Το 1931, ο 16χρονος Μιχαήλ Ανδριανίτης, ανιψιός του ιερέα Εμμανουήλ Παρίση, εφημέριου της εκκλησίας του Αρσακείου, παρουσίαζε τηλεκινητικές ιδιότητες εξαιρετικού ενδιαφέροντος.
Όπως αναφέρει το strangepress.gr, ο Άγγελος Τανάγρας, Πρόεδρος της Εταιρείας Ψυχικών Ερευνών, έδωσε στους δημοσιογράφους της εφημερίδας «Η ΒΡΑΔΥΝΗ» την επιστημονική εξήγηση του φαινομένου, όπως τουλάχιστον την αντιλαμβανόταν ο ίδιος:
«Πρόκειται για συνηθισμένες νοσηρές εκδηλώσεις της εφηβείας, που προκαλούν κλονισμό στο άτομο. Σας συμβουλεύω, ως ρεπόρτερ που είστε, να χειριστείτε με λεπτότητα την έρευνά σας στο σπίτι τους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν τρομοκρατηθεί από τους δημοσιογράφους που έχουν κατασκηνώσει έξω από το σπίτι τους. Καλό θα ήταν να μεταχειριστείτε κάποιο τέχνασμα για να τους προσεγγίσετε, χωρίς να τους τρομάξετε».
Πράγματι, ο εν λόγω δημοσιογράφος, στις 20 Μαΐου του 1931 το απόγευμα, παραμονή της εορτής των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης κι ενώ ο ιερέας Παρίσης έλειπε στην εκκλησία-εάν ήταν παρών, ίσως το σχέδιο να αποτύγχανε-επισκέφτηκε το μυστηριώδες σπίτι.
Ήταν ένα ερημικό σπιτάκι, επάνω στον λόφο της Αγίας Ελεούσας, στις Τζιτζιφιές. Παρουσιάστηκε, λοιπόν, ως ιδιαίτερος γραμματέας του παρεπιδημούντος δήθεν στην Αθήνα περίφημου Αμερικανού ψυχιάτρου Δρος Μπάχμαν, με διερμηνέα των φωτορεπόρτερ της «ΒΡΑΔΥΝΗΣ», ζητώντας λεπτομερή έκθεση των τηλεκινητικών φαινομένων που διαδραματίστηκαν στο σπίτι τούτο, όπως και την πραγματική κατάσταση του νεαρού Μιχαήλ, με την προϋπόθεση τάχατες ότι ο Αμερικανός επιστήμονας θα αναλάμβανε τη θεραπεία του.
Δύο πελώρια άγρια σκυλιά, φύλακες-κέρβεροι του μυστηριώδους σπιτιού, ήταν το πρώτο εμπόδιο στην είσοδό τους. Με λίγη αποφασιστικότητα, όμως, κατάφεραν να προχωρήσουν. Ένας στενός και σκοτεινός διάδρομος τους έφερε στην εσωτερική είσοδο.
Τότε, δυο συμπαθητικές ηλικιωμένες γυναίκες, η παπαδιά, Άννα Παρίση, η οποία ήταν και θεία του παιδιού, αλλά και η υπέργηρη μητέρα της, τους υποδέχτηκαν στην πόρτα. Μόλις τους είδαν, εξαφανίστηκαν απότομα, με διαθέσεις, μάλιστα, να τους εξαποστείλουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Μα, όταν τους εξήγησαν τον σκοπό της επίσκεψής τους, μαλάκωσαν αμέσως. Η ιδέα της θεραπείας του δυστυχισμένου παιδιού από τον φημισμένο Αμερικανό ψυχίατρο, τους ηλέκτρισε και φρόντισαν να τους φανούν χρήσιμες.
Η σύζυγος του ιερέα τους είπε:
«Ξέρετε, κύριε, έχουμε τρομοκρατηθεί από την παρέλαση των δημοσιογράφων, που παρουσίασαν εντελώς διαφορετική την κατάσταση. Αυτός είναι ο λόγος που δεν επιθυμούμε να πούμε πια το παραμικρό. Μας έχουν αναστατώσει, σήκωσαν όλη την ήσυχη γειτονιά μας στο πόδι, έχουμε βρει κυριολεκτικώς τον μπελά μας.
Μα, εφόσον πρόκειται για αυτόν τον επιστήμονα, στον οποίο θα οφείλουμε, φυσικά, μεγάλη ευγνωμοσύνη, εάν κατορθώσει να θεραπεύσει το παιδί μας, θα σας πούμε ακριβώς τι συμβαίνει, ώστε να έχετε μια ολοκληρωμένη εικόνα, επί τη βάσει της οποίας να γνωματεύσει ο Δόκτωρ Μπάχμαν».
Και από τη στιγμή εκείνη, άρχισε η υποτιθέμενη έκθεση. Στην πραγματικότητα, όμως, επρόκειτο για μια εξονυχιστική και άκρως ενδιαφέρουσα έρευνα για τους αναγνώστες της εφημερίδας.
Το σπίτι του ιερέα Εμμανουήλ Παρίση, στις Τζιτζιφιές, το 1931
Και η παπαδιά συνέχισε να εκμυστηρεύεται με ένα τρομοκρατημένο ύφος:
«Λίγα λεπτά νωρίτερα, εντελώς ξαφνικά και ταυτοχρόνως, τρεις πήλινες γλάστρες με γαρυφαλλιές έγιναν θρύμματα! Τι να σας πω, δεν μπορούμε κι εμείς να εξηγήσουμε το μεγάλο αυτό μυστήριο…
Το παιδί, εκ πρώτης όψεως, δεν εμφανίζει κανένα ελάττωμα. Αλλά τα φαινόμενα αυτά το έχουν κάνει να χάσει το ηθικό του, το επηρέασαν ψυχικά. Εγκατέλειψε τις σπουδές του και κάθε άλλη ασχολία. Είναι ένα ευάλωτο πλάσμα πλέον. Ευάλωτο και θλιμμένο. Είναι να ραγίζει η καρδιά του ανθρώπου. Να βλέπετε ένα παλικαράκι έως εκεί πάνω, υγιέστατο κατά τα άλλα, καταδικασμένο να υποφέρει σε τέτοιο βαθμό, δίχως να γνωρίζει και το γιατί…
Αν δεν είχε μερικούς αφοσιωμένους φίλους, οι οποίοι του διασκεδάζουν την πλήξη με τακτικούς περιπάτους και διάφορα παιχνίδια, δεν ξέρω κι εγώ τι θα μπορούσε να συμβεί. Αλλά πρέπει να σας εξηγήσω από την αρχή την υπόθεση, νομίζω.
Έχουν περάσει κάμποσοι μήνες από τότε που ξεκίνησαν όλα αυτά τα ακατανόητα. Αρχικά, κάθε πρωί βρίσκαμε τα λουλούδια ξεριζωμένα στον κήπο μας, μα δεν μας είχε προξενήσει κάποια ιδιαίτερη εντύπωση. Η καθημερινή, όμως, επανάληψη και η αγριότητα μας έβαλε σε σκέψεις. Δεν πέρασαν πολλές μέρες και ξέσπασε ένας αμείλικτος πετροπόλεμος, ένας ανελέητος λιθοβολισμός.
Πέτρες κάθε πιθανού και απίθανου μεγέθους έπεφταν βροχηδόν καταπάνω στα παραθυρόφυλλα, στις πόρτες, στη στέγη και στον κήπο. Ένα μεσημέρι, μάλιστα, μια κοτρόνα σημάδεψε το καλυμμαύχι του Εμμανουήλ (του ιερέα).
Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι τα φαινόμενα αυτά προέρχονταν από το παιδί. Θεωρούσαμε πιθανότερο ότι τα προκαλούσε επίτηδες κάποιος εχθρός, που ήθελε να ταράξει τη γαλήνη μας.
Μα, τα φαινόμενα άρχισαν να κλιμακώνονται επικίνδυνα. Ξεσπούσαν αυτόματες φωτιές, ενώ διάφορα αντικείμενα τα βλέπαμε να μετακινούνται και να αλλάζουν θέσεις. Εν συνεχεία, σημειώνονταν ζημιές στα τρόφιμα και καταστροφές στον ρουχισμό.
Ο σύζυγός μου, ο Εμμανουήλ, που μέχρι τότε δεν είχε δώσει και μεγάλη σημασία σε όλα αυτά, αποφάσισε να τελέσει μια παράκληση, προκειμένου να μας καθησυχάσει. Βάλαμε, λοιπόν, στη μέση της σάλας, επάνω σε μια καρέκλα, την εικόνα των Ταξιαρχών με ένα κερί. Πριν, όμως, ακόμα αρχίσει να ψάλλει ο παπάς, πετάχτηκε μια κάλτσα στο κερί και το έσβησε μεμιάς.
Ο παπάς, τότε, σαστισμένος, είπε βροντερά:
-Άγιε Ταξιάρχη, πώς επιτρέπεις να γίνονται ενώπιόν σου τέτοια πράγματα;
Δεν πρόφτασε, όμως, να αποτελειώσει τη φράση του, όταν του εκσφενδονίστηκε από το πουθενά το σταμνί του νερού, το οποίο τον χτύπησε με απίστευτη ορμή στο στήθος του. Το σταμνί έσπασε πάνω στο κορμί του και τον μούσκεψε έως τα πόδια.
Το περιστατικό αυτό, κύριε, μας έπεισε πλέον πως κάτι εντελώς αλλόκοτο, κάτι πανίσχυρο και αινιγματικό, είχε φωλιάσει στο σπιτικό μας. Είχε πάρει τα ηνία και έκανε κουμάντο στις ζωές μας.
Επομένως, καταφύγαμε στην Αστυνομία και κατόπιν, στον Άγγελο Τανάγρα, ο οποίος, έπειτα από επιτόπια έρευνα και συστηματική παρακολούθηση, μας εξήγησε πως τα μυστηριώδη αυτά φαινόμενα οφείλονταν στην τηλεκινητική δύναμη του 16χρονου ανιψιού μου, του Μιχαήλ Ανδριανίτη…»
Το πόλτεργκαϊστ στο σπίτι του ιερέα, στις Τζιτζιφιές, συνεχιζόταν άγριο, ατίθασο, ανεξέλεγκτο, ενώ οι περίοικοι της ήσυχης εκείνης γειτονιάς ήταν πεπεισμένοι πως κάτι άλλο συνέβαινε, κάτι το δαιμονικό…
Το ρεπορτάζ δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Η ΒΡΑΔΥΝΗ», στις 21/05/1931
Και η σύζυγος του ιερέα Εμμανουήλ Παρίση, Άννα, συνέχιζε την αφήγησή της, σχετικά με το πόλτεργκαϊστ στο σπίτι τους, στις Τζιτζιφιές, με το αίσθημα του τρόμου να σκληραίνει τις γραμμές του προσώπου της:
«Τα συγκλονιστικά φαινόμενα που μάστιζαν την οικογένειά μας εξακολουθούσαν να συμβαίνουν με διάφορες ανατριχιαστικές παραλλαγές. Έτσι, μια μέρα, είδα το μεγάλο μαχαίρι της κουζίνας να στριφογυρίζει για λίγο πάνω απ’ το κεφάλι μου και να θέλει να καρφωθεί στον λαιμό μου. Το θυμάμαι ακόμα και μου κόβεται η ανάσα…
Μια άλλη μέρα, πάλι, ενώ οι δεσποινίδες Γερδένη, κορίτσια φιλικά της οικογένειας, έφευγαν νύχτα από το σπίτι μας, συνοδεία του ανιψιού μου, του Μιχαήλ, ο οποίος, σύμφωνα με τον Άγγελο Τανάγρα, είναι αυτός που άθελά του προκαλεί αυτά τα φαινόμενα, δέχτηκαν κατακέφαλα ένα σωρό από τούβλα. Το γεγονός αυτό, μάλιστα, το πιστοποίησε κι ένας Αστυφύλακας, που έτυχε να περνά εκείνη την ώρα.
Άλλοτε, ο Μιχαήλ υπνοβατούσε και παραμιλούσε. Μόλις βρισκόταν σ’ αυτήν την κατάσταση, μας υποδείκνυε πού ήταν κρυμμένα τα διάφορα χαμένα αντικείμενα που αναζητούσαμε.
Μια άλλη φορά, ενώ καθόμασταν στην τραπεζαρία, ακούσαμε έναν δαιμονισμένο θόρυβο στην κουζίνα. Τρέξαμε αλαφιασμένοι και είδαμε τα ποτήρια να χοροπηδούν άγρια και κατόπιν, να σπάζουν με διαβολεμένο κρότο! Κι όλα αυτά, μπροστά στα μάτια μας…
Τα ίδια φαινόμενα επαναλήφθηκαν μια μέρα και μπροστά σε πολλούς γνωστούς μας. Ήταν παρόντες ο κύριος Μητρόπουλος, Καθηγητής Μαθηματικών στο Αρσάκειο, ο Αρχιμανδρίτης Μαντούδης και ο Επίσκοπος Βρεσθένης. Ο τελευταίος, όμως, παρ’ ότι τα έβλεπε με τα μάτια του, δεν εννοούσε με κανέναν τρόπο να τα πιστέψει. Γύρισε και μας είπε αυστηρά:
«Όλοι σας έχετε τρελαθεί στο σπίτι αυτό! Και είναι και σπίτι κληρικού! Θα έρθω αύριο, λοιπόν, να κάμω μια παράκληση, για να σταματήσει αυτή η ιστορία δια παντός».
Πράγματι, την επομένη, ο Επίσκοπος Βρεσθένης κατέφτασε μαζί με έναν κληρικό. Φόρεσε το μεταξωτό πετραχήλι του και άρχισε να ψάλλει. Αίφνης, όμως, το πετραχήλι του χάθηκε, σαν να του το άρπαξε από πάνω του κάποιο αόρατο χέρι και η πατερίτσα του διαλύθηκε σε κομμάτια! Από το περιστατικό αυτό κι έπειτα, δεν ξαναπάτησε στο σπίτι μας.
Μα, το πιο παράξενο φαινόμενο σημειώθηκε λίγες μέρες αργότερα. Για ώρες ολόκληρες, ο 16χρονος ανιψιός μου, ο Μιχαήλ, στεκόταν ακίνητος μπροστά στο παράθυρο, κοιτώντας τρομαγμένος έξω. Έβλεπε μια ατελείωτη παρέλαση εξαγριωμένων διαδηλωτών, που ούρλιαζαν: «Έξω, παπά, γιατί σε σφάξαμε!»
Τη φωνή αυτή την ακούγαμε και εμείς να βουίζει στα αυτιά μας και νιώθαμε ένα βάρος στο στήθος μας, αλλά δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε κανέναν έξω. Στον δρόμο υπήρχε απόλυτη ερημιά…
Έγιναν κι άλλα, ένα σωρό, αλλά πλέον τα έχουμε συνηθίσει και δεν μας κάνουν μεγάλη εντύπωση. Για παράδειγμα, όταν ξεσπούν τα μυστηριώδη αυτά φαινόμενα, οι γάτες νιαουρίζουν σαν δαιμονοπαρμένες, ενώ ανασηκώνεται το τρίχωμά τους και δείχνουν τα νύχια τους. Τα σκυλιά, πάλι, δε γαβγίζουν, παρά μονάχα βγάζουν ένα μακρόσυρτο πένθιμο ουρλιαχτό και τρέχουν να κρυφτούν άρον-άρον».
Η Άννα Παρίση, η σύζυγος του ιερέα του Αρσακείου, χαμήλωσε τα μάτια και αναστέναξε βαθιά. Και δε μίλησε άλλο. Κοιτούσε μόνο τα δάχτυλά της, σαν να είχε περιπλεχθεί η αλήθεια και το μυστήριο μες στη χούφτα της και πάλευε να τα ξεχωρίσει, μην ξέροντας το πώς.
Εν τούτοις, η Εταιρεία Ψυχικών Ερευνών και ιδιαιτέρως ο Πρόεδρός της, Άγγελος Τανάγρας, είχε παρακολουθήσει και εξετάσει επισταμένως τον νεαρό Μιχαήλ, για τον οποίο είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι είχε μετατραπεί σε ισχυρό μέντιουμ, που προκαλούσε ακουσίως όλες αυτές τις μυστηριακές αντιδράσεις.
Πάντως, ο Άγγελος Τανάγρας φρονούσε πως καταλυτικό ρόλο είχε παίξει η κληρονομικότητα. Η μητέρα του 16χρονου Μιχαήλ, η οποία είχε αυτοκτονήσει το 1918, ήταν υστερική και ψυχοπαθής και αυτό είχε επηρεάσει ποικιλοτρόπως τον νεαρό.
Το πόλτεργκαϊστ στο σπίτι του ιερέα, στις Τζιτζιφιές, είχε συγκλονίσει την τότε-άγουρη και απροετοίμαστη γι’ αυτά τα παράδοξα φαινόμενα-ελληνική κοινή γνώμη.
Το ρεπορτάζ δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Η ΒΡΑΔΥΝΗ», στις 22/05/1931
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου