Η αλήθεια είναι ότι είμαι πολύ πλούσιος άνθρωπος.Σε όλη μου τη ζωή ήμουν.Όχι,μη φανταστείτε τραπεζικούς λογαριασμούς,ακίνητα κλπ.Από αυτά δεν υπάρχει τίποτα.Και δεν το βλέπω να υπάρχει και στο μέλλον.Είναι επιλογή που ακολουθούμε οικογενειακώς πιστά.Ο πλούτος βρίσκεται αλλού.Στην οικογένειά μου και στους φίλους μου.Κι όταν λέμε φίλους,δεν εννοούμε γνωστούς,αλλά κανονικούς φίλους.Ανθρώπους που θα συντρέξουν την ανάγκη σου και θα χαρούν με τη χαρά σου(αυτό το δεύτερο είναι πολύ δυσκολότερο).
Λοιπόν,είχα την ευλογία,σε όλες τις φάσεις της ζωής μου να περιβάλλομαι από φίλους(και φίλες ,για χάρη ευκολίας στο γράψιμο χρησιμοποιώ μόνο το αρσενικό).Το αποκορύφωμα του πλουτισμού μου ήρθε με τη συγκρότηση της οικογένειάς μου.Τότε έγινα πάμπλουτος,μεγιστάνας.
Φυσικά,τα χρόνια πέρασαν,εγώ από τότε που πέρασα στις Πανελλήνιες είμαι σε μια ημινομαδική κατάσταση,μεταφέρομαι από περιοχή σε περιοχή,ο καθένας τέλος πάντων ακόλουθησε τον δρόμο του και,όσο κι αν κρατήσαμε μια κάποια επαφή ,ουσιαστικά χαθήκαμε με τους παλιόφιλους.
Και όμως όχι.Αν και τώρα μιλάμε λίγο πια και βρισκόμαστε ακόμα λιγότερο δεν έχει υπάρξει ούτε μία μέρα που να θεωρήσω ότι δεν είμαι ακόμα μαζί τους.Ακόμα κι αν μεσολαβούν πολλά χιλιόμετρα και μια θάλασσα.Δεν είναι μόνο αυτοί οι ισχυροί συναισθηματικοί δεσμοί της φιλίας.Είναι κάτι άλλο,μεγαλύτερο και εντονότερο.Η προσευχή.
Δεν θα πω ψέμματα.Όσο κι αν μου αρέσουν τα μυστικά κείμενα,η μυστική θεολογία,ο ασκητισμός της ερήμου,στην πραγματικότητα μένω κυρίως στο διάβασμα,στην από μακριά παρατήρηση.Δεν λιώνω στις μετάνοιες,δεν έχω την αδιάλειπτη προσευχή και όχι,δεν ίπταμαι όταν τελώ τη θεία λειτουργία.
Όταν όμως προσεύχομαι για την οικογένειά μου,τους φίλους μου,γνωστούς,αγνώστους,είτε κατά τη θεία Λειτουργία είτε στην προσευχή μου όταν είμαι μόνος μου,αισθάνομαι ότι μας ενώνει όλους εκείνη τη στιγμή κάτι λεπτό και όμως ισχυρό.Αόρατο αλλά τόσο αισθητό.Μια λεπτή κλωστή από μετάξι με την ανθεκτικότητα ατσαλιού.Μια ανεπαίσθητη αύρα ικανή να σε παρασύρει και να σε μεταφέρει μίλια μακριά.
Αυτή είναι η προσευχή.Ενώνει όλους τους ανθρώπους μέσω του Θεού,όπως λέει ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης.Είναι το δώρο που μας έδωσε ο Θεός για να εκμηδενίζουμε αποστάσεις,να βρίσκουμε παρηγοριά,να συντρίβουμε δαίμονες.Ένα τέτοιο θησαυρό,είναι κρίμα να τον αφήνουμε θαμμένο,σε αχρηστία.Είναι άδικο,μια αδικία που την κάνουμε στους ίδιους μας τους εαυτούς,να μην προσευχόμαστε για την οικογένεια,τους φίλους,τους συγγενείς,τους γνωστούς αλλά και τους αγνώστους,τους πιστούς και τους άπιστους,τον κόσμο όλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου