- Το να έχεις τη προσδοκία όταν λες ή όταν γράφεις κάτι πως οι πολλοί θα καταλάβουν ή έστω θα δώσουν σημασία είναι σκέτη ανοησία. Ο κόσμος είναι μαθημένος να μιλάει πολύ, να ακούει λίγο και να καταλαβαίνει ό,τι θέλει. Κάποτε προσπαθούσα να εξηγήσω σε μια παρέα πως οι Beatles όπως και οι led Zeppelin ήταν συγκροτήματα χημείας. Έγραφαν σπουδαία μουσική μόνο όταν ήταν όλοι μαζί. Χώρια ο καθένας τους δεν έβγαλε ένα τόσο σπουδαίο δίσκο, μόνο κάποια μεμονωμένα τραγούδια. Τι κατάλαβαν; Πως είπα πως οι μουσικοί από τα παραπάνω συγκροτήματα ήταν άσχετοι και δεν ήξεραν να συνθέτουν. Σημείωση. Άκουγα μουσική 18 ώρες το 24ωρο και οι "συνομιλητές" όταν άνοιγαν τυχαία το ραδιόφωνο(τότε).
- Το να πηγαίνεις στην Εκκλησία για να δικαιολογήσεις και όχι να θεραπεύσεις τα συμπλέγματά σου είναι παρωδία. Γιατί στα συμπλέγματα γεννούν οι δαίμονες τα αυγά τους τα οποία όταν εκκολάπτονται δίνουν φανατισμό, μισαλλοδοξία, συνωμοσιολογίες, καταστροφολογία, μιζέρια, εκδικητικότητα. Οι κληρικοί και άλλοι "άνθρωποι της πίστης" που εκμεταλλεύονται τα συμπλέγματα των προσερχόμενων σε αυτούς είναι στην καλύτερη περίπτωση απατεώνες.
- Η βία δε μπορεί να είναι λύση και αυτό δε σηκώνει εξαιρέσεις. Γιατί αν γίνει εξαίρεση για το θύμα ή τον καταπιεσμένο, το ίδιο θα γίνει και για το θύτη ή τον καταπιεστή. Και η τελευταίοι και πιο κτηνώδεις είναι και τη δυνατότητα για τη μεγαλύτερη άσκηση βίας έχουν.
-Ποτέ δεν είναι αργά για να διορθωθούν τα πράγματα. Ακόμα κι αν έχουν περάσει δεκαετίες. Αρκεί να υπάρχει θέληση.
- "Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά σου/ είναι οι γιοι και οι κόρες/ της λαχτάρας της Ζωής για Ζωή./ Δημιουργούνται μέσα από εσένα,/ αλλά όχι από εσένα./ Και αν και βρίσκονται μαζί σου, δεν σου ανήκουν./ Μπορείς να τους δώσεις την αγάπη σου,/ αλλά όχι τις σκέψεις σου. /Αφού ιδέες έχουν δικές τους. /Μπορείς να προσπαθήσεις /να τους μοιάσεις αλλά μη γυρέψεις να τα κάνεις σαν εσένα./ Αφού οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο/ που εσύ δεν πρόκειται να επισκεφτείς ούτε στα όνειρα σου./ Αφού η ζωή δεν πάει προς τα πίσω/ ούτε ακολουθεί/ στο δρόμο του το χθες./ Μπορείς να δίνεις μια στέγη στο σώμα τους,/ αλλά όχι και στις ψυχές τους./ Είσαι το τόξο από το οποίο/ τα παιδιά σου σαν ζωντανά βέλη/ ξεκινάνε για να πάνε μπροστά./ Ο τοξότης βλέπει το ίχνος της τροχιάς/ προς το άπειρο/ και κομπάζει ότι με την δύναμή του/ τα βέλη μπορούν να πάνε γρήγορα/ και μακριά./ Ας χαροποιεί τον τοξότη/ ο κομπασμός του./ Αφού ακόμα και αν αγαπάει το βέλος που πετάει/ έτσι αγαπά και το τόξο που μένει στάσιμο."
-Το παραπάνω ποίημα του Χαλίλ Γκιμπράν είναι το πιο γνωστό του και αυτό που οι άνθρωποι επιμένουν να αρνούνται να καταλάβουν. Το διαπιστώνει κάποιος εύκολα αυτό βλέποντας τους γονείς όχι να κόβουν τα φτερά των παιδιών τους αλλά να τα διαμορφώνουν έτσι ώστε να πετούν με το τρόπο και για τον προορισμό που εκείνοι θέλουν. Αν βάζαμε όση προσπάθεια βάζουμε για να μας μοιάσουν τα παιδιά μας, για να τα κάνουμε καλύτερους ανθρώπους από εμάς, θα ήταν παράδεισος η γη.
- Ο κόσμος δεν ήταν καλύτερος παλιά. Αυτά υπάρχουν μόνο στα μυαλά των γερόντων που θυμούνται μόνο τα καλά και τα κακά τα βλέπουν μέσα από εξωραϊστικό φίλτρο. Μπορώ να αραδιάσω κάμποσες άκρως ανατριχιαστικές ιστορίες από τότε που "οι άνθρωποι ήταν απλοί, αλληλέγγυοι και θερμοί". Απλά σήμερα όλο και λιγότερα παραμένουν κρυφά σε αντίθεση με τότε.
- Κάποια στιγμή πρέπει να αφήσουμε τους ανέξοδους ψευτοανθρωπισμούς και να ξαναδούμε τις ποινές. Γιατί ο 35αρης που βίασε ανήλικη όταν βγει στα 45 ή στα 50 του, τα ίδια θα κάνει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου