Είπε ο Κύριος αυτή την παραβολή: «Δύο άνθρωποι ανέβηκαν στο ναό για να προσευχηθούν. Ο ένας ήταν Φαρισαίος κι ο άλλος τελώνης. Ο Φαρισαίος στάθηκε επιδεικτικά κι έκανε την εξής προσευχή σχετικά με τον εαυτό του: «Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ που εγώ δεν είμαι σαν τους άλλους ανθρώπους άρπαγας, άδικος, μοιχός, ή και σαν αυτόν εδώ τον τελώνη. Εγώ νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα και δίνω στο ναό το δέκατο απ’ όλα τα εισοδήματά μου». Ο τελώνης, αντίθετα, στεκόταν πολύ πίσω και δεν τολμούσε ούτε τα μάτια του να σηκώσει στον ουρανό. Χτυπούσε το στήθος του και έλεγε: «Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό». Σας βεβαιώνω πως αυτός έφυγε για το σπίτι του αθώος και συμφιλιωμένος με το Θεό, ενώ ο άλλος όχι· γιατί όποιος υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί, κι όποιος τον ταπεινώνει θα υψωθεί».
Πόσοι και πόσοι άνθρωποι γύρω μας δε μας λένε πόσο καλοί είναι. Πως είναι φιλακόλουθοι, ευσεβείς, πως προσεύχονται, πως δεν κάνουν κακό σε κανέναν. Και έχουν δίκιο με τα ανθρώπινα δεδομένα. Όπως και ο Φαρισαίος έχει δίκιο στην προσευχή του με τα ανθρώπινα δεδομένα. Αλλά όχι και με τα θεϊκά δεδομένα. Γιατί όποιος ανυψώνει τον εαυτό του μπροστά στον Θεό και τους ανθρώπους, αυτός αμέσως πέφτει. Γιατί αυτός δε κοιτάει μέσα του πραγματικά. Γιατί ποιος θα κοιτούσε πραγματικά την ψυχή του και θα τολμούσε να απαριθμήσει στο Θεό τα προτερήματά του; Ποιος άνθρωπος που πιστεύει πραγματικά στη διδασκαλία της Εκκλησίας θα τολμούσε να πει ακόμα και στους άλλους ανθρώπους πόσο καλός είναι; Και ακόμα χειρότερα ποιος θα διανοούταν να αντιπαραβάλει τη δικιά του αξία με την αναξιότητα των άλλων; Γιατί μεγαλύτερο αμάρτημα από αυτό δεν υπάρχει για τον Θεό.
Αυτό δε σημαίνει να μη γνωρίζουμε ή να αρνούμαστε τα καλά μας. Όχι. Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε και τα άσχημα, τα οποία είναι πάντα περισσότερα αλλά κυρίως να γνωρίζουμε πως ό,τι καλό υπάρχει στη ψυχή μας δεν το φτιάξαμε μείς, δεν το χτίσαμε, αλλά μας δόθηκε από το Θεό κατά τη γέννησή μας και οφείλουμε να το προστατεύουμε και να το καλλιεργούμε.
Δεν υπάρχει λοιπόν μεγαλύτερη ανοησία από το να περηφανευόμαστε για κάτι που μας δόθηκε ως δώρο και δεν υπάρχει μεγαλύτερη αμαρτία από το να κατακρίνουμε τους άλλους επειδή δε διαφύλαξαν κατά τη γνώμη μας τα δώρα που δόθηκαν σε αυτούς, την ώρα που ούτε εμείς καταφέραμε να φυλάξουμε τα περισσότερα από τα καλά που μας δόθηκαν.
Είναι μεγάλος ο πειρασμός να βλέπουμε μόνο τα άσχημα των άλλων και μόνο τα καλά τα δικά μας. Είναι ακόμα μεγαλύτερος ο πειρασμός να τολμάμε εμείς να πούμε ποιος θα πάει στον Παράδεισο και ποιος στην Κόλαση. Και δυστυχώς είναι δυο παγίδες στις οποίες πέφτουμε πολύ συχνά. Γι' αυτές τις πτώσεις ο Χριστός μας δίνει το καταλληλότερο φάρμακο. Τη προσευχή του Τελώνη: «Θεέ μου, σπλαχνίσου με τον αμαρτωλό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου