(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)
Οι άνθρωποι κατεδίκασαν τον Θεόν εις θάνατον· ο Θεός όμως διά της αναστάσεώς Του «καταδικάζει» τους ανθρώπους εις αθανασίαν. Διά τα κτυπήματα τους ανταποδίδει τους εναγκαλισμούς· διά τας ύβρεις τας ευλογίας· διά τον θάνατον την αθανασίαν.
Ποτέ δεν έδεξαν οι άνθρωποι τόσον μίσος προς τον Θεόν, όσον όταν Τον εσταύρωσαν· και ποτέ δεν έδειξεν ο Θεός τόσην αγάπην προς τους ανθρώπους, όσην όταν ανέστη.
Οι άνθρωποι ήθελαν να καταστήσουν τον Θεόν θνητόν, αλλ’ ο Θεός διά της αναστάσεώς Του κατέστησε τους ανθρώπους αθανάτους. Ανέστη ο σταυρωθείς Θεός και απέκτεινε τον θάνατο.
Ο θάνατος ουκ έστι πλέον. Η αθανασία κατέκλυσε τον άνθρωπον και όλους τους κόσμους του.
Διά της αναστάσεως του Θεανθρώπου η ανθρωπίνη φύσις ωδηγήθη τελεσιδίκως εις την οδόν της αθανασίας και έγινε φοβερά και δι’ αυτόν τον θάνατον.
Διότι προ της αναστάσεως ο θάνατος ήτο φοβερός διά τον άνθρωπον, από δε της αναστάσεως του Κυρίου γίνεται ο άνθρωπος φοβερός διά τον θάνατον. Εάν ζη διά της πίστεως εις τον Αναστάντα Θεάνθρωπον ο άνθρωπος, ζη υπεράνω θανάτου. Καθίσταται απρόσβλητος και από τον θάνατον. Ο θάνατος μετατρέπεται εις «υποπόδιον των ποδών αυτού»: «Πού σου, θάνατε, το κέντρον; πού σου, άδη, το νίκος» (πρβλ. 1 Κορ. 15, 55-56). Ούτως, όταν ο εν Χριστώ άνθρωπος αποθνήσκη, αφήνει απλώς το ένδυμα του σώματός του διά να το ενδυθή εκ νέου κατά την ημέραν της Δευτέρας Παρουσίας.
Μέχρι της αναστάσεως του Θεανθρώπου Χριστού ο θάνατος ήτο η δευτέρα φύσις του ανθρώπου· η πρώτη ήτο η ζωή και ο θάνατος η δευτέρα. Ο άνθρωπος είχε συνηθίσει τον θάνατον ως κάτι το φυσικόν. Αλλά με την ανάστασίν Του ο Κύριος ήλλαξε τα πάντα· η αθανασία έγινεν η δευτέρα φύσις του ανθρώπου, έγινε κάτι το φυσικόν εις τον ανθρώπον, και το αφύσικον κατέστη ο θάνατος. Όπως μέχρι της αναστάσεως του Χριστού ήτο φυσικόν εις τους ανθρώπους το να είναι θνητοί, ούτω μετά την ανάστασιν έγινε φυσική δι’ αυτούς η αθανασία.
Διά, της αμαρτίας ο άνθρωπος κατέστη θνητός και πεπερασμένος· διά της αναστάσεως του Θεανθρώπου γίνεται αθάνατος και αιώνιος. Εις αυτό δε ακριβώς έγκειται η δύναμις και το κράτος και η παντοδυναμία της του Χριστού αναστάσεως. Και διά τούτο άνευ της αναστάσεως του Χριστού δεν θα υπήρχε καν ο Χριστιανισμός.
Μεταξύ των θαυμάτων η ανάστασις του Κυρίου είναι το μεγαλύτερον θαύμα.
Όλα τα άλλα θαύματα πηγάζουν από αυτό και συνοψίζονται εις αυτό. Εξ αυτού εκπηγάζουν και η πίστις και η αγάπη και η ελπίς και η προσευχή και η θεοσέβεια. Οι δραπέται μαθηταί, αυτοί οι οποίοι έφυγαν μακράν από τον Ιησούν όταν απέθνησκεν, επιστρέφουν προς Αυτόν όταν ανέστη.
Και ο Ρωμαίος εκατόνταρχος, όταν είδε τον Χριστόν να ανίσταται εκ του τάφου, Τον ωμολόγησεν ως Υιόν του Θεού.
Κατά τον ίδιον τρόπον και όλοι οι πρώτοι χριστιανοί έγιναν χριστιανοί, διότι ανέστη ο Χριστός, διότι ενίκησε τον θάνατον. Αυτό είναι εκείνο το οποίον ουδεμία άλλη θρησκεία έχει· αυτό είναι εκείνο το οποίον ανυψώνει τον Κύριον υπεράνω όλων των ανθρώπων και των θεών.
Αυτό είναι το οποίον κατά τρόπον μοναδικόν και αναμφισβήτητον δεικνύει και αποδεικνύει ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός και Κύριος εις όλους τους ορατούς και αοράτους κόσμους.
Απόσπασμα από το βιβλίο του Οσίου Ιουστίνου Πόποβιτς, «Φιλοσοφικοί κρημνοί» και το κεφάλαιο «’Καταδικασμένοι’ να είναι αθάνατοι» των εκδόσεων της Μονής Χιλανδαρίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου