Γ΄Λουκά

 

Εκείνο τον καιρό, πήγε ο Ιησούς σε μια πόλη που λεγόταν Ναΐν. Μαζί του ήταν αρκετοί μαθητές του και πολύ πλήθος. Την ώρα που πλησίαζαν στην πύλη της πόλης, έβγαζαν έναν νεκρό, τον μονάκριβο γιο μιας μάνας, που μάλιστα ήταν χήρα. Κόσμος πολύς από την πόλη τη συνόδευε. Όταν είδε τη χήρα ο Κύριος, τη σπλαχνίστηκε και της είπε: «Μην κλαις». Έπειτα προχώρησε, ακούμπησε τη σορό, και αφού στο μεταξύ αυτοί που βαστούσαν το φέρετρο σταμάτησαν, είπε: «Νεαρέ, σε διατάζω να σηκωθείς». Ο νεκρός ανακάθισε κι άρχισε να μιλάει. Ο Ιησούς τότε τον παρέδωσε στη μητέρα του. Όλους τους κυρίεψε δέος και δόξαζαν τον Θεό: «Μεγάλος προφήτης», έλεγαν, «εμφανίστηκε ανάμεσα μας!» και: «Ο Θεός ήρθε να σώσει τον λαό του!». 

Ο Χριστός λοιπόν, στη σημερινή περικοπή ανασταίνει το νεκρό γιο μιας χήρας από τη Ναΐν. Μαζί με τη κόρη του εκατόνταρχου και τον Λάζαρο είναι η τρίτη γνωστή σε μας φορά που ανέστησε κάποιον από τους νεκρούς. Τρεις φορές πραγματοποίησε το σημείο αυτό για να δείξει πως Αυτός είναι πράγματι ο Υιός του Θεού, πως Αυτός είναι που έχει εξουσία και στη ζωή και στο θάνατο, πως Αυτός είναι που ήρθε να σπάσει τα δεσμά του Άδη και να οδηγήσει την ανθρωπότητα στην σωτηρία και την αιώνια ζωή. Και με το μεγαλύτερο θαύμα Του, τη δική του Ανάσταση, διαλύει οριστικά την παντοδυναμία του θανάτου. Δεν είναι πια το σκοτεινό και ζοφερό τέλος ο θάνατος, αλλά η αφετηρία για ένα πραγματικά φωτεινό ξεκίνημα. Ο πόνος βέβαια από τον αποχωρισμό μένει αλλά υπάρχει και η προσμονή για την εκ νέου συνάντηση, υπάρχει η βεβαιότητα ότι δεν είναι αυτό το τέλος. Πλέον η πύλη είναι ανοιχτή και μπορούμε να τη περάσουμε.

Και από την άλλη έχουμε το θαύμα. Γιατί ο Χριστός ανέστησε μόνο αυτούς τους τρεις; Και γιατί αυτούς τους συγκεκριμένους τρεις; Αυτή είναι μια ερώτηση που κάνουμε πάντα όταν από  θαύμα σώζεται κάποιος. Όταν είναι φανερή μια τέτοιου είδους θεϊκή παρέμβαση. Γιατί συμβαίνει σε αυτόν που συμβαίνει και όχι και σε κάποιον άλλο; Είναι λόγω της πίστης; Λόγω κάποιας εκλογής; Υπάρχει κάποιος άλλος λόγος; Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν υπάρχει κάποια απάντηση σε αυτό. Ή για να το πούμε πιο σωστά εμείς δε γνωρίζουμε την απάντηση αυτή. Το θαύμα δε γίνεται για να αναλυθεί το πώς, το πού και το γιατί. Γίνεται για να βεβαιώσει ή μάλλον καλύτερα για να υπενθυμίσει σε όλους εμάς την ύπαρξη και την παντοδυναμία του Θεού. Να μας θυμίσει ότι αν Αυτός θέλει μπορεί να καταργήσει τη φυσική τάξη του κόσμου τούτου. Και γιατί δεν το κάνει. Γιατί τότε δε θα είμαστε ελεύθερες υπάρξεις που κάνουν τις επιλογές τους αλλά πιόνια στη σκακιέρα ενός παντοδύναμου όντος που διασκεδάζει με μας.

Τα θαύματα δεν μπορεί να είναι αντικείμενα περιέργειας, ανάλυσης και εξαγωγής συμπερασμάτων. Είναι σημεία για ενδυνάμωση της πίστεως και καλέσματα για μετάνοια. Και δεν αφορούν μόνο αυτόν ο οποίος ευεργετείται αλλά και όλους εμάς που μαθαίνουμε γι' αυτά. Όπως σήμερα διαβάζοντας για την ανάσταση του γιου της χήρας είναι ευκαιρία και για την μετά θάνατον ζωή να βεβαιωθούμε και για την παντοδυναμία και την αγάπη του Θεού για μας να σιγουρευτούμε και μια νέα προσπάθεια μετάνοιας να ξεκινήσουμε ώστε να φανούμε άξιοι της σωτηρίας και της αιώνιας ζωής.