Είχαν περάσει πάνω από δυο εβδομάδες από τότε που είχε αφήσει τον οικισμό. Από τότε που συνειδητοποίησε πως η ανθρωπότητα και οι κανόνες της παραμένουν απαράλλακτοι ακόμα και μετά από τον παρ' ολίγον ολικό αφανισμό τους. Ο άνθρωπος είναι ακόμα αυτός ο ίδιος που ακολούθησε το φίδι. Αυτός που σκότωσε τον Άβελ και που έχτισε τον πύργο στη Βαβέλ. Αυτός που φώναξε "άρον άρον σταύρωσον Αυτό". Οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να αλληλοσπαραχθούν σε κάθε ευκαιρία. Και μάλιστα στο όνομα της ευημερίας τους και της μακροημέρευσής τους.
Δυο εβδομάδες περιπλανιόταν χωρίς να σταματά παρά ελάχιστα για να ξεκουραστεί. Ο δρόμος του τον είχε βγάλει μακριά πια από την πόλη, στην ερημιά. Ερημιά τρόπος του λέγειν αφού σε σχετικά μικρή απόσταση υπήρχε ένα τεράστιο κατάμαυρο δάσος. Μαύρα πανύψηλα δέντρα σε πυκνή διάταξη, όμοια με αρχαία ρωμαϊκή λεγεώνα, σχημάτιζαν αυτό το σκοτεινό τείχος. Είχε συνεχώς την αίσθηση πως κακόβουλα μάτια τον παρακολουθούσαν μέσα από το σκοτάδι. Προσπαθούσε να μένει μακριά από το δάσος παίρνοντας όσο ήταν δυνατό τα πιο μακρινά μονοπάτια. Μερικές φορές όμως αναγκάστηκε να περπατά σε δρομάκια που τον έφερναν περίπου στα πεντακόσια μέτρα από τα τερατώδη εκείνα δέντρα. Ο σκύλος του όταν πλησίαζαν τόσο γρύλιζε και έκλαιγε. Μόλις γινόταν αυτό φρόντιζε να απομακρύνεται γρήγορα βγαίνοντας από το μονοπάτι και αν ήταν απαραίτητο σκαρφαλώνοντας στα μικρά υψωματάκια που έβρισκε να τον εμποδίζουν μέχρι να βγει σε κάποιον άλλο χωματόδρομο που κινούταν πιο μακριά από εκείνο το εφιαλτικό μέρος. Όταν το σκοτάδι γινόταν πιο έντονο (πλέον δεν υπήρχε μέρα και νύχτα σε τούτο τον κόσμο παρά εναλλαγή της έντασης του σκοταδιού) έβρισκε ένα μέρος για να ξεκουραστεί από όπου θα μπορούσε να παρατηρεί το δάσος χωρίς να μένει ο ίδιος εκτεθειμένος.
Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Ο δρόμος του τον οδηγούσε αρκετά κοντά στο δάσος(ο σκύλος του είχε γίνει πολύ νευρικός) το οποίο έμοιαζε να τον παρακολουθεί απειλητικό στα δεξιά του ενώ στα αριστερό του ορθωνόταν ένας αρκετά ψηλός τοίχος από βράχο που δεν του επέτρεπε να απομακρυνθεί. Θα έπαιρνε όρκο πως άκουγε απροσδιόριστους άγριους ήχους να έρχονται μέσα από τα δέντρα και κάποιες στιγμές ήταν σίγουρος που κάτι του φάνηκε να κινείται ανάμεσά τους. Οι σκιές και τα γρυλίσματα δεν του έμοιαζαν σαν αυτά των "ουέντιγκο", των μεταλλαγμένων ανθρωποειδών που πολλές φορές είχε συναντήσει, ούτε όμως και με των θηρίων σαν αυτό που είχε σκοτώσει εκείνη τη γυναίκα που την άφησαν να πεθάνει στον οικισμό επειδή δεν πειθάρχησε στους κανόνες. Όχι, κάτι άλλο ήταν αυτό που τον παρακολουθούσε. Αν δηλαδή υπήρχε κάτι παραπάνω από τη φαντασία του. ίσως τη δική του ανησυχία αισθανόταν και ο σκύλος του και ήταν έτσι νευρικός.
Ευτυχώς ο δρόμος λίγα μέτρα παρακάτω φαινόταν να στρίβει μακριά από το δάσος και οι βράχοι χαμήλωναν μέχρι που έφταναν να γίνουν λίγο πιο ψηλοί από το δρόμο. Αισθανόταν ήδη καλύτερα και άνοιξε το βήμα του για να φτάσει γρηγορότερα στη στροφή. Τότε ένα ανατριχιαστικό ουρλιαχτό του έκοψε το αίμα! Από το δάσος πετάχτηκε μια τερατώδης μορφή. Πριν προλάβει να αντιδράσει τον είχε ήδη φτάσει. Ίσα που πρόλαβε να σηκώσει το ραβδί του και να το βάλει κάθετα ανάμεσα στο τέρας και στο λαιμό του. Δεν μπόρεσε όμως να κρατήσει αντίσταση στην ορμή του επιτιθέμενου. Έπεσε κάτω και το τέρας ακολούθησε από πάνω του. Κράτησε γερά το ραβδί και το έσπρωξε προς τα πάνω. Απομάκρυνε έτσι τα κοφτερά δόντια και την απαίσια ανάσα που είχαν πλησιάσει επικίνδυνα το πρόσωπό του. Μπόρεσε να διακρίνει κάπως το καινούριο αυτό έκτρωμα του καταραμένου τούτου τόπου.
Αυτό ήταν πράγματι κάτι που δεν είχε ξαναδεί. Είχε άγριο, σκληρό, γκριζοκαφέ τρίχωμα, το κεφάλι του έμοιαζε κάπως με λύκου και κάπως με αρουραίου ενώ το σώμα του ήταν αυτό ενός γιγάντιου ανθρώπου. Η ουρά του, ναι είχε και ουρά το αναθεματισμένο ήταν ίδιο με ποντικού και τα νύχια του γαμψά σαν αρπακτικού.
Το πλάσμα κατάφερε να φτάσει το στόμα του και πάλι κοντά στο λαιμό του και σε ελάχιστα δευτερόλεπτα θα μπορούσε να του καταφέρει μια θανάσιμη δαγκωνιά. Τότε όμως το τέρας ούρλιαξε από πόνο καθώς ο σκύλος του δάγκωνε λυσσασμένα το πόδι. Γύρισε για να τον ξεφορτωθεί αφήνοντας το παρ' ολίγον θύμα του δίνοντας του την ευκαιρία να του καταφέρει δύο πολύ δυνατά χτυπήματα με το ραβδί του. Κατάφερε με ακόμα ένα χτύπημα να στείλει το θηρίο να κουτρουβαλιαστεί σε μια μικρή κατηφορίτσα. Αυτό όμως πετάχτηκε αμέσως όρθιο και ετοίμαζε την επόμενη επίθεσή του. Χτυπημένος και κουρασμένος ήξερε πως δε θα μπορούσε να αμυνθεί για πολύ. Και φυσικά δε θα μπορούσε να στηριχτεί στη -πολύ φιλότιμη είναι η αλήθεια- βοήθεια που θα έπαιρνε από το σκύλο του.
Σαν δαίμονας από την κόλαση το τέρας εξαπέλυσε την τελική επίθεσή του, η οποία όμως διακόπηκε από ένα τσεκούρι το οποίο αφού "πέταξε" κάποια απόσταση προσγειώθηκε με τη κόψη του πάνω στη μουσούδα του σχίζοντας στη μέση το κεφάλι του. Μη προλαβαίνοντας ούτε καν μια κραυγή πόνου να βγάλει το φρικτό πλάσμα κατέρρευσε.
Μη μπορώντας να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε γίνει και ποιο θαύμα συντελέστηκε για να σωθεί κοίταξε γύρω του σαστισμένος. Δεν είδε τίποτα αρχικά. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα όμως είδε μια μεγαλόσωμη - φυσιολογική όμως για άνθρωπος- φιγούρα να ξεπροβάλλει από τη μεριά του δρόμου. Ένας καστανοτρίχης γενειοφόρος άντρας με μάτια που αστράφτουν, πλατύ χαμόγελο και ένα σχεδόν παιχνιδιάρικο βηματισμό τον πλησίασε και αφού χάιδεψε το σκύλο και έπαιξε λίγο μαζί του, του άπλωσε το χέρι. "Δεν περίμενα να βρεθεί κάποιος αρκετά ηλίθιος ώστε να περπατά σε αυτή τη παλιοερημιά" του είπε γελώντας και τον βοήθησε να σηκωθεί.
Συνεχίζεται...
Τα προηγούμενα κεφάλαια εδώ: https://tragoudiglarou.blogspot.com/search/label/%CE%9C%CE%B5%CF%84%CE%AC%20%CF%84%CE%B7%CE%BD%20%22%CE%91%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B7%22
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου