Όχι άλλα δάκρυα,όχι άλλες προσευχές

Η καταστροφή αυτής της χώρας δεν είναι το Μνημόνιο(αριστερό,δεξιό,κεντρώο).Δεν είναι ούτε οι άθλιοι πολιτικοί,ούτε οι ανάξιοι ιερείς,ούτε καν ο λαός που πιθηκίζει ιδεολογίες,απόψεις,συμπεριφορές από άλλες κοινωνίες χωρίς να τις ψάξει,χωρίς να κάνει μια επιλογή,τι του κάνει και τι όχι,ούτε καν αυτή η παντελής έλλειψη ικανότητας διαλόγου.

Η καταστροφή αυτής της χώρας βρίσκεται εκεί ακριβώς που βρίσκεται και η σωτηρία της.Στα παιδιά.Όχι στο πόσα θα γεννηθούν,αλλά στο πως θα μεγαλώσουν.Η περίπτωση του πιτσιρικά σε χωριό της Θεσ/νικης είναι μεν ένα τραβηγμένο περιστατικό,αλλά χαρακτηριστικό της νοοτροπίας με την οποία μεγαλώνουν τα παιδιά σήμερα.Ο Θεός μας δίνει αγγελούδια να προστατεύσουμε κι εμείς τα μετατρέπουμε σε τέρατα.Δεν υπάρχει κανείς γονιός πια που να μαθαίνει στο παιδί του ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι στον κόσμο.Ότι δεν είσαι κάποιος ανάλογα με αυτά που κατέχεις αλλά ανάλογα με το τι έχεις μέσα σου.Ότι ο άλλος ή η άλλη δεν είναι κάποιος-α που πρέπει να κατακτήσεις,να υποδουλώσεις,να συντρίψεις αλλά είναι ο κρίκος της αλυσίδας στην οποία ανήκεις κι εσύ.Έχει  κι αυτός-η αισθήματα,όνειρα,αξία.



Μας σοκάρει ο φόνος.Μην μένουμε όμως μόνο εκεί.Πόσα μικρότερα,αλλά κι αυτά επώδυνα και τραυματικά,εγκλήματα δεν γίνονται καθημερινά στα σχολεία,στις γειτονιές,στις πλατείες,όπου μαζεύονται οι πιτσιρίκοι και οι πιτσιρίκες υπό το αδιάφορο,πολλές φορές και συνένοχο,βλέμμα γονιών,δασκάλων,καθηγητών,περαστικών.Προσβολές,ταπεινώσεις,απογοητεύσεις.

Θα μου πει κάποιος,αυτός είναι ο κόσμος.Κακός και σκληρός.Και θα πω,ναι.Τέτοιος είναι ο κόσμος.Είναι εκεί που θριαμβεύουν οι λύκοι και αγάλλονται τα όρνεα.Εκεί που η μοχθηρία είναι αρετή και η διακριτικότητα ανεπιθύμητη αδυναμία.Αλλά εμείς,τι κάνουμε σε αυτόν τον κόσμο;Ζούμε για είμαστε θύτες κι όχι θύματα;Να επιβιώσουμε άλλη μια μέρα;Αυτό είναι ο άνθρωπος.Αυτός που κοιτά προς τα πάνω,τι βλέπει πια;Ποιο το χρέος μας αν όχι,το να κάνουμε τον κόσμο λίγο,ένα χιλιοστό ή και λιγότερο καλύτερο;Γιατί να φέρουμε παιδιά στον κόσμο,αν το μόνο που τους μαθαίνουμε είναι να καταδυναστεύουν τους πιο αδύνατους και να ανέχονται να καταδυναστεύονται από τους πιο δυνατούς;Η επιβίωση και ο εαυτός είναι το υπέρτατο μάθημα που δίνουμε στα παιδιά μας;

Αν αυτό είναι όλο που κάνουμε,τότε την επόμενη φορά που κάποιο παιδί ή έφηβος,πληγώσει ή ακόμα χειρότερα σκοτώσει, κάποιον άλλο ας σεβαστούμε το θύμα.Ας μην το προσβάλλουμε με την αθλιότητα των ψεύτικων δακρύων μας και τις βρωμερές κενές προσευχές μας.