκτελούν. Έτσι τους έχει όλους ευτυχισμένους. Γι' αυτό και βρίσκεται πάντα περιτριγυρισμένος από "συντρόφους" και "φίλους". Βέβαια φίλους δεν έχει γιατί με άνεση θα ακούσει και θα συναναστραφεί με ανθρώπους που μιλάνε άσχημα για τους φίλους του αν μπορεί να βγάλει κάποιο κέρδος από αυτούς. Γι' αυτό και ο κόλακας, ντυμένος με ένα μανδύα κοινωνικότητας είναι - κατά τη γνώμη μου- το απεχθέστερο των πλασμάτων.
Από την άλλη αυτό που τρέμουν και απεχθάνονται οι περισσότεροι άνθρωποι είναι η ελευθερία και η ευθύνη την οποία συνεπάγεται. Δώσε ελευθερία και άσε τους ανθρώπους να πράττουν κατά συνείδηση κι έχεις εχθρούς εξασφαλισμένους. Γιατί τους έχεις δώσει ένα βάρος, αυτό της ευθύνης, που το απεχθάνονται, ενώ τους έχεις στερήσει κάθε άλλοθι για τις πράξεις τους και κάθε αποδιοπομπαίο τράγο για να του φορτώσουν τα λάθη τους, πράγματα που λατρεύουν.
Αν θέλει κάποιος να είναι ακέραιος, αν δε θέλει να κολακεύει τα όποια συμπλέγματα των ανθρώπων κι αν δε μπορεί να υποκριθεί, τότε σχεδόν σίγουρα θα ακολουθήσει ένα μάλλον μοναχικό δρόμο. Αν ζητήσει να είναι και ελεύθερος και προτείνει αυτή την ελευθερία και σε άλλους κι από πάνω, τότε σίγουρα θα έχει φυτέψει ένα κάρο εχθρούς στο δρόμο αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου