Η ομορφιά

 http://anastasiosk.blogspot.com/2022/01/blog-post_882.html?showComment=1644662755178

 «Ο Θεός έστειλε ένα φωτεινό δώρο στους αμαρτωλούς». Μία από τις ερωτικότερες εκφράσεις που θα μπορούσαν ποτέ να λεχθούν σε γυναίκα [1]. Με αυτό τον τρόπο θα έπρεπε όλοι μας να αντικρίζουμε τη γυναικεία παρουσία.

Θεωρώ πως ένα υψηλό κριτήριο πνευματικής ωρίμανσης μας θα ήταν όχι αποστροφή του βλέμματος από τη θέα μιας όμορφης γυναίκας, αλλά αντιθέτως η προσήλωση της ματιάς στη φωτεινή παρουσία της. Να αφήσουμε τον εαυτό μας να γοητεύεται από την ομορφιά του σώματος της εξωτερικής παρουσίας των κινήσεων του χρώματος, της φωνής, της μοναδικότητας του βλέμματος, που πολλά έχουν να υποψιαστούν για την τρυφερότητα της καρδιάς και τη μοναδικότητα της έσω του ανθρώπου πραγματικότητας. Το σώμα σίγουρα δεν εξαντλεί την ομορφιά του ανθρώπου. γιατί όμως να μην μπορεί να υποψιάζει και εκείνη ενδεχομένως την ομορφιά της καρδιάς;

Να μη βλέπουμε τον άλλον χρησιμοθηρικά, εγωιστικά, παρακάμπτοντας την προσωπική του ετερότητα. Η ομορφιά να μην ενοχοποιείται, αλλά και να μη γλιστρά σε χυδαία φαντασίωση.  Η ομορφιά που τα μάτια σου βλέπουν υποστασιοποιημένη σε γυναικεία παρουσία να σου φέρνει δάκρυα στα μάτια, γιατί είναι ένα μόνο ελάχιστο απείκασμα της Ομορφιάς για την οποία έχεις δημιουργηθεί και είσαι ικανός να απολαύσεις. Να είναι αφορμή δοξολογίας και όχι από αφετηρία εντοπισμού, κατάκτησης και σκλαβιάς του άλλου στο πλαίσιο μιας απρόσωπης ηδονής και μιας κυνικής σεξουαλικότητας.

Κι όμως, μέσα στην εκκλησία στο χώρο όπου η ομορφιά έγινε συνώνυμο του σαρκωμένου Θεού, η ομορφιά έχει ενοχοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό που μία όμορφη γυναίκα να φαντάζει πάντα ως πειρασμός και η πνευματική ανδραγαθία να εντοπίζεται στο πώς θα κλείσεις τα μάτια σου όταν βλέπεις αυτό τον πειρασμό να διέρχεται από μπροστά σου. Αδυνατούμε να κατανοήσουμε το μέγεθος της πνευματικής αλλοτρίωσης που μία τέτοια στάση αναδεικνύει, όταν το δημιούργημα του Θεού -τον άνθρωπο και τη σωματικότητά του- τα αντιμετωπίζεις ως έκγονα ενός πειρασμού, ως τόπο δαιμονικής παρουσίας, χωρίς να συνειδητοποιείς ότι η αρρώστια είναι μέσα σου και είναι η διεστραμμένη μάτια σου που αντικειμενοποιεί τον άνθρωπο σε εργαλείο χρηστικό μιας απρόσωπης σεξουαλικότητας. Στον εκκλησιαστικό χώρο η ομορφιά έγινε πειρασμός, σατανικό τέχνασμα και η ασχήμια το καταφύγιό μας. Παραδώσαμε τα κάλλιστα στον διάβολο και κρατήσαμε τα αδιάφορα και ακαλαίσθητα για τον εαυτό μας. Και αυτό σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας Γι’ αυτό καταντήσαμε τον νυμφίο ανέραστο και πληκτικό[2].

Πηγή: π. Βασίλειος Χριστοδούλου, Και ο κλήρος έπεσε στα δάκρυα: ο κινηματογράφος της απουσίας του Θεού σε θεολογική παρακολούθηση, κεφάλαιο: Το δείπνο της Μπαμπέτ, εκδ. εν πλω.

 

[1] Αυτό αναφωνεί ο φημισμένος τενόρος Ασίλ Παπέν όταν αντικρύζει τη Φιλίππα και ακούει τη μαγευτική φωνή της να ψέλνει στην εκκλησία. Ο Παπέν έχει φτάσει στο μικρό χωριουδάκι όπου μένει η Φιλίππα μαζί με τον ιερέα πατέρα της, για ηρεμία και ανασυγκρότηση μετά από μια κρίση μελαγχολίας που αντιμετώπισε.

Η σκηνή είναι από την ταινία Το δείπνο της Μπαμπέτ, δανέζικης παραγωγής του 1987 σε σκηνοθεσία και σενάριο του Γκάμπριελ Άξελ. Η ταινία κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας και το BAFTA καλύτερης μη αγγλόφωνης ταινίας, ενώ ήταν υποψήφια για τη χρυσή σφαίρα καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

[2] «Ο Χριστιανισμός έδωσε στον έρωτα να πιει δηλητήριο και ο έρωτας αν και δεν πέθανε απ’ αυτό, όμως εκφυλίστηκε σε ελάττωμα» (Φρειδερίκος Νίτσε, Πέρα από το καλό και το κακό, μτφ. Ζήσης Σαρικάς, εκδ. Νησίδες, Θεσσαλονίκη 1999, σ. 77).