Φανατικός

 

Ο ιερέας Keiho, διηγιόταν πως ο Άρχοντας Aki κάποτε είπε ότι η πολεμική ανδρεία είναι θέμα φανατισμού. Σκέφτηκα ότι αυτό ήταν εντυπωσιακά σύμφωνο με τη δική μου άποψη και έκτοτε γινόμουν όλο και πιο ακραίος στον φανατισμό μου

Yamamoto Tsunetomo, Hagakure, εκδ. Αλκίμαχον

Μπορώ να πω πως όσο μεγαλώνω και σε αντίθεση μιας περιόδου μεγάλης της ζωής μου, εκτιμώ όλο και περισσότερο τον φανατισμό. Όχι με την έννοια της τύφλωσης και της εξάπλωσης με κάθε τρόπο των πεποιθήσεών μου αλλά με την προσήλωση στο στόχο, την απολυτοποίηση κάποιων αξιών, την αυστηρότητα στην επιλογή. 

Γνώρισα κάποτε έναν τύπο ο οποίος δε δεχόταν να βάλει ούτε σταγόνα νερού στο κρασί του. Ήταν απόλυτος στο που θα έβγαινε, με ποιους θα μίλαγε, τι μουσική θα άκουγε. Και παρέμεινε έτσι ακόμα κι αν αυτό σήμαινε μια κάποια απομόνωση. Να κάνω μια παρένθεση εδώ. Αντίθετα με ότι πιστεύεται και προωθείται σήμερα, δε θεωρώ καθόλου κακή την απομόνωση. Πολλές φορές καταφεύγω  σ' αυτή για να περιμαζέψω το χάος που συνήθως μόνος μου δημιουργώ. 

Η αλήθεια είναι ότι εγώ πολλές φορές νέρωσα το κρασί μου. Μέχρι που το κρασί είχε γίνει εντελώς νερό. Σαν μια αντιστροφή του θαύματος του γάμου της Κανά(άμα δε βάλω και κάτι θεολογικό σκάω). Πειθόμουν ότι αυτός ήταν ο σωστός δρόμος. Ε, τελικά δεν ήταν και φυσικά υπήρξαν επιπτώσεις. Και ορθώς υπήρξαν δηλαδή. Οι επιλογές έχουν πάντα συνέπειες.

Πίσω στο θέμα μας. Χωρίς φανατισμό, δηλαδή μέχρι θανάτου αφιέρωση σε ένα τρόπο ζωής, σε ένα σκοπό, σε μια ιδέα αν θέλετε ακόμα και σε έναν έρωτα(αλλά και έχοντας πάντα παράλληλα ένα κριτικό πνεύμα ώστε να εξετάζουμε συνεχώς την ορθότητα όλων αυτών) η ζωή είναι εντελώς ανούσια. Μια μακρά σειρά συμβιβασμών που υποβαθμίζουν αυτή την ίδια τη ζωή ώσπου να έρθει κάποια στιγμή μοιραία ο θάνατος. Και όλο το θέμα είναι αν εκείνη την ώρα θα μπορέσουμε να πούμε "ναι, ας έρθει, ότι είχα κατά νου το έπραξα" ή αν τελικά κοιτώντας πίσω θα πούμε "χαράμισα τον χρόνο που μου δόθηκε".