Αν υπάρχει ένας μύθος του Αισώπου που ποτέ,μα ποτέ,δε χώνεψα,αυτός είναι ο μύθος του τζίτζικα και του μέρμηγκα.Εντάξει,ποτέ δε πολυσυμπάθησα τον τεμπέλη,γλεντοκόπο και τραγουδισταρά τζίτζικα και ναι,τα μερμήγκια πάντα μου προκαλούσαν το θαυμασμό(ακόμα και σήμερα)αλλά θεωρούσα πολύ άσπλαχνο τον τρόπο που τέλειωνε το συγκεκριμένο παραμύθι.
Πάντα σκεφτόμουν "τι θα κόστιζε στα μερμήγκια,να παραχωρούσαν μια γωνίτσα και στο καημένο το τζιτζίκι;".Ίσα ίσα που θα είχαν και κάποιον να τους λέει και κανένα τραγούδι.Θα έκαναν και ωραία χειμερινά γλεντάκια με τη μουσική του!
Η εξάπλωση αυτού του μύθου και το πόσο δημοφιλής έγινε,νομίζω ότι αντικατοπτρίζουν την υποχθόνια κακία μας.Την ανάγκη μας να καταδικάσουμε τον τεμπέλη,τον ανίκανο,τον άτυχο ή όπως αλλιώς θέλουμε να τον ονομάσουμε.Να επιβάλλουμε το καθώς πρέπει,το σωστό.
Και τι γίνεται λοιπόν αν το κάνουμε αγαπητά μου μερμηγκάκια;Αν διώξουμε τον τζίτζικα μέσα στο χειμώνα;Τι παραπάνω καταφέρνουμε εκτός από το να μείνουμε χωρίς τραγούδι;Πόσο πιο όμορφη θα ήταν η ζωή αν προσφέραμε μια γωνιά στο τζιτζίκι και λίγο χυμό;Πόσες μελωδίες θα κερδίζαμε;
Πότε δε τον χώνεψα αυτόν τον μύθο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου