Είπε ο Κύριος: Κάποιος άνθρωπος ήταν πλούσιος, φορούσε πολυτελή ρούχα και το τραπέζι του κάθε μέρα ήταν λαμπρό. Κάποιος φτωχός όμως, που τον έλεγαν Λάζαρο, ήταν πεσμένος κοντά στην πόρτα του σπιτιού του πλουσίου, γεμάτος πληγές, και προσπαθούσε να χορτάσει από τα ψίχουλα που έπεφταν από το τραπέζι του πλουσίου. Έρχονταν και τα σκυλιά και του έγλειφαν τις πληγές. Κάποτε πέθανε ο φτωχός, και οι άγγελοι τον πήγαν κοντά στον Αβραάμ. Πέθανε κι ο πλούσιος και τον έθαψαν. Στον άδη που ήταν και βασανιζόταν, σήκωσε τα μάτια του και είδε από μακριά τον Αβραάμ και κοντά του τον Λάζαρο. Τότε φώναξε ο πλούσιος και είπε: «πατέρα μου Αβραάμ, σπλαχνίσου με και στείλε το Λάζαρο να βρέξει με νερό την άκρη του δάχτυλού του και να μου δροσίσει τη γλώσσα, γιατί υποφέρω μέσα σ’ αυτή τη φωτιά». Ο Αβραάμ όμως του απάντησε: «παιδί μου, θυμήσου ότι εσύ απόλαυσες την ευτυχία στη ζωή σου, όπως κι ο Λάζαρος τη δυστυχία. Τώρα λοιπόν αυτός χαίρεται εδώ, κι εσύ υποφέρεις. Κι εκτός απ’ όλα αυτά, υπάρχει ανάμεσά μας μεγάλο χάσμα, ώστε αυτοί που θέλουν να διαβούν από ‘δώ σ’ εσάς να μην μπορούν∙ ούτε οι από εκεί να περάσουν σ’ εμάς». Είπε πάλι ο πλούσιος: «τότε σε παρακαλώ, πατέρα, στείλε τον στο σπίτι του πατέρα μου, να προειδοποιήσει τους πέντε αδερφούς μου, ώστε να μην έρθουν κι εκείνοι σ’ αυτόν εδώ τον τόπο των βασάνων. Ο Αβραάμ του λέει: «έχουν τα λόγια του Μωυσή και των προφητών· ας υπακούσουν σ’ αυτά». «Όχι, πατέρα μου Αβραάμ», του λέει εκείνος, «δεν αρκεί∙ αλλά αν κάποιος από τους νεκρούς πάει σ’ αυτούς, θα μετανοήσουν». Του λέει τότε ο Αβραάμ: «αν δεν υπακούνε στα λόγια του Μωυσή και των προφητών, ακόμη κι αν αναστηθεί κάποιος από τους νεκρούς, δεν πρόκειται να πεισθούν».
Η πιο συνηθισμένη και βολική παρανόηση που γίνεται στη παραβολή του πλούσιου και του Λαζάρου είναι πως θεωρούμε ότι ο πρώτος πηγαίνει στη κόλαση μόνο και μόνο επειδή είναι φτωχός και ότι ο Λάζαρος πηγαίνει στον παράδεισο μόνο και μόνο επειδή πέρασε άσχημα σε τούτη τη ζωή. Και είναι βολική αυτή η παρανόηση γιατί όλοι βάζουμε τον εαυτό μας στη θέση του Λαζάρου. Ακόμα κι αν απέχουμε μίλια από τη φτώχια και την κατάστασή του. Το ζήτημα όμως δεν είναι αυτό. Δεν είναι ο πλούτος και η φτώχια ως κακό το πρώτο και ως ιδανικό το δεύτερο αλλά ο τρόπος που αντιμετωπίζει ο καθένας αυτά που του συμβαίνουν στη ζωή του.
Ο Λάζαρος είναι φτωχός και γεμάτος πληγές τις οποίες του τις έγλειφαν τα αδέσποτα σκυλιά. Και όμως ούτε το Θεό κατηγορεί για την κατάστασή του, ούτε τον πλούσιο φαίνεται να ζηλεύει και το κυριότερο: παρά την κατάστασή του δεν προσπαθεί να κλέψει κάτι από το σπίτι του πλούσιου αλλά κοιτάζει να χορτάσει με τα αποφάγια. Αντί να καταφύγει στις εύκολες λύσεις, στην κατηγορία των άλλων και το έγκλημα, κάνει υπομονή και ακολουθεί ένα δρόμο δύσκολο και σιωπηλό.
Από την άλλη ο πλούσιος, δεν είναι κακός επειδή έχει πολλά χρήματα. Η αποτυχία του έγκειται στη πλήρη αδιαφορία του για τον συνάνθρωπό του. Μαζεύει ακριβά υφάσματα και καταναλώνει ιδιαίτερα εδέσματα αδιαφορώντας για τον φτωχό άνθρωπο που λιμοκτονεί και υποφέρει έξω από το σπίτι του. Και όπως φαίνεται παρακάτω είναι τόσο πολύ απασχολημένος με τον εαυτό του που ακόμα και μετά το θάνατό του όταν ο πατριάρχης Αβραάμ του λέει πως οι συγγενείς του έχουν το Νόμο και τους προφήτες και αν τους ακολουθήσουν θα σωθούν, αυτός ζητά να γίνει κάτι εξαιρετικό μόνο για αυτόν και τους δικούς του. Να σταλθεί ο Λάζαρος από τον Παράδεισο να τους προειδοποιήσει. Για τέτοιο εγωκεντρισμό μιλάμε.
Και όμως αυτός ο απεχθής τύπος ανθρώπου, που δε νοιάζεται για τίποτα πέρα από την καλοπέρασή του, είναι το πρότυπο που από παντού προβάλλεται σήμερα. Αυτό διαφημίζεται. Αγόραζε, κατανάλωνε , αποθήκευε και άσε τους άλλους να πεθαίνουν. Αυτό το πρότυπο ζωής κατακλύζει τα σπίτια μας και τελικά το μυαλό μας. Σε αυτό είναι που πρέπει να αντισταθούμε. Στον ευδαιμονισμό και την αδιαφορία. Αλλά και έχοντας κατά νου τον Λάζαρο, στην ζήλεια, στην κακολογία, την κατηγορία και το έγκλημα. Και ο τρόπος αντίστασης σε αυτά είναι η καλλιέργεια της υπομονής και του ενδιαφέροντος για τους συνανθρώπους μας. Γιατί όσο και αντιπαθητικοί κι αν μας φαίνονται κάποιοι δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είναι όλοι εικόνες του Θεού και παιδιά Του.
Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, να έχουμε κατά νου πως δεν είναι ο πλούτος κακός και η φτώχια καλή. Αυτά είναι απλά καταστάσεις στις οποίες βρισκόμαστε και πολλές φορές οι άνθρωποι περνάνε και από τις δύο. Σημασία έχει πως βλέπουμε τον κόσμο. Άλλωστε υπάρχουν και φτωχοί που ενδιαφέρονται μονάχα για τον εαυτό τους και πως να κατηγορήσουν όλο τον κόσμο για την κατάστασή τους. Και υπάρχουν και πλούσιοι, όχι πολλοί είναι η αλήθεια, που βοηθούν με πολλούς τρόπους τους συνανθρώπους τους.
Τελικά σημασία έχει τη θέση έχει το χρήμα στη ζωή μας. Αν είναι αυτοσκοπός η απόκτησή του και το μοναδικό πράγμα που έχει αξία για μας, τότε ανεξάρτητα από το αν το κατέχουμε ή όχι, θα έχουμε τη μοίρα του πλούσιου της παραβολής. Αν από την άλλη σκεφτόμαστε πέρα από τα υλικά, τότε θα είμαστε σαν τον φτωχό Λάζαρο ανεξαρτήτως του τραπεζικού μας λογαριασμού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου