Κυριακή ΙΣΤ’ Επιστολών, Αποστ. Ανάγνωσμα: Β΄ Κορ. στ’ 1-10

 

Μας λέει στη σημερινή αποστολική περικοπή ο Απόστολος Παύλος: με κάθε τρόπο συσταίνουμε τον εαυτό μας ως υπηρέτες του Θεού: με τη μεγάλη υπομονή μας, με τις θλίψεις, με τις δυσχέρειες, τις στενοχώριες, τις κακοποιήσεις, τις φυλακίσεις, τις εναντίον μας εξεγέρσεις, τις ταλαιπωρίες, τις αγρύπνιες, την πείνα. Συσταίνουμε τον εαυτό μας με την εντιμότητα, τη γνώση της αλήθειας, την ανεκτικότητα, την καλοσύνη, τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, την ανυπόκριτη αγάπη, με το κήρυγμα για την αλήθεια, με τη δύναμη του Θεού, με τα όπλα της σωτηρίας τα επιθετικά και τα αμυντικά. Δοκιμάζουμε δόξα και ατίμωση, δυσφήμηση και έπαινο. Μας θεωρούν λαοπλάνους, και όμως λέμε την αλήθεια· μας αγνοούν και όμως γινόμαστε γνωστοί· φτάνουμε στο θάνατο, και να που ζούμε· μας βασανίζουν, αλλά δεν πεθαίνουμε· μας προξενούν στενοχώριες κι όμως πάντοτε χαιρόμαστε· είμαστε φτωχοί, κάνουμε όμως πολλούς να πλουτίσουν· τίποτα δεν έχουμε και τα πάντα κατέχουμε.

Έχει πάρα πολύ μεγάλο ενδιαφέρον αυτό το απόσπασμα. Και έχει ενδιαφέρον όχι μόνο από την πνευματική σκοπιά αλλά και από την πρακτική. Αν κάποιος παρακολουθήσει τις ειδήσεις από την τηλεόραση ή από το διαδίκτυο, στην καλύτερη περίπτωση θα πάθει κρίσεις πανικού ή κατάθλιψη. Από παντού καταφθάνουν μαντάτα καταστροφής. Λες και είμαστε περικυκλωμένοι από θηρία που θέλουν να μας κατασπαράξουν. Αν δε μας σκοτώσει ο κορωνοϊός, θα μας σκοτώσουν τα εμβόλια. Αν δεν μας επιτεθούν οι Τούρκοι μπορεί να είναι οι Ρώσοι. Αν η ακρίβεια δε μας αποτελειώσει θα το κάνει η εγκληματικότητα. Αφήστε και την ενέργεια που λόγω πολέμου, όπως μας λένε, ακριβαίνει τόσο που θα πρέπει να ζεσταινόμαστε με σπίρτα το χειμώνα. Πέρα από τις υπερβολές και τις γελοιότητες όλης αυτής της καταστροφολογίας είναι γεγονός πως έρχονται δύσκολες εποχές. 

Αλλά και πότε δεν ήταν δύσκολες; Ακούσαμε πριν λίγο πόσα άσχημα περνούσαν οι Απόστολοι και οι ακόλουθοί τους. Τα περιγράφει σύντομα αλλά ακριβέστατα ο Απόστολος Παύλος. Θλίψεις, στενοχώριες, φυλακίσεις, φτώχεια, αμφισβήτηση, βασανιστήρια, διωγμούς. Και όμως σε όλα αυτά οι πρώτοι Χριστιανοί αντέταξαν την εντιμότητα, τη γνώση της αλήθειας, την ανεκτικότητα, την καλοσύνη, τη φώτιση του Αγίου Πνεύματος, την ανυπόκριτη αγάπη, το κήρυγμα για την αλήθεια, τη δύναμη του Θεού. Και ενώ έφτασαν στο χείλος του θανάτου συνέχισαν να ζουν. Ενώ τους αγνοούσαν έγιναν γνωστοί, παρά τις στενοχώριες που τους προκαλούσαν χαίρονταν, ενώ δεν είχαν τίποτα κατείχαν τα πάντα. Γιατί αυτό σημαίνει πίστη στο Θεό. Αυτό σημαίνει ακολουθώ τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Δεν είναι μια ιδεολογία ή μια εθνική ταυτότητα που πρέπει να επιβάλλουμε. Είναι ένα βίωμα, ένας τρόπος ζωής με τον οποίο μεταφέρουμε στον κόσμο την αλήθεια και ξεπερνάμε όλες τις δυσκολίες που έρχονται.

Ναι, έρχονται δύσκολες μέρες. Θα πονέσουμε, θα πληγωθούμε, θα στενοχωρηθούμε, θα κλάψουμε, ίσως και να πεινάσουμε. Και θα πεθάνουμε; Όχι. Γιατί οι Χριστιανοί δεν πεθαίνουν. Και δεν πεθαίνουν γιατί πιστεύουν στο Χριστό. Και όπως σταυρωνόμαστε με τον Χριστό έτσι και ανασταινόμαστε μαζί Του. Και με την ανάσταση αυτή, οδηγούμε και άλλους ανθρώπους μακριά από τα σκοτάδια αυτού του κόσμου. Όχι απορρίπτοντας τον κόσμο αλλά ζώντας μέσα του. Αλλά ξεπερνώντας τόσο τις απατηλές υποσχέσεις του όσο και τις κούφιες απειλές του. 

Δεν είναι εύκολα όλα αυτά. Φυσικά και δεν είναι εύκολα. Η πίστη στο Χριστό και η πορεία στον κόσμο με λάβαρο αυτή τη πίστη είναι σαν το περπάτημα πάνω στο νερό. Αυτό καλούμαστε να κάνουμε αυτές τις δύσκολες εποχές εμείς οι Χριστιανοί κάτι παραπάνω. Οφείλουμε όχι μόνο να περπατήσουμε πάνω στο νερό, αλλά και να δείξουμε στους υπόλοιπους ανθρώπους πως γίνεται αυτό. Και να τους απλώσουμε το χέρι όταν κλονιστούν και βυθιστούν, ακριβώς όπως και ο Χριστός απλώνει το χέρι Του σε μας.