Ο άφρονας πλούσιος είναι η κεντρική,αρνητική,μορφή της σημερινής παραβολής.Αυτός που ξόδεψε όλη τη ζωή του να μαζεύει πλούτη,στοιβάζοντάς τα στις αποθήκες και τα θησαυροφυλάκιά του και όταν ήρθε η ώρα να πεθάνει βρέθηκε η ψυχή του εντελώς απροετοίμαστη.
Άφρονας ο πλούσιος.Γιατί δεν πίστευε στο Θεό, δεν ενδιαφερόταν για τους άλλους ανθρώπους και απ' ό,τι φαίνεται δεν πίστευε ούτε πως θα πεθάνει.
Το πως κλείνουμε τη ζωή μας φανερώνει και πως ουσιαστικά τη ζήσαμε.Οι τελευταίες μας στιγμές φανερώνουν αν είχαμε μια κάποια πίστη ή αν ενδιαφερόμασταν μόνο για τον υλικό κόσμο.Αν αγαπήσαμε έστω έναν άλλο άνθρωπο εκτός από τον εαυτό μας.
Πάμπολλοι άνθρωποι που πέρασαν τη ζωή τους διδάσκοντας,φιλοσοφώντας,οδηγώντας-δήθεν- τους άλλους,όταν ήρθε η ώρα να παραδώσουν την ψυχή τους,αποδείχτηκε πως τίποτα δεν πίστευαν από αυτά που έλεγαν και η όποια διδασκαλία τους το μόνο κίνητρο που είχε ήταν η φιλοδοξία τους να ηγηθούν των άλλων ανθρώπων.
Ο άνθρωπος του Θεού φεύγει ήρεμος,γαλήνιος,φωτεινός παρ' όλη τη φυσιολογική ανησυχία που έχει. Ο κοσμικός άνθρωπος,αυτός που πιστεύει μόνο στα υλικά,μόνο στα του κόσμου τούτου εκείνες τις ώρες είναι νευρικός,αγωνιώδης,εριστικός.
Η ζωή είναι ένα στάδιο.Στο οποίο έχουμε , εμείς οι χριστιανοί , διπλό στόχο.Ο πρώτος είναι να φέρουμε την Βασιλεία του Θεού επί της γης, με τη βοήθειά μας , με το παράδειγμά μας και με την αγάπη μας.Ο άλλος είναι να προετοιμαστούμε ώστε να εισέλθουμε στην Επουράνια Βασιλεία.
Ας μην ξοδεύουμε λοιπόν τη ζωή μας άσκοπα ώστε να μη λογιστούμε κι εμείς άφρονες όταν έρθει εκείνη η ώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου