Πινοσέτ

https://philalethe00.wordpress.com/2019/11/24/%cf%80%ce%b9%ce%bd%ce%bf%cf%83%ce%ad%cf%84-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%80%ce%b9%ce%bd%ce%ad%ce%b9%cf%81%ce%b1/

Η Χιλή είχε υπάρξει το θέατρο μιας από τις εμβληματικότερες ενσαρκώσεις του νεοφιλελεύθερου συστήματος, όπως αυτό εμπεδώθηκε σε αυτή τη χώρα το 1973.

Τότε, ο Στρατηγος Αουγκούστο Πινοσέτ, μέσω μιας εξαιρετικά βίαιης πραξικοπηματικής ενέργειας που θανάτωσε το νόμιμα εκλεγμένο σοσιαλιστή δημοκράτη πρόεδρο Σαλβαδόρ Αλιέντε στις 11 Σεπτεμβρίου 1973, πήρε την εξουσία ώστε να εφαρμόσει ένα από τα περισσότερο εξτρεμιστικά κοινωνικοοικονομικά προγράμματα. Όπως έχει δείξει η δημοσιογράφος και συγγραφέας Ναόμι Κλάιν στο πολύ γνωστό βιβλίο της «Το δόγμα του σοκ», σειρά από τους Υπουργούς των δικτατορικών κυβερνήσεων του Στρατηγού Πινοσέτ υπήρξαν διδακτορικοί φοιτητές υπό την πεφωτισμένη καθοδήγηση του μέντορα του νεοφιλελευθερισμού, Αμερικανού οικονομολόγου Μίλτον Φρίντμαν, στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο. Οι συνέπειες της εφαρμογής αυτού που ο Μίλτον Φρίντμαν περιέγραψε κυνικά ως «το θαύμα της Χιλής» μπορεί να περιγραφεί με δύο βασικά μακροοικονομικά μεγέθη: ο αριθμός των ατόμων υπό το όριο της φτώχειας ήταν δύο χρόνια πριν την ανατροπή του Πινοσέτ (1988) στο 48%, ενώ η ανεργία, που στην Ελλάδα με την εφαρμογή αντίστοιχων πολιτικών άγγιξε τα αντίστοιχα ποσοστά δικτατορικών καθεστώτων της Υποσαχάριας Αφρικής φτάνοντας στο 27,9% (Ιούλιος 2013), στη Χιλή φαίνεται να κορυφώθηκε κοντά στο κοσμοιστορικό 40%!



Ο ίδιος ο Μίλτον Φρίντμαν, ο οποίος ενδιαφερόταν μόνο για τις «ιδεολογικές αρχές» της εντελώς ασύδοτης ελευθερίας του επιχειρείν και της κερδοσκοπίας, φαίνεται πως αδιαφόρησε και για την κατάργηση των πολιτικών ελευθεριών, εφόσον, όπως διακήρυττε, η ελευθερία στην κερδοσκοπία είναι η θεμελιώδης ελευθερία που παρέχει μια δημοκρατία. Πάντως, με την εξαίρεση της Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία και ήταν η μόνη που εξέφρασε ρητώς τη λύπη για ένα από τους αγαπημένους της «ηγέτες» με το θάνατό του το 2006, ουδείς άλλος γενικώς τολμούσε να αναφερθεί στον ηγέτη της εντελώς «άξεστης» και «μη-ευρωπαϊκής» στρατιωτικής χούντας και τις φοβερές κοινωνικές της συνέπειες.

Πολλά χρόνια μετά το τέλος της λαμπρής διακυβέρνησης Πινοσέτ, περί τις 19 Οκτωβρίου 2019, στη Χιλή φαίνεται πως η σταγόνα ξεχείλισε στο ποτήρι. Ο πρωθυπουργός της Χιλής Σεμπάστιαν Πινέιρα, εφαρμόζοντας μια αύξηση στο φόρο των υπόγειων μετακινήσεων κατά 4%, προκάλεσε την οργή των πολιτών του. Σε μια κατάσταση η οποία είναι ανάλογη των «Κίτρινων Γιλέκων» στη Γαλλία, η δίκαιη αυτή αγανάκτηση και η εξέγερση που εκδηλώθηκε στους δρόμους δε σταμάτησε με την ακύρωση του μέτρου στις 20/10. Ο πρωθυπουργός, ο οποίος φέρθηκε με θρασύτητα και αλαζονεία και υβριστικά, προχώρησε σε άγρια καταστολή, η οποία είχε ως αποτέλεσμα ήδη ως τις 21 Οκτωβρίου μόνο με βάση τα επίσημα στοιχεία 11 άνθρωποι να χάσουν τη ζωή τους.

Τίθεται το ερώτημα ποιος ο λόγος που συμβαίνουν όλα αυτά. Ο λόγος είναι προφανής: η Χιλή είναι μια κοινωνία αφενός πολύ πλούσια, η πλουσιότερη της Λατινικής Αμερικής, και αφετέρου εντελώς άνιση ή καλύτερα η πλέον άνιση των 35 χωρών του ΟΟΣΑ. Το αυξανόμενο κόστος διαβίωσης και η ολοένα αυξανόμενη κοινωνική αδικία λοιπόν προφανώς έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη γέννηση αυτής της εξέγερσης. Αυτό το οποίο όμως είναι χαρακτηριστικό είναι ότι η ανισότητα που χαρακτηρίζει τη Χιλή δεν διαφέρει πλέον και πάρα πολύ από χώρες όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες.

Προς την κατεύθυνση της Χιλής όμως μεταφέρεται με αποφασιστικό τρόπο και η χώρα μας, με το τελευταίο αναπτυξιακό νομοσχέδιο, το οποίο δικαίως κατηγορήθηκε από όλη την αντιπολίτευση, δεξιά και αριστερή. Εκτός από την αντι-εργατική, νεοφιλελεύθερη κατεύθυνσή του, ήταν παραπάνω από εμφανείς οι επαίσχυντες εξυπηρετήσεις σε πανίσχυρα συμφέροντα, τα οποία συνέβαλαν καθοριστικά στο εκλογικό αποτέλεσμα υπέρ της παρούσας κυβέρνησης.