Μια μέρα ένας ιερωμένος έλαβε πρόσκληση σ'ένα συμπόσιο του Σουλτάνου.Άμα κάθισαν στο τραπέζι,έφαγε λιγότερο απ'όσο ήθελε,για να δείξει εγκράτεια,κι άμα σηκώθηκαν για τη προσευχή,αυτός κάθισε στο Χαλί του Προσκυνήματος γονατιστός,και μουρμουρίζοντας τα ιερά εδάφια,περισσότερη ώρα από τη συνηθισμένη,για να σχηματίσουν οι άλλοι μεγαλύτερη απ'όση είχαν ιδέα για την αρετή του.
"Άραβα της ερήμου!Πολύ φοβούμαι πως δε θα φτάσεις στη Μέκκα,γιατί ο δρόμος που ακολουθείς πάει στο Τουρκεστάν".
Άμα γύρισε σπίτι του,πρόσταξε να του στρώσουν το τραπέζι για να φάει.Είχε,όμως,ένα γιο,προικισμένο με εφυία μεγάλη και κρίση,που του 'πε:
-Πατέρα ,δεν κάθισες λοιπόν,στο τραπέζι του Σουλτάνου;
Απάντησε:
-Δεν έφαγα τίποτα μπροστά του που να με ωφελήσει.
Ο γιος είπε:
-Τότε κάνε,επίσης,και την προσευχή σου,γιατί τίποτα δεν έκανες εκεί που να σε ωφελήσει.
"Ω συ,που βάζεις τα προτερήματά σου πάνω στην ανοιχτή παλάμη σου,και κρύβεις μες στον κόρφο σου τα ελαττώματά σου,κοίταξε,ω άνθρωπε της επίδειξης,τι πράγμα θα αγοράσεις,την ημέρα της φτώχειας,με το κίβδηλό σου νόμισμα".
Σααντί,Γκιουλιστάν,εκδ Ηριδανός
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου