Κοινωνικοί...

 

Αν υπάρχει κάτι που σιχαίνομαι πιο πολύ κι απ' τη λογιστική(παντού κολλάει η απέχθειά μου για τη λογιστική...) είναι αυτή η ψευτοκοινωνικότητα στην οποία εκπαιδευόμαστε από μικρά παιδιά. Πραγματικά με εκνευρίζουν αφόρητα οι άνθρωποι που ενώ όταν βλέπουν κάποιον του χαμογελάνε, λένε αστεία μαζί του, πίνουν καφεδάκι, μετά και μόλις βρεθούν με άλλους ανθρώπους τον περνάνε...πριονοκορδέλα. Ακόμα στα πλαίσια αυτού του είδους κοινωνικότητας, μπορούν με άνεση να λένε πως είναι φίλοι με κάποιον αλλά να μην ιδρώνει το αυτί τους όταν κάποιος λέει τα μύρια όσα εναντίον του φίλου τους. Και όλα αυτά στα πλαίσια μιας "λογικής" που λέει πως δεν μπορούμε να περιορίζουμε τις γνωριμίες μας επειδή κάποιος δε συμπαθεί κάποιον φίλο μας. 

Λοιπόν, είχα και έχω δυο φορτηγά ελαττώματα και παραξενιές πάνω μου, αλλά μπορώ να περηφανευθώ ότι δεν υπήρξα ποτέ μου..."κοινωνικός". Και ελπίζω πως δεν θα υπάρξω και στο μέλλον... Και κάποτε, αν δεν κάνω λάθος, δεν τους λέγαμε κοινωνικούς αυτούς τους τύπους. Υποκριτές και διπρόσωπους(ή διμούτσουνους) τους λέγαμε...