Οι ζωντανοί νεκροί

 

Δε ξέρω αν και πόσοι ξέρετε την εκπληκτική σειρά The Walking Dead η οποία στηρίζεται σε ένα εξαιρετικό κόμικ. Φαντάζομαι πολλοί. Σε αυτή τη σειρά λοιπόν για κάποιο ανεξήγητο λόγο οι νεκροί ξυπνάνε και δαγκώνουν τους ζωντανούς μετατρέποντας τους κι αυτούς σε ζόμπι. Και ό,τι έχει απομείνει από την ανθρωπότητα αντί να συσπειρωθεί και να αντιμετωπίσει τον κοινό εχθρό ή να βρει μια λύση για το πρωτοφανές φαινόμενο επιδίδεται σε έναν ανελέητο αλληλοσκοτωμό. 

Κι ενώ είναι φανερό πως πέρα από το τρόμο, την αγωνία και το αίμα ο δημιουργός του κόμικ/της σειράς θέλει να χρησιμοποιήσει τα ζόμπι που δεν είναι χορτοφάγα και τους επιζήσαντες ανθρώπους  ως αλληγορικό όχημα  εν τούτοις οι ερμηνείες της αλληγορίας ποικίλλουν. Και φυσικά αμέσως θα επιχειρήσω μια ερμηνεία δικής εμπνεύσεως και ευρεσιτεχνίας. 

Λοιπόν, τα ζόμπι είμαστε εμείς. Η κοινή γνώμη, η μεσαία και μικρομεσαία τάξη, οι νοικοκύρηδες, οι απλοί άνθρωποι, οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Όπως τα ζόμπι στη σειρά περιφέρονται αδιάφορα για τις προσπάθειες των ανθρώπων να οικοδομήσουν κάτι νέο, για τις συγκρούσεις μεταξύ τους για τους θριάμβους και τις τραγωδίες τους και το μόνο που ζητούν είναι να βρουν και να κατασπαράξουν το επόμενο θύμα τους, έτσι κι εμείς. Δεν έχουμε κανένα όραμα, κανένα ουσιαστικό ενδιαφέρον, καμία ανησυχία. Δε θέλουμε να αλλάξει τίποτα. Μας φτάνει μόνο να έχουμε τη δυνατότητα(ή και να την αυξήσουμε) να καταναλώνουμε. 

Και καταναλώνουμε τα πάντα. Φαγητά, υπηρεσίες, τέχνη, ταξίδια, σεξ, αισθήματα, πληροφορίες και ειδήσεις. Και το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να συνεχίσουμε να το κάνουμε. Κι ας μειώνονται όλο και περισσότερο τα προς κατανάλωση προσφερόμενα. Εμείς αδιάφοροι για τα όσα συμβαίνουν δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτα πέρα από τη κατανάλωση. Η οποία μας προκαλεί πείνα. Και η πείνα μας θερίζει συνεχώς. Μετατρέπεται σε βουλιμία και τελικά σε εξάρτηση και εμμονή.

Οι άνθρωποι πάλι που έχουν επιβιώσει είναι αυτοί που βλέπουν πέρα από όλα αυτά. Και άλλοι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο, η κάθε ομάδα με τις (πολλές φορές αλληλοσυγκρουόμενες) απόψεις και πεποιθήσεις της. Με τον τρόπο της. Και συχνά αποτυχαίνουν εξαιτίας των διαφορών τους. Από την άλλη είναι και αυτοί που έχουν άλλο όραμα. Γιατί όραμα είναι κι αυτό. Να μην αλλάξει ο κόσμος όπως είναι τώρα. Γιατί κερδίζουν ή θεωρούν πως κερδίζουν. Δύναμη, εξουσία, επιρροή. Κι ενώ όλοι, ζωντανοί και απέθαντοι, βλέπουν πως ο κόσμος αυτός τελειώνει, γιατί οι νεκροζώντανοι τρέφονται και αυξάνονται αλλά η τροφή τελειώνει, γιατί οι ζωντανοί λιγοστεύουν και σε λίγο ούτε η εξουσία θα έχει νόημα ούτε η αλλαγή θα μπορεί να επέλθει, όλοι τους συνεχίζουν στον ίδιο το δρόμο που έχουν επιλέξει. Δεν αλλάζουν κατεύθυνση. Και τα μεν ζόμπι δεν μπορούν πια, αφού μόνο η πείνα τους έχει μείνει αλλά και οι άνθρωποι τόσο πολύ έχουν παγιδευτεί στις επιλογές τους που δε μπορούν να κάνουν ούτε πίσω ούτε άλλη κατεύθυνση να πάρουν. Κι ας βλέπουν πως μπροστά υπάρχει αδιέξοδο ή μάλλον γκρεμός.

Όταν ξεκίνησε η σειρά, δε μπορούσα να δεχτώ μια τέτοια ανάλυση. Μια τέτοια παρουσίαση. Όμως όσο κοιτώ γύρω μου όσο κοιτώ στο χθες, το σήμερα και υπολογίζω το αύριο, αυτή η οπτική μου φαίνεται η πιο σωστή. Κι αν διαφωνεί κανείς, πρόβλημά του.