Manilla Road - Return of the Old Ones

 

Η υποχρέωση της Εκκλησίας

 

Η Εκκλησία της Ελλάδος δε χρωστά στο κράτος τίποτα και καμία υποχρέωση δεν του έχει. Αντίθετα, από την απελευθέρωση και μετά έδωσε το 90 με 95% της περιουσίας της για να στηθεί το κράτος και να ενισχυθούν οι πολίτες σε διάφορες φάσεις της ιστορίας. Από εκεί προήλθε και η μισθοδοσία των κληρικών από το κράτος ως ανταπόδοση. Μια μισθοδοσία η οποία δεν ήταν συνταγματικά κατοχυρωμένη, οι θέσεις των κληρικών μάλλον, μέχρι πέρσι(οι περιβόητες 10000 δήθεν προσλήψεις κληρικών αντί γιατρών, πυροσβεστών, δασκάλων και ...αστροναυτών όπως έλεγαν εν γνώσει τους ψευδώς κάποιες φωνές της Αριστεράς- και όχι μόνο- αυτό ήταν, η συνταγματική κατοχύρωση των ήδη υπαρχόντων θέσεων). Από την άλλη, η Εκκλησία χρωστάει πολλά στον ελληνικό λαό καθώς η περιουσία της προερχόταν από Έλληνες υπηκόους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας οι οποίοι έγραφαν την περιουσία τους σε εκκλησίες και μοναστήρια για να μη τα πάρουν οι Τούρκοι αφού οι Χριστιανοί υπήκοοι δεν είχαν δικαίωμα να κληροδοτήσουν τη περιουσία τους. Οφείλουμε εμείς οι κληρικοί λοιπόν τιμή όχι στον κάθε υπουργό, βουλευτή ή δήμαρχο αλλά μάλλον στον απλό λαό. Επίσης είμαστε υποχρεωμένοι να ενοχλούμε τους άρχοντες του τόπου για τα δικαιώματα των πολιτών και όχι για να μας φτιάξουν τη πλατεία του ναού ή να μας χρηματοδοτήσουν κάποια έργα. Ποτέ να μη γίνουν τα έργα αν αυτή η διαδικασία είναι εις βάρος των αιτημάτων του λαού. Επιπλέον, καλό θα ήταν όταν οι εργαζόμενοι κάνουν κάποια απεργία ή πορεία να βρισκόμαστε δίπλα τους αν όχι με φυσική παρουσία, τουλάχιστον με κάποιες συμβολικές κινήσεις. Στο κάτω κάτω τα εργασιακά δικαιώματα των δημοσίων υπαλλήλων αφορούν και εμάς τους κληρικούς τα δε δικαιώματα των υπολοίπων κατά πάσα πιθανότητα αφορούν τα παιδιά, τα ανίψια, τα εγγόνια μας, τους φίλους μας. Η όποια δε συζήτηση για την περιουσία της Εκκλησίας θα πρέπει να γίνεται όχι μα γνώμονα το κέρδος της Εκκλησίας ή του κράτους αλλά την ωφέλεια του λαού και θα πρέπει η όποια παραχώρηση της εκκλησιαστικής περιουσίας να εξασφαλίζει άμεσο κέρδος για τον λαό και να υπάρχουν ασφαλιστικές δικλείδες ώστε να μην καταλήξουν τα κέρδη αυτά σε κάποιους μεγαλοεπιχειρηματίες όπως έγινε με τα κτήματα που έδωσε η Εκκλησία στους ακτήμονες της Θεσσαλίας(λίγο μετά την απελευθέρωση, δε θυμάμαι ακριβώς πότε) και μέσα σε λίγα χρόνια αυτά κατέληξαν στους μεγαλοτσιφλικάδες της εποχής.

Tygers of Pan Tang - Hellbound

 

Κύμα

 

Η φιλανθρωπία με τη σημερινή της μορφή, όπου κάποιος έχει εκατομμύρια και δίνει κάποιες χιλιάδες οι οποίες εκπίπτουν και από την εφορία πολλές φορές δεν είναι βοήθεια αλλά κοροϊδία. Και αυτό το γράφω χωρίς να παραγνωρίζω πως πολλοί άνθρωποι έχουν ευεργετηθεί από τις φιλανθρωπίες αυτές. Παρ' όλα αυτά παραμένουν κοροϊδία για έναν απλό λόγο. Δε λύνουν κανένα πρόβλημα. Ίσα ίσα παρατείνουν τα ήδη υπάρχοντα. Πάρα πολλά λεφτά δίνονται κάθε χρόνο σε φιλανθρωπίες από Εκκλησίες, θρησκείες, κόμματα, ομάδες ποδοσφαίρου, εταιρείες, διάσημους, πλούσιους και άλλες οργανώσεις. Καλυτέρεψε καθόλου η ζωή των ανθρώπων; Καθόλου. Η φιλανθρωπία έχει νόημα όταν γίνεται από φτωχούς ανθρώπους και από ανθρώπους του μεροκάματου. Αυτοί αυτό μπορούν και αυτό οφείλουν αν κάνουν. Είναι ο οβολός της χήρας. Οι ισχυροί όμως, οι πλούσιοι, οι πολύ πλούσιοι, οι θρησκείες, τα κόμματα κλπ δε θα έπρεπε να κάνουν αυτό. Θα έπρεπε να ενώσουν όλη την ισχύ και όλο τον πλούτο και όλες τις δυνάμεις τους ώστε να ωθήσουν τα πράγματα σε τέτοια κατεύθυνση που να μη βλέπουμε το 2024 παιδιά να πεθαίνουν επειδή δε βρίσκουν καν νερό καθαρό να πιουν. Θα έπρεπε όλοι αυτοί να βοηθήσουν ώστε, όχι μόνο νερό να έχουν αλλά και ρούχα και παπούτσια και φαγητό και δυνατότητα για σπουδές και ένα -όσο γίνεται- σίγουρο καλύτερο μέλλον. Αλλιώς είθε να έρθει η ώρα και η μέρα που όλοι οι ισχυροί θα σαρωθούν από το κύμα των αδύναμων που δε θα ανέχονται πια να παραμένουν αδύναμοι αυτοί και εξαθλιωμένοι όσοι είναι ακόμα πιο φτωχοί.

Stratovarius - Father Time

 

Οι Δρούζοι

https://www.pewresearch.org/short-reads/2016/03/21/5-facts-about-israeli-druze-a-unique-religious-and-ethnic-group/

 Όπως πολλές άλλες εθνοτικές ομάδες στη Μέση Ανατολή, όπως οι Κούρδοι, οι Δρούζοι ζουν σε πολλές διαφορετικές χώρες, που χωρίζονται από σύνορα που χαράχθηκαν μετά τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις αρχές της δεκαετίας του 1920. Αλλά σε αντίθεση με τους Κούρδους, που είναι σε μεγάλο βαθμό μουσουλμάνοι, οι Δρούζοι είναι μια μοναδική θρησκευτική και εθνική ομάδα. Η παράδοσή τους χρονολογείται από τον 11ο αιώνα και ενσωματώνει στοιχεία του Ισλάμ, του Ινδουισμού ακόμη και της κλασικής ελληνικής φιλοσοφίας.

Σήμερα, πάνω από 1 εκατομμύριο μέλη αυτής της κοινότητας ζουν κυρίως στη Συρία και τον Λίβανο και, σε μικρότερο βαθμό, στο Ισραήλ και την Ιορδανία. Στο Ισραήλ, οι Δρούζοι είναι μια δεμένη κοινότητα που δραστηριοποιείται στη δημόσια ζωή, σύμφωνα με μια νέα μελέτη του Pew Research Center για το Ισραήλ. Αποτελούν περίπου το 2% του πληθυσμού της χώρας και οι περισσότεροι ζουν στις βόρειες περιοχές της Γαλιλαίας, του όρους Κάρμηλος και των Υψίπεδων του Γκολάν.

Εδώ είναι πέντε γεγονότα για τους Δρούζους στο Ισραήλ:

 1. Εννέα στους δέκα Ισραηλινούς Δρούζους λένε ότι έχουν ισχυρή αίσθηση ότι ανήκουν στην κοινότητα των Δρούζων και περίπου ο ίδιος αριθμός (93%) δηλώνει περήφανος που είναι Δρούζοι . Περίπου τα δύο τρίτα λένε ότι έχουν ειδική ευθύνη να φροντίζουν τους Δρούζους που βρίσκονται σε ανάγκη σε όλο τον κόσμο. Περίπου επτά στους δέκα Δρούζους (72%) λένε ότι η θρησκευτική τους ταυτότητα είναι πολύ σημαντική για αυτούς. Αλλά όταν ρωτήθηκαν αν η ταυτότητα των Δρούζων είναι κυρίως θέμα θρησκείας, κουλτούρας ή καταγωγής - ή συνδυασμός αυτών των στοιχείων - περίπου οκτώ στους δέκα λένε ότι το να είσαι Δρούζος είναι είτε ουσιαστικά θέμα καταγωγής ή πολιτισμού (33%) είτε συνδυασμός θρησκείας και καταγωγή/πολιτισμό (47%). Μόνο περίπου ένας στους πέντε λέει ότι το να είσαι Δρούζος είναι πρωτίστως θέμα θρησκείας (18%). Συγκριτικά, περισσότεροι Ισραηλινοί Χριστιανοί (31%) και Ισραηλινοί Μουσουλμάνοι (45%) λένε ότι το να είναι χριστιανοί/μουσουλμάνοι είναι κυρίως θέμα θρησκείας για αυτούς.

2. Οι Ισραηλινοί Δρούζοι σπάνια παντρεύονται εκτός της θρησκείας τους. Στην έρευνά μας, λιγότερο από το 1% των παντρεμένων Ισραηλινών Δρούζων λένε ότι έχουν σύζυγο ή σύντροφο εκτός της θρησκείας τους. Αυτό αντικατοπτρίζει άλλες θρησκευτικές ομάδες που ζουν στη χώρα. Μόνο το 1% των παντρεμένων μουσουλμάνων και χριστιανών και το 2% των παντρεμένων Εβραίων λένε ότι ο σύζυγός τους ανήκει σε άλλη θρησκεία. Ειδικά για τους Δρούζους, αυτή η έλλειψη θρησκευτικού επιμεικτού γάμου μπορεί επίσης να είναι μια αντανάκλαση της ιστορίας της κοινότητας. Αμέσως μετά την ίδρυσή της τον 11ο αιώνα, η παράδοση των Δρούζων έχει επίσημα αποκλειστεί για τους ξένους και ο προσηλυτισμός έχει απαγορευτεί. Από εκείνη την απαγόρευση, ο πληθυσμός των Δρούζων συνέχισε να υπάρχει αποκλειστικά με βάση τη συνέχιση των προηγούμενων γενεών του.

3. Οι Δρούζοι δίνουν μεγάλη έμφαση στη φιλοσοφία και την πνευματική αγνότητα. Σχεδόν όλοι οι Δρούζοι (99%) πιστεύουν στον Θεό, συμπεριλαμβανομένου του 84% που λένε ότι είναι απολύτως βέβαιοι για την πίστη τους. Αλλά δεν υπάρχουν καθορισμένες ιερές ημέρες, τακτική λειτουργία ή υποχρεώσεις για προσκύνημα, καθώς οι Δρούζοι προορίζονται να συνδέονται με τον Θεό ανά πάσα στιγμή. Το ένα τέταρτο των Ισραηλινών Δρούζων λέει ότι παρακολουθεί θρησκευτικές λειτουργίες τουλάχιστον εβδομαδιαία (25%) και ένα παρόμοιο ποσοστό λέει ότι προσεύχεται καθημερινά (26%). Η παράδοση των Δρούζων τιμά επίσης αρκετούς «μέντορες» και «προφήτες», συμπεριλαμβανομένου του Ιοθόρ της Μαδιάμ (ο πεθερός του Μωυσή), του Μωυσή, του Ιησού, του Ιωάννη του Βαπτιστή και του Προφήτη Μωάμεθ. Αρκετοί φιλόσοφοι και άλλα άτομα με επιρροή τυγχάνουν επίσης μεγάλης εκτίμησης από τους Δρούζους, όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης και ο Μέγας Αλέξανδρος.

4. Στο Ισραήλ, οι Δρούζοι δραστηριοποιούνται στη δημόσια ζωή και υπηρετούν στο στρατό. Στην πραγματικότητα, για περισσότερες από τέσσερις δεκαετίες, ο ισραηλινός στρατός διέθετε μια μονάδα πεζικού κατά κύριο λόγο Δρούζων που ονομάζεται Herev, ή τάγμα σπαθιών . Αυτό έρχεται σε αντίθεση με τους Ισραηλινούς Άραβες, οι οποίοι απαλλάσσονται από τη στρατιωτική θητεία. Περίπου έξι στους δέκα Δρούζους άνδρες που περιλαμβάνονται στην έρευνά μας λένε ότι έχουν υπηρετήσει (45%) ή υπηρετούν επί του παρόντος (15%) στον ισραηλινό στρατό. Δεν απαιτείται να υπηρετήσουν οι Δρούζες γυναίκες. Μεταξύ των Ισραηλινών Εβραίων, το 75% των ανδρών και το 57% των γυναικών υπηρετούν επί του παρόντος στο στρατό ή έχουν υπηρετήσει στο παρελθόν (οι Ισραηλινοί Εβραίοι άνδρες και γυναίκες απαιτείται να υπηρετήσουν, με ορισμένες εξαιρέσεις).

5. Οι Δρούζοι και άλλες ισραηλινές ομάδες μοιράζονται παρόμοιες εκτιμήσεις για τη δυνατότητα λύσης δύο κρατών στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση. Ενώ το 42% των Δρούζων λέει ότι μπορεί να βρεθεί τρόπος για το Ισραήλ και ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος να συνυπάρξουν ειρηνικά, το 51% των Μουσουλμάνων, το 45% των Χριστιανών και το 43% των Εβραίων έχουν επίσης αυτή την άποψη. Περίπου το ένα τρίτο των Δρούζων (32%) λέει «εξαρτάται», όταν ρωτήθηκε για τις προοπτικές ειρηνικής συνύπαρξης. Μόλις το 18% των Δρούζων λέει ότι δεν είναι δυνατή η λύση δύο κρατών – μικρότερο ποσοστό από ό,τι μεταξύ των Μουσουλμάνων (32%) και των Εβραίων (45%) στη χώρα.

Το Pew Research Center έλαβε χρήσιμη καθοδήγηση για τους Δρούζους από τον Alexander Henley, Μεταδιδακτορικό συνεργάτη του Αμερικανικού Ιδρύματος Δρούζων στο Κέντρο Σύγχρονων Αραβικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν.

Witchfynde - Moon Magic

 

Δεν αντέχεται ο Χριστός

 

Εκείνο τον καιρό, ήρθε ο Ιησούς στην περιοχή των Γεργεσηνών όπου τον συνάντησαν δύο δαιμονισμένοι που έρχονταν από τα μνήματα, τόσο φοβεροί, που κανένας δεν τολμούσε να περάσει από κείνον το δρόμο. Και με κραυγές του είπαν: «Τι δουλειά έχεις εσύ μ΄εμάς Υιέ του Θεού; Ήλθες εδώ για να μας βασανίσεις πριν την ώρα μας;» Μακριά απ΄ αυτούς έβοσκε ένα κοπάδι από πολλούς χοίρους. Και οι δαίμονες τον παρακαλούσαν λέγοντας: «Αν είναι να μας διώξεις, άφησέ μας να πάμε στο κοπάδι των χοίρων». Και εκείνος τους είπε: «Πηγαίνετε». Αυτοί βγήκαν και πήγαν στο κοπάδι των χοίρων. Και όλο το κοπάδι των χοίρων όρμησε και γκρεμίστηκε στη λίμνη και πνίγηκαν μέσα στα νερά. Τότε οι βοσκοί έφυγαν, πήγαν στην πόλη και ανάγγειλαν όλα τα συμβάντα και ό,τι έγινε με τους δαιμονισμένους. Βγήκε τότε όλη η πόλη να συναντήσει τον Ιησού, κι όταν τον είδαν, τον παρακάλεσαν να φύγει από την περιοχή τους. Ο Ιησούς επιβιβάστηκε στο πλοίο, διέσχισε τη λίμνη και ήρθε στην πόλη του. 

Δύο δαιμονισμένους θεράπευσε ο Χριστός στην περιοχή των Γεργεσηνών και οι κάτοικοι πώς αντέδρασαν; Τον ευχαρίστησαν που τους γλίτωσε από αυτή τη δυσάρεστη κατάσταση; Θαύμασαν την θεραπεία; Τον καλωσόρισαν και φιλοξένησαν ως θεραπευτή ή ως προφήτη; Όχι. Του ζήτησαν να φύγει μακριά από τη πόλη τους. 

Όπως κάνουμε και πολλοί σήμερα. Δε θέλουμε τον Χριστό στη ζωή μας. Δε θέλουμε να υπάρχει σε δημόσια θέα παρά μόνο κρυμμένος σε κάποια σπίτια. Που αν μπορούσαμε κι από εκεί θα τον διώχναμε.

Ο Χριστός θεραπεύοντας τους δαιμονισμένους και επιτρέποντας στα δαιμόνια να μπουν στους χοίρους έδειξε στους Γεργεσηνούς, σε όλους τους Γεργεσηνούς και όχι μόνο στους δαιμονισμένους, τον λάθος δρόμο που είχαν πάρει. Οι Γεργεσηνοί είτε ήταν Εβραίοι και έβοσκαν παρανόμως χοίρους, δηλαδή έβαζαν το κέρδος πάνω από την πίστη τους είτε ήταν ειδωλολάτρες και γι' αυτό μπορούσαν να εκτρέφουν χοίρους. Οπότε ο Χριστός με τη θεραπεία των δύο δαιμονισμένων είτε τους έδειξε την πλεονεξία τους είτε τη λάθος πίστη τους. Τίποτα από τα δύο δεν μπορεί να συγχωρήσει ο άνθρωπος.  

Και σήμερα ακόμα αυτό γίνεται. Ο Χριστός, ως θεάνθρωπος, είναι μια διαρκής υπενθύμιση για τους ανθρώπους ποιος είναι ο πραγματικός Θεός και ποια η ψεύτικη ή η χλιαρή πίστη. Είναι ένα σημείο ελέγχου για πιστούς και για μη πιστούς. Και αυτό ο περήφανος άνθρωπος δεν το αντέχει. Και προτιμά να μείνει με τους δαιμονισμένους που τον τρομοκρατούν παρά να αλλάξει τον τρόπο ζωής του, παρά να παραδεχτεί πως βαδίζει λάθος. 

Όταν λοιπόν, διώχνουμε τον Χριστό, και το κάνουμε όλοι μας σχεδόν, με πολλούς τρόπους, να μη μας κάνει εντύπωση. Να μην λέμε μα πως γίνεται αυτό. Αυτή είναι η πεπτωκυία ανθρώπινη φύση. Αυτή καλούμαστε να αντιπαλέψουμε και να αλλάξουμε. Αυτός είναι ο σταυρικός χριστιανικός δρόμος.

Wytch Hazel - Ride On

 

Η σχιζοφρενής τελετή έναρξης με το πριόνι

 

Δυστυχώς την ώρα που η τελετή έναρξης των ΟΑ μεταδιδόταν ζωντανά στους τηλεοπτικούς δέκτες, εγώ έβλεπα το Texas Chainsaw Massacre(Ο Σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι) του 2003 με τη Jessica Biel και έτσι δε μπορώ να γράψω μια εμβριθή ανάλυση για τον πλούσιο επαναστατικό συμβολισμό με αναφορές στους αγώνες της αριστεράς, της Γαλλικής Επανάστασης, τον αντικληρικαλισμό των Γάλλων και ό,τι άλλο εξάπτει τόσο πολύ τη φαντασία ορισμένων αριστερόστροφων και μη Ελλήνων οι οποίοι αναζητούν εναγωνίως τέτοιους συμβολισμούς στο πιο εμπορικό αθλητικό γεγονός της τετραετίας.  Εκεί όπου οι σπόνσορες στις φανέλες των αθλητών είναι σε πιο περίοπτη θέση από τα ίδια τα ονόματα των αθλητών αυτών. Όπου οι εταιρείες φροντίζουν τους αθλητές "τους". Ούτε και θα έχω τη χαρά να συμφωνήσω με όσους αναζητούν το "αθάνατο ολυμπιακό πνεύμα" το οποίο, αν τους ενημερώσω πως ξεψύχησε τελικά , κάπου στην Ατλάντα to 1996. Για όλα τα άλλα που τους συγκλόνισαν όπως η προβολή συγκεκριμένων μειονοτήτων, προσβολή μόνο μίας θρησκείας (εντελώς τυχαία),  κλπ, ε, εδώ το Hollywood (εξίσου γεμάτο επαναστατικούς συμβολισμούς) τα φέρνει αυτά τα εικονοκλαστικά στο σπίτι σας κάθε μέρα. Τι θα άλλαζε στην εξίσου επαναστατική τελετή έναρξης των Εταιρικών, συγγνώμη, Ολυμπιακών Αγώνων. Και τέλος πάντων, ποιος κάθεται τρεις ώρες να βλέπει τελετές έναρξης, ποτέ δεν το κατάλαβα. Λοιπόν, αυτή τελετή, όπως την είδα σε αποσπάσματα, είναι ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός. Το κυρίαρχο ρεύμα του τέλος πάντων. Take it or leave it. Αυτό μόνο μπορώ να πω από τα λίγα που είδα.

ΥΓ1. Από την άλλη, μπορώ να σας αναλύσω την ταινία και να σας εξηγήσω γιατί είναι ένα από τα καλύτερα remakes που έχουν γίνει αλλά  και γιατί η αγαπητή Jessica θα μπορούσε να γίνει η πιο σπουδαία ηθοποιός του Hollywood αλλά δεν έγινε

ΥΓ2 Προφανώς και θα χαρώ με τις ελληνικές επιτυχίες. Άντε και με τις επιτυχίες κάποιων άλλων χωρών. Ανεξάρτητα από την άποψη που έχω για τους ΟΑ όπως είναι σήμερα. Άλλο το ένα άλλο το άλλο.

Αγίου Παντελεήμονος

 Άλλος ένας από τους αγίους που τιμά η Εκκλησία μας έχει το ίδιο ενοχλητικό ελάττωμα που περιγράφτηκε και χθες, με την ευκαιρία της γιορτής της Αγίας Παρασκευής. Κι αυτός πριν ξεκινήσει τη δράση του, μοίρασε όλη του τη περιουσία, που κληρονόμησε από τον πατέρα του, στους φτωχούς. Και τυχαίνει να γιορτάζουν δύο τέτοιοι στη σειρά! Ο Άγιος Παντελεήμων, γιατρός στο επάγγελμα, δεν σταμάτησε εκεί όμως. Προχώρησε κι ένα βήμα παραπέρα. Προσέφερε δωρεάν τις υπηρεσίες του σε όσους δεν είχαν χρήματα για να πληρώσουν. Και φυσικά εξόργισε τους συναδέλφους του γιατρούς της εποχής. Τον τότε ιατρικό σύλλογο. Και αυτοί τον κατέδωσαν ως χριστιανό. Με τη γνωστή σε όλους μας συνέχεια. 

Είναι περίεργο πόσο εύκολα και γρήγορα συνασπιζόμαστε οι άνθρωποι για να κάνουμε τον κακό. Δεν τον κατέδωσε ένας αλλά πολλοί μαζί. Έγιναν αμέσως ομάδα. Μάλλον αγέλη, για να αποδώσουμε πιο σωστά το πνεύμα αυτών των ανθρώπων. Το βλέπουμε συχνά στις μικροκοινωνίες στις οποίες κινούμαστε. Πως οι άνθρωποι αμέσως και πάντα ενώνονται όταν πρόκειται να πράξουν το κακό. Ίσως επειδή το κακό τους ελκύει και γι' αυτό δε μπορούν να αντισταθούν είτε επειδή γνωρίζοντας ότι κάνουν κάτι κακό, μαζεύονται πολλοί ώστε να μη πάρει την ευθύνη μόνο ένας. 

Ο Άγιος Παντελεήμονας λοιπόν, χάλασε την πιάτσα. Δεν έπαιρνε χρήματα, είχε μοιράσει και την περιουσία του και έγινε στόχος. Αυτό καλούμαστε να κάνουμε κι εμείς. Να χαλάμε τη πιάτσα του κόσμου τούτου. Οι χριστιανοί δε ζούμε εκτός του κόσμου αποκομμένοι από αυτόν, ζούμε εντός του και του δίνουμε, μάλλον έτσι θα έπρεπε, καινούριο νόημα. Κάθε δραστηριότητα, κάθε ενέργεια τη φωτίζουμε με το φως του Χριστού. Δε χαλάμε τη πιάτσα για να φανούμε εμείς μάγκες και καλοί. Το κάνουμε για να φανεί ο Χριστός μέσα από αυτό. Και όταν δεν το κάνουμε, στο μέτρο του δυνατού για τον καθένα μας, το μέτρο είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει πάντα, δεν είμαστε πια χριστιανοί. Κι ας είμαστε βαπτισμένοι. Κι ας είμαστε κάθε τρεις και λίγο στην εκκλησία. Είμαστε μάλλον φακοί χωρίς μπαταρίες. Έχουμε τη δυνατότητα αλλά δεν έχουμε τη χρησιμότητα.

Με όλα αυτά, ο πλούτος και το χρήμα δεν είναι κακά. Απαραίτητα είναι για την επιβίωσή μας. Οι χριστιανοί εκείνης της εποχής, μη ξεχνάμε πως τα είχαν ακόμα όλα κοινά. Ο ένας βοηθούσε τον άλλον ανάλογα με τις δυνάμεις και τις ανάγκες τους. Γι' αυτό και μπορούσαν να μοιράζουν την περιουσία τους. όχι ότι ήταν εύκολη υπόθεση κι αυτή. Σήμερα, με τις παρούσες συνθήκες προφανώς και δε γίνεται εκτός κι αν γίνει κάποιος μοναχός ή κάποια μοναχή. Η προσκόλληση όμως στο χρήμα και η αναζήτηση όλο και περισσότερων απολαύσεων, όλο και περισσότερων συγκινήσεων, όλο και περισσότερων αγαθών την ώρα που υπάρχουν άνθρωποι που ζουν στους δρόμους, ε, αυτό ούτε σε κάποιους που θέλουν να λέγονται χριστιανοί ταιριάζει αλλά ούτε και σε κάποιους που θέλουν να λέγονται άνθρωποι...

Praying Mantis - Children Of The Earth

 

Αγία Παρασκευή

 

Ας μη σταθούμε στα βασανιστήρια της Αγία Παρασκευής και τον θαυματουργικό τρόπο με τον οποίο τα άντεξε. Ούτε στον μαρτυρικό θάνατο διά αποκεφαλισμού. Ούτε και στο έργο της το ιεραποστολικό, όπου μια γυναίκα σε αντίξοες και εχθρικές συνθήκες κήρυττε τον λόγο του Ευαγγελίου. 

Ας σταθούμε στο ξεκίνημα. "Μετά το θάνατο των γονέων της, η Παρασκευή μοίρασε όλη την περιουσία της στους φτωχούς και ανέπτυξε ιεραποστολική δραστηριότητα στην Ρώμη και στα περίχωρα της πόλης, κηρύσσοντας το λόγο του Χριστού" λέει η σύντομη εκδοχή του βίου της. Μοίρασε την περιουσία της στους φτωχούς. Το πρώτο βήμα πριν αρχίσει τη δράση της ήταν να ξεφορτωθεί την περιουσία της. Και μάλιστα, όχι απλά να την εγκαταλείψει αλλά να την κάνει κοινή, να τη διαθέσει σε αυτούς που ήταν φτωχοί. 

Επειδή τα λόγια είναι απλά λόγια και μπορούν να ερμηνευθούν ποικιλοτρόπως, ακόμα και τα πιο ξεκάθαρα, τα πιο σταράτα, οι πράξεις είναι αυτές που τελικά μιλάνε πιο καθαρά και πιο δυνατά. Η Αγία Παρασκευή, μοίρασε την περιουσία της. Δεν την "αξιοποίησε" όπως λέμε εύσχημα πολλές φορές, δεν την χρησιμοποίησε για να επιτελέσει το ιεραποστολικό της έργο. Όχι. Τη μοίρασε στους φτωχούς. Αυτή ήταν η πρώτη ιεραποστολική της πράξη. Το πρώτο της κήρυγμα ήταν ο διαμοιρασμός του πλούτου. Αυτή ήταν η πρώτη Εκκλησία η οποία εξαπλώθηκε εν μέσω διωγμών. Αυτή ήταν η πρακτική των Αγίων και των Μαρτύρων. Και όσο κι αν σήμερα προσπαθούμε να δικαιολογήσουμε τη συσσώρευση πλούτου είτε ατομικά ο καθένας μας, είτε συλλογικά η Εκκλησία ως οργανισμός, το ανθρώπινο κομμάτι της, οι πράξεις εκείνων των Αγίων, εκείνων των Μαρτύρων μιλάνε μόνες τους.

Όταν ακούμε κάποιον λοιπόν, να κατηγορεί την Εκκλησία, ας μη βιαστούμε να τον καταδικάσουμε ως άθεο ή χριστιανομάχο ή ο,τιδήποτε άλλο. Ας σκεφτούμε για λίγο αν αυτός ο άνθρωπος κατηγορεί όχι την Εκκλησία στην πραγματικότητα, αλλά εμάς του ς χριστιανούς. Κι αν εμείς οι χριστιανοί -και πρώτον βάζω τον εαυτό μου όταν τα γράφω αυτά-  πλέον δεν είμαστε αυτό το αλάτι του κόσμου. Αν τελικά ενταχθήκαμε και αισθανόμαστε άνετα σε ανθρώπινα συστήματα και τρόπους ζωής κάθε αποχρώσεως. Και αν τελικά, ακολουθούμε τους Αγίους μόνο όπου και όταν μας βολεύει. 

Προφανώς μια τέτοιου είδους θυσία όπως της Αγίας Παρασκευής ούτε που μας περνάει από το μυαλό. Άλλωστε την τιμούμε τρώγοντας και πίνοντας μέχρι σκασμού στα διάφορα πανηγύρια. Τέτοιες τιμές επιφυλάσσουμε στους μάρτυρες της πίστης μας. Και δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό. Αλλά ας κάνουμε και κάτι διαφορετικό φέτος. Ανάμεσα στα κλαρίνα, τα ψητά και το κρασί, ας αφιερώσουμε και μια δυο ώρες στοχαζόμενοι τη ζωή αυτών των αγίων. Και από τα όποια χρήματα έχουμε, άλλοι πολλά άλλοι λίγα, ας διαθέσουμε ένα μικρό ποσό και σε όσους δεν έχουν. Και ας καταλήξουν και κάποια σε ψευτοζητιάνους.

Saint Vitus - The Troll

 

Ελευθερία

Ελευθερία! Πόσο ελκυστική και πόσο ποθητή είναι! Πόσοι αγώνες έχουν γίνει, πόσο αίμα έχει χυθεί για την κατάκτησή της. Φιλόσοφοι, θεολόγοι, άγιοι, επαναστάτες, πολιτικοί, ηγέτες και υπηρέτες όλοι έχουν ασχοληθεί και έχουν αγωνιστεί γι' αυτήν. Αιώνες τώρα. Κι όμως ακόμα δε ξέρουμε ποια είναι η ελευθερία. Η πραγματική ελευθερία. Είναι ελευθερία η δυνατότητα κάποιου να κάνει ό,τι θέλει και όποτε θέλει; Μα έτσι δεν καταστρατηγείται η ελευθερία κάποιου άλλου πιθανότατα; Αλλά και αν κάνω ό,τι θέλω, έστω χωρίς να ενοχλώ κάποιον άλλο, δε γίνομαι κάποια στιγμή δέσμιος των επιθυμιών μου; Τελικά η ελευθερία συνίσταται σε τι; Στην απώλεια εξωτερικής καταπίεσης μόνο ή και στην απελευθέρωση από την δική μας εσωτερική καταπίεση; Αλλά και αν αντιστέκομαι στις επιθυμίες μου, πάλι δεν περιορίζεται η ελευθερία μου να ακολουθήσω κάτι που επιθυμώ; Όπως και στο θέμα της εξωτερικής ελευθερίας. Η εκδίωξη ενός καταπιεστή σημαίνει πράγματι ελευθερία; Αυτοί που διαδέχονται τον καταπιεστή προωθούν πράγματι την ελευθερία μας; Και μέχρι πού εκτείνεται αυτή η ελευθερία; Και όταν τίθεται το δίλημμα ελευθερία ή ασφάλεια; Αν επιλέξουμε ελευθερία, η έλλειψη ασφάλειας δεν περιορίζει αυτομάτως την ελευθερία μας; Κι αν επιλέξουμε ασφάλεια, οι μέθοδοι που χρησιμοποιούνται δεν περιορίζουν την ελευθερία μου; Τελικά πού βρίσκεται η ελευθερία; Υπάρχει πραγματικά πουθενά η απόλυτη ελευθερία; Εν Θεώ θα έλεγε κάποιος θρησκευόμενος. Σε κάποιο ιδεολογικό σύστημα θα έλεγε κάποιος πολιτικός ακτιβιστής. Αλλά ακόμα κι εκεί, θα υπάρχουν αμφιβολίες και ερωτήματα. Τελικά, όπως το βλέπω, πιο δύσκολο είναι να βρει κάποιος πού βρίσκεται η πραγματική ελευθερία και ποια είναι παρά να μπορέσει να τη κατακτήσει...

Tad Morose - Way of History

 

Στο επίκεντρο της καταιγίδας

 

H αλήθεια είναι ότι μου αρέσουν οι καταιγίδες. Μου αρέσει η δυνατή βροχή, όχι αυτή η ήρεμη ποτιστική βροχή, οι αστραπές τα μπουμπουνητά, ο δυνατός αέρας, όλο το πακέτο μιας καθωσπρέπει καταιγίδας. Ο απειλητικός ουρανός που λες πως είναι έτοιμος να σκύψει και να καταπιεί ολόκληρη τη γη. Τα μπουμπουνητά που κάνουν τα τζάμια να τρίζουν. Όλη αυτή η δύναμη που εκδηλώνεται και η ενέργεια που εκλύεται, όλη αυτή η μεγαλοπρέπεια των φαινομενικά τουλάχιστον ανεξέλεγκτων δυνάμεων της φύσης. Η προσοχή που απαιτείται, ο φόβος που εμπνέει, η αδυναμία του ανθρώπου που φανερώνεται. Αλήθεια πόσο μικρός είναι ο άνθρωπος μπροστά στη καταιγίδα που ξεσπά. Πόσο αδύναμος και πόσο εκτεθειμένος. Θυμάμαι μια φορά, στα Κύθηρα τότε, ένα βράδυ, ξέσπασε μια τρομερή καταιγίδα. Σηκώθηκα να αποσυνδέσω τις συσκευές, την τηλεόραση δεν την πρόλαβα και μας αποχαιρέτησε, και όταν τελείωσα, είδα έκπληκτος ότι το τηλέφωνο, το οποίο είχα βγάλει από τη πρίζα του συνέχισε να αναβοσβήνει! Η κλιματική αλλαγή των τελευταίων ετών έχει κάνει αυτά τα φαινόμενα να ξεσπούν με ακόμη μεγαλύτερη βιαιότητα, πιο εντυπωσιακά και πιο επικίνδυνα, θυμίζοντας μας τα όριά μας ακόμα και στις πόλεις πολλές φορές. Βέβαια, μη με περάσει κανείς για κανέναν μυαλωμένο και προσεκτικό άνθρωπο. Με το που θα ξεσπάσει καταιγίδα, ή έντονη χιονόπτωση, ή θυελλώδεις άνεμοι, ντύνομαι γρήγορα και παίρνω τους δρόμους. Περπατώ άσκοπα παρακολουθώντας τους υπόλοιπους ανθρώπους που προσπαθούν αν βρουν κάπου να καλυφθούν. Α, η μυστική δύναμη της φύσης! Αυτή που έδωσε ζωή και στο τέρας του Φρανκενστάιν! Παράξενο είναι που η ομορφιά, η αγριότητα και η επικινδυνότητα συνδυάζονται τόσο συχνά...

Lefay - The Seventh Seal

 

Οι Δευτέρες

 

Πρωί πρωί, γύρω στις 6.30 της Δευτέρας με ξύπνησαν οι δεκαοχτούρες και τα σπουργίτια που φώναζαν όσο μπορούσαν για να πάω να τα ταϊσω. Η ζέστη τα ξυπνά κι αυτά νωρίτερα. Η Δευτέρα, η κάθε Δευτέρα, κουβαλά συνεχώς πάνω της τη κατάρα της πρώτης ημέρας της εβδομάδας αν και είναι...η δεύτερη. Είναι όμως η πρώτη εργάσιμη. Εκτός κι αν είσαι παπάς, που συνήθως είναι μια μέρα πιο ήρεμη. Ανάλογα βέβαια και με την ενορία. Πάντως σίγουρα πιο ήρεμη από την Κυριακή. Αλλά για τον υπόλοιπο κόσμο η Δευτέρα πάντα θα κουβαλά το στίγμα της πρώτης μέρα στη δουλειά. Ή και στο σχολείο. Πραγματικά δε θα γυρνούσα ποτέ στα σχολικά χρόνια. Αν και καλός μαθητής, γύρω στο 17, το αντιπαθούσα. Θυμάμαι ότι μου έλεγαν ότι θα πιάσω δουλειά και θα παρακαλάω να γυρίσω πίσω στα σχολικά χρόνια. Ε, έπιασα δουλειά, κακοπληρωμένη κιόλας εκείνη, με ξύπνημα πολύ πολύ νωρίς, γύρω στις 4.30 τα ξημερώματα, αλλά ποτέ δε μου έλειψε το σχολείο. Το αντιπάθησα τόσο πολύ που δε μπορώ να διαβάσω έναν Έλληνα ποιητή η συγγραφέα που να έχω διδαχθεί. Είτε αρχαίο είτε νέο. Εκτός του Καβάφη. Είναι ο μόνος που κατάφερε να σπάσει αυτό το ψυχολογικό φράγμα. Πραγματικά το σχολείο κάνει ό,τι μπορεί (είτε σαν πρόγραμμα διδασκαλίας είτε σαν πρόσωπα οι καθηγητές) για να οδηγήσει τους μαθητές όσο πιο μακριά γίνεται από τη γνώση. Ναι, υπάρχουν εξαιρέσεις αλλά δεν αρκούν προφανώς. Που να πάρει, πώς γίνεται να κάνεις την Αληθινή Ιστορία ή τους Νεκρικούς Διαλόγους του Λουκιανού βαρετά μαθήματα; Είτε τα διαβάσει κάποιος σαν απλές φανταστικές ιστορίες είτε εμβαθύνει στη σατιρική διάθεση του συγγραφέα είναι πολύ ενδιαφέροντα έργα. Ας επιστρέψω στο θέμα μου, το οποίο ανάθεμα κι αν ξέρω ποιο είναι...Η Δευτέρα είναι μια άχαρη ημέρα. Και δε νοστιμίζει κι εύκολα όσο κι αν προσπαθήσει κανείς. Είναι η πρώτη εργάσιμη ημέρα. Οπότε μάλλον το πρόβλημα δεν το έχει η ημέρα αλλά η εργασία. Η εργασία η οποία είναι συνήθως τόσο βαρετή όσο τα μαθήματα του σχολείου. Και αυτό είναι λογικό. Τις εργασίες τις όρισε ένα σύστημα και είπε στους ανθρώπους οι οποίοι δεν είναι οι προνομιούχοι του συστήματος ότι αυτές τις δουλειές πρέπει να κάνουν αν θέλουν αν παίρνουν χρήματα ώστε να ζήσουν. Σε ποιον ανήκουν όμως αυτά τα χρήματα και ποιος του έδωσε την εξουσία να διανέμει αυτά τα χρήματα όπως και όπου νομίζει αλλά και να καρπώνεται μεγάλο μέρος αυτών; Από πού κι ως πού οι λίγοι ορίζουν πόσα χρήματα θα παίρνουν οι πολλοί και με ποια κριτήρια ορίζουν και πόσα είναι τα ελάχιστα χρήματα που χρειάζεται κάποιος για να ζει αξιοπρεπώς και τολμούν να υποδεικνύουν σε αυτούς που έτσι κι αλλιώς ζουν με λίγα ότι πρέπει να ζήσουνε με λιγότερα; Αλλά και τα συστήματα που υπόσχονται να μας απελευθερώσουν από αυτή τη δουλεία πάλι στο ίδιο δεν καταλήγουν; Κάποιοι λίγοι να ορίζουν τι είναι καλό για τους πολλούς. Κι ας κάνουν μια πιο δίκαιη μοιρασιά. Όπως κάνω κι εγώ με τα πουλιά. Κάθε μέρα τους δίνω μια ποσότητα που θεωρώ αρκετή. Όση κι αν είναι αυτή η ποσότητα πως ξέρω και γιατί θεωρώ πως αυτή είναι η σωστή; Κι αν ένα πουλί έχει μεγαλύτερο στομάχι. Θα πετάξει να βρει κι αλλού θα πει κάποιος. Ναι, τα πουλιά έχουν αυτή την ευκαιρία. Γιατί σε δουλειές οκτώ ορών και πάνω και με έξι(πλέον) και επτά(προσεχώς ίσως) ημέρες την εβδομάδα αυτή η ευκολία δεν είναι και τόσο εύκολη. Τελικά οι Δευτέρες δεν είναι το πρόβλημα...

KRUX - Prince Azaar And The Invisible Pagoda

 

Κοιτώντας τον κάκτο μου

 

Έχω στο μπαλκόνι μου μια γλάστρα με έναν κάκτο. Τους συμπαθώ πολύ τους κάκτους. Όπως και τους αχινούς(εκτός από όταν τους πατάω...), τους σκαντζόχοιρους. ό,τι έχει αγκάθια το συμπαθώ. Μάλλον θεωρώ πως υπάρχει μια συγγένεια κάποιου είδους ανάμεσα σε μένα και τούτα τα ακανθώδη πλάσματα, φυτά ή ζώα. Βλέπετε τα αγκάθια δημιουργούν μια απαραίτητη απόσταση. Δεν επιτρέπουν υπερβολική εγγύτητα. Εξασφαλίζουν έτσι ένα μεγάλο βαθμό ανεξαρτησίας και μοναξιάς, τις οποίες θεωρώ απαραίτητες για να λειτουργώ στοιχειωδώς φυσιολογικά. Όσο φυσιολογικά μπορεί να λειτουργεί δηλαδή ένας άνθρωπος με τα μυαλά τα δικά μου. Θυμάμαι καμιά φορά το χωριό μου, όπου περνούσα τα καλοκαίρια και γενικά όλες τις διακοπές μου. Αυτό που με τραβούσε ήταν οι ιστορίες με στοιχειά και νεράιδες, κάτι άλλα δαιμόνια με μορφή μικρού παιδιού, χαμόδρακες τα λέγαμε, και άλλα τέτοια. Ώρες ατελείωτες είχα αφιερώσει στην αναζήτηση τέτοιων πλασμάτων. Και θεωρούσα -ίσως ακόμα να το θεωρώ- απολύτως φυσιολογική την ύπαρξή τους. Όσο φυσιολογική ήταν η ύπαρξη ζώων και εντόμων στο βουνό άλλο τόσο φυσιολογική μου φαινόταν και η ύπαρξη των αόρατων συνήθως πνευμάτων. Κάποιοι το απέδιδα στην τάση της νεαρής τότε ηλικίας μου για ονειροπόληση και στην ανεξέλεγκτη πολλές φορές φαντασία που είχα. Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη φαντασία, με κόπο πολύ, κατάφερα παρά τις προσπάθειες πολλών για το αντίθετο, να τη διατηρήσω σχεδόν ακέραια. Ποτέ ένα μισογκρεμισμένο σπίτι δεν είναι άδειο. Πάντα κάποιος υπάρχει που κατοικεί εκεί μέσα(δεν εννοώ αστέγους που βρίσκουν καταφύγιο), πολλές φορές δε είναι το ίδιο το σπίτι που ζει. Ο ήχος του αέρα ποτέ δεν είναι αυτό μόνο. Πάντα μαζί με τον άνεμο ακούω να ψιθυρίζουν και φωνές που εδώ και αιώνες θα έπρεπε να είχαν σωπάσει. Ακόμα και τα δέντρα κρύβουν στα φύλλα τους αόρατους κατοίκους. Ή τα πεζοδρόμια, ακόμα περπατιούνται από αόρατα βήματα τα οποία ποιος ξέρει σε ποιον ανήκουν...Ο κόσμος έχει το ορατό όσο και το αόρατο κομμάτι του και  αν και οι συναντήσεις τους είναι σπάνιες και ανεπαίσθητες, χωρίς αυτές θα ήταν τόσο μα τόσο βαρετός και απαίσιος...

Candlemass - The Dying Illusion

 

Άγιος Συμεών, ο δια Χριστόν Σαλός

 

Τη σημερινή Κυριακή τυχαίνει να συμπίπτει και η γιορτή ενός από τους αγαπημένους μου αγίους, ίσως του αγαπημένου μου, του Αγίου Συμεών του δια Χριστόν Σαλού. Οι δια Χριστόν Σαλοί ήταν άγιοι ασκητές που ακολουθούσαν την πιο ακραία μορφή ασκητισμού. Παρίσταναν τους τρελούς ώστε ο κόσμος όχι μόνο να μην αναγνωρίζει την αγιότητά τους αλλά και να τους φέρεται άσχημα. Μέσω αυτής της ακραίας ταπεινώσεως οι ασκητές αυτοί έφταναν στην αγιοσύνη. 

Ένας από αυτούς ήταν και ο άγιος που γιορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας ο Συμεών που ασκήτεψε στην πόλη της Έμεσας, μια πόλης της Συρίας στην οποία συστήθηκε ως εξής. Πηγαίνοντας από τους Αγίους Τόπους στην Έμεσα, βρήκε έναν νεκρό σκύλο. Έβγαλε το ζωνάρι του, τον έδεσε και μπήκε στην πόλη σέρνοντάς τον. Βλέποντάς τον τα παιδιά της πόλης άρχισαν να φωνάζουν: να ένας τρελός αββάς. Εκεί ο άγιος έκανε πολλά θαυμαστά αλλά κάθε φορά που ένα θαύμα γινόταν μετά από την προσευχή του φρόντιζε να το καλύψει με μια παλαβομάρα. Όταν για παράδειγμα φανέρωσε πως μία στάμνα κρασί σε ένα καπηλειό είχε δηλητηριαστεί από φίδι, επειδή ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας τον θεωρούσε άγιο, ρίχτηκε στη γυναίκα του. 

Οι δια Χριστόν Σαλοί πολύ συχνά διακωμωδούσαν και εξευτέλιζαν τα θεωρούμενα τότε χρηστά ήθη. Τον καθωσπρεπισμό. Ο Άγιος Συμεών, πήγε μια φορά σε μια εκκλησία, πήρε μαζί του καρύδια, και έκανε το εξής: έσβηνε και κατέβαζε τα καντήλια της εκκλησίας και πέταγε τα καρύδια στις ευσεβείς γυναίκες που βρίσκονταν εκεί. Καθώς τον έβγαζαν σηκωτό έξω από την εκκλησία, αναποδογύρισε τα τραπέζια με τις πίτες που πωλούσαν έξω από τον ναό. Δε ξέρω αν σας θυμίζει κάτι αυτό το τελευταίο, κάποια διήγηση του Ευαγγελίου. Εκείνη τη μέρα ο Άγιος δέχτηκε τόσα χτυπήματα που κόντεψε να πεθάνει. Μονολογούσε χτυπημένος πως ούτε εβδομάδα δε θα άντεχε στα χέρια των ανθρώπων αυτών. Ποιων ανθρώπων; Των ευσεβών, των ανθρώπων των χρηστών ηθών. 

Αντίθετα ο Άγιος πολλές φορές βοήθησε τις πόρνες της πόλης, τις φίλες του, όπως τις αποκαλούσε, να ξεφύγουν από το επάγγελμα αυτό, και να φτιάξουν τις ζωές τους είτε κάνοντας οικογένεια είτε ακολουθώντας τον δρόμο του μοναχισμού. 

Ακόμα, μια φορά, όταν ένας δούλος έκλεψε πολλά χρήματα από τον αφέντη του, ο τελευταίος πήγε στον αββά Συμεών και του ζήτησε να του βρει τα χρήματα. Τότε ο Άγιος, ο οποίος ήξερε ποιος είχε κλέψει τα χρήματα, βρήκε την ευκαιρία να βάλει τον πλούσιο αφέντη, να ορκιστεί με βαρείς όρκους ότι δε θα χτυπήσει ποτέ ξανά κανέναν δούλο του. Γιατί το είχε αυτό το κακό συνήθειο. Τότε μόνο του αποκάλυψε ποιος του είχε κλέψει τα χρήματα. Μάλιστα όταν κάποια μέρα ο καλός αυτός κύριος ξέχασε τους όρκους του και ξανασήκωσε το χέρι του για να χτυπήσει κάποιον δούλο αυτό πιάστηκε και έμεινε ακίνητο. Ο Άγιος του θεράπευσε το χέρι αφού ορκίστηκε εκ νέου ότι δε θα το ξανασηκώσει για να χτυπήσει κάποιον δούλο και υπό την απειλή του Αγίου ότι θα χάσει όλα του τα πλούτη αν το ξανακάνει., όρκο που αυτή τη φορά δε ξέχασε ποτέ.

Κάποια άλλη φορά γλίτωσε έναν πλούσιο ετοιμοθάνατο, εμφανιζόμενος στον ύπνο του, αφού τον έβαλε να ορκιστεί ότι δε θα απατήσει ξανά τη γυναίκα του!

Και ενδιάμεσα σε όλα αυτά, προσποιούταν ότι δε νήστευε τρώγοντας κρέας τη Σαρακοστή ή φορώντας λουκάνικα σαν οράριο και μασουλώντας τα τις Κυριακές από το πρωί, κάνοντας την ανάγκη του μπροστά σε όλους, έμπαινε στα λουτρά των γυναικών για να πλυθεί, έπαιζε με πόρνες και άλλα τέτοια πράγματα που θα αμάυρωναν την -τόσο πολύτιμη για όλους μας, ε; - καλή του φήμη.

Ο Άγιος Συμεών, με τη ζωή και τη δράση του, όχι μόνο έδειχνε τον δρόμο της ταπείνωσης και της αγιότητας, αλλά στεκόταν πάντα δίπλα -γιατί υπάρχουν πολλά περισσότερα περιστατικά από αυτά που αναφέρθηκαν- στους πιο αδύναμους ανθρώπους, στους πιο περιθωριοποιημένους. Αντίθετα, όπως έκαναν όλοι οι δια Χριστόν Σαλοί, ανεδείκνυε την υποκρισία της κοινωνίας και την κακία που κρυβόταν κάτω από το πέπλο της τακτοποιημένης, καθώς πρέπει ζωής. Αυτόν τον Άγιο γιορτάζουμε σήμερα. Έναν Άγιο που έβλεπε στην ουσία των πραγμάτων, που αποκάλυπτε αυτά που έκρυβαν οι άνθρωποι πολύ προσεκτικά στις καρδιές τους, έναν Άγιο που δε δέχτηκε ποτέ εύσημα για τα όσα έκανε και πρόσφερε. Εμείς φυσικά δε μπορούμε να ακολουθήσουμε έναν τέτοια ακραίο τρόπο ζωής, μπορούμε όμως στο μέτρο του δυνατού, να ακολουθήσουμε τον Άγιο αφήνοντας τη βιτρίνα και κοιτάζοντας την ουσία. Βοηθώντας τους αδύναμους και αποφεύγοντας κάθε είδους προσποίηση και ψευδή ευλάβεια. Ας τιμήσουμε τον Άγιο Συμεών τον δια Χριστόν Σαλό, εγκαινιάζοντας μια ζωή χωρίς υποκρισία αλλά με πραγματική πνευματικότητα.

Kyuss - Space Cadet

 

Προφήτης Ηλίας

 

O προφήτης Ηλίας, ο πύρινος προφήτης είναι ο σπουδαιότερος των προφητών της Παλαιάς Διαθήκης. Την εποχή του προφήτη Ηλία οι περισσότεροι Ισραηλίτες είχαν παρατήσει την λατρεία του πραγματικού Θεού και παρασυρμένοι από τους ειδωλολάτρες βασιλείς τους τον Αχαάβ και την Ιεζάβελ λάτρευαν τα είδωλα. Κάποια στιγμή ο προφήτης Ηλίας παραπονέθηκε στον Θεό πως έμεινε μόνος του. Ο Θεός τότε του αποκάλυψε πως δεν ήταν μόνος του αλλά υπήρχαν επτά χιλιάδες Ισραηλίτες οι οποίοι παρέμειναν σταθεροί στην πίστη τους. 

Νωρίτερα ο Θεός είπε στον Ηλία να σταθεί έξω από το σπήλαιο που βρισκόταν κι Εκείνος θα του φανερωνόταν. Τότε ξέσπασε ισχυρός άνεμος, έπειτα σεισμός και στη συνέχεια φωτιά. Σε κανένα από αυτά τα τρία ισχυρά φαινόμενα δεν υπήρχε ο Θεός. Έπειτα έπνευσε ένα απαλό αεράκι κι εκεί βρισκόταν ο Θεός. 

Συχνά δοκιμάζουμε δύο πειρασμούς. Τον πειρασμό της μοναξιάς, της απομόνωσης όπου νομίζουμε πως είμαστε μόνοι μας στον κόσμο. Πως δε μας καταλαβαίνει κανείς, πως όλος ο κόσμος βαδίζει στραβά και θέλει το κακό μας. Όμως τα πράγματα δεν είναι ποτέ έτσι. Όσο κι αν φαίνονται μαύρα πάντα υπάρχει ένα φως ελπίδας. εμείς -και αυτό μας ζητάει ο Θεός- έχουμε ως χριστιανοί το καθήκον να αναζητήσουμε και να βρούμε αυτό το φως ανάμεσα στους ανθρώπους. Και να το δυναμώσουμε έναντι στο σκοτάδι που μας επιβάλλεται από τους άρχοντες και από όσους αυτοί παρασέρνουν. Δεν είναι εύκολο καθήκον αλλά η ζωή του χριστιανού κάθε άλλο παρά εύκολη είναι. 

Ο δεύτερος πειρασμός είναι ο πειρασμός της δύναμης. Της βίας. Συχνά μπερδευόμαστε και πιστεύουμε πως ο Θεός βρίσκεται στον τυφώνα, στον σεισμό, στην πυρκαγιά, στην επιβολή δια της βίας δηλαδή και συχνά πέφτουμε σε αυτό το λάθος. Να εξαπλώσουμε την πίστη με τη βία ή και να την υπερασπιστούμε με βία, με "δυναμισμό" όπως το λέμε πιο εύσχημα. Ο Θεός όμως βρίσκεται στο απαλό, το δροσερό αεράκι. Κανένας άνθρωπος δε μπορεί να αγαπήσει τον τυφώνα ή τη φωτιά ή το σεισμό. Μπορεί να θαυμάσει τη δύναμή τους, μπορεί να φοβηθεί την ισχύ τους, να υποκύψει στη βιαιότητά τους, αλλά κανείς δε θα τα αγαπήσει. Αντίθετα το δροσερό αεράκι, αυτό που μας ανακουφίζει, που μας αλλάζει τη διάθεση, που μας δίνει χαρά, αυτό είναι που θα αγαπήσει ο άνθρωπος. Στη βία μπορεί να υπάρξει μια προσωρινή συμμόρφωση αλλά οι πραγματικές αλλαγές, αυτές που θα μείνουν, έρχονται μόνο με τη μορφή του δροσερού απαλού αέρα. 

Ας μην απογοητευόμαστε και ας μη τρομάζουμε από την ασχήμια και τη βία γύρω μας. Ούτε από τη φαινομενική απομόνωση. Οι αγώνες κερδίζονται με θάρρος, με υπομονή αλλά κυρίως με αφοσίωση και αγάπη. Αυτό προσπάθησε να διδάξει και δίδαξε τελικά ο Θεός στον -πολύ δυναμικό είναι η αλήθεια- προφήτη Ηλία και αυτό προσπαθεί να διδάξει και σε μας. Ας αφήσουμε το απαλό αεράκι του Θεού.  λοιπόν, να φυσήξει μέσα στις καρδιές μας. 

Trouble - The Misery Shows

 

Το αεράκι

 

Ένα αεράκι που φυσάει που και που κάνει λίγο πιο υποφερτή τη ζέστη. Κάνει πιο υποφερτή τη ζωή ο αέρας. Αντίθετα την κάνουμε τόσο ανυπόφορη εμείς οι άνθρωποι. Και για εμάς και για τους άλλους. Πολλές φορές μου φαίνεται πως έχουν δίκιο αυτοί που λένε πως το ανθρώπινο είδος δεν είναι παρά ένα είδος αρρώστιας που έχει μολύνει τον πλανήτη και τον σκοτώνει σιγά σιγά. Και μη βιαστείτε και αρχίσετε τα "μα πάτερ, πώς είναι δυνατόν να τα λέτε αυτά: κλπ. Με τη πτώση του ανθρώπου επήλθε και η πτώση της φύσης. Ο άνθρωπος βάζοντας δια της αμαρτίας τον θάνατο ως τέλος της ζωής, προκάλεσε το ίδιο και στο περιβάλλον. Ας αφήσω τώρα κατά μέρος τα θεολογικά που δεν τα συμπαθώ. Από μικρός αφουγκραζόμουν τον άνεμο. Μου φαινόταν πως έφερνε μαζί του νέα από μακρινούς φίλους ή αγαπημένα πρόσωπα. Άλλες φορές έφερνε μαζί του αναμνήσεις, όμορφές ή άσχημες. Κάποιες άλλες ίσως να με προετοίμαζε για πράγματα που θα γινόταν. Ακόμα και σήμερα μου αρέσει να αφουγκράζομαι τον άνεμο όταν φυσάει. Αλλά δε ξέρω τι είναι αυτό που ακούω πια. Κάποιο μοιρολόι που ψέλνουν ουράνια πνεύματα κοιτώντας τη ζωή των ανθρώπων στη γη όπως την έχουμε καταντήσει ή μήπως ακούω το πένθιμο αποχαιρετιστήριο τραγούδι του ίδιου του πλανήτη; Είναι παράξενο. Ακούω τόσους και τόσους να λένε για το πρόβλημα το οικολογικό, δεν εννοώ μόνο τους υποκριτές πολιτικούς ή τους βλαμμένους ακτιβιστές που ψάχνουν περισσότερο να γεμίσουν με κάτι το κενό τους παρά να βοηθήσουν να λυθεί το πρόβλημα,  αλλά και απλούς ανθρώπους, καθημερινούς, με τις δουλειές, τις οικογένειες, τους φίλους και τους εχθρούς τους, αλλά ποτέ να μην κάνουν το παραμικρό για να βοηθήσουν να λυθεί. Γιατί όλοι θέλουν να λυθεί το πρόβλημα χωρίς να χάσουν την άνεσή τους. Όπως και με όλα τα άλλα προβλήματα. Οπότε είτε θα κρυφτούν πίσω από τη δική τους μικρότητα έναντι των κολοσσών που καταστρέφουν το περιβάλλον κι αυτοί μικροί κι αδύναμοι, ε, συνεχίζουν την ανέμελη ζωή τους, είτε θα αρνηθούν ότι υπάρχει πρόβλημα υιοθετώντας κάποια από τις πολλές θεωρίες συνωμοσίας και υποδεικνύοντας αυτούς που -πράγματι- πλουτίζουν από την προώθηση των "πράσινων" πηγών ενέργειας, οι οποίες είναι πολλές φορές πιο καταστροφικές και από τις παραδοσιακές. Σκέφτομαι ότι αν θα γινόμουν ποτέ εξτρεμιστής ή τρομοκράτης, θα γινόμουν μάλλον οικοτρομοκράτης. Δε βλέπω κανέναν άλλο λόγο. Δε θα σήκωνα ποτέ χέρι για να χτυπήσω κάποιον για πολιτικούς ή θρησκευτικούς λόγους. Άλλωστε το να ανταλλάξω έναν δεξιό καταπιεστή με έναν αριστερό δε είναι κάτι που βρίσκεται πάνω πάνω στη λίστα μου. Όπως επίσης δε βλέπω να υπάρχει πιο ιταμή και άθλια πράξη από το να ασκεί κάποιος βία στο όνομα του Θεού· αυτοί που το κάνουν βλασφημούν πιο πολύ τον Θεό και από τον πιο μαχητικό άθεο. Αλλά για λόγους περιβαλλοντικούς πιθανόν αν πειθόμουν να κινηθώ σε μια πιο δυναμική κατεύθυνση...Κοίτα τώρα, το φεγγάρι, που φαίνεται σχεδόν όλη τη μέρα αρχίζει να κλέβει το φως του ήλιου και να το κάνει δικό του. Όλο το σύμπαν μια τεράστια ανακυκλωτική μηχανή είναι που δεν αφήνει τίποτα να πηγαίνει χαμένο. Αχταρμάς και η αποψινή ημερολογιακή καταχώριση...

Stryper - Loves Symphony

 

Λυκάνθρωποι και βρικόλακες

 

H εποχή αυτή προσφέρεται και για λίγο τεμπελίκι. Αν κι εγώ πιστεύω πως όλες οι εποχές προσφέρονται για τεμπέλιασμα το οποίο και είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε πολίτη. Αλλά ας το αφήσω. Η καλύτερη συντροφιά για το τεμπέλιασμά μου είναι οι ταινίες τρόμου. Αίμα να ρέει, φόνοι να γίνονται, δαίμονες, βρικόλακες και λυκάνθρωποι να παρελαύνουν στην οθόνη. Δε συμπαθώ τους βρικόλακες τώρα που το σκέφτομαι. Οι τύποι παρουσιάζονται συνήθως πλούσιοι, κομψοί, αριστοκρατικοί, ενώ δεν μοιράζονται τη κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων, τον θάνατο, τον οποίο βίωσαν, περιορισμένα και εντελώς διαφορετικά. Ο ορισμός του καπιταλιστή είναι. Ζουν αιώνια και παρασιτικά, πίνοντας το αίμα τον θυμάτων τους. Αντίθετα οι λυκάνθρωποι πολύ με συγκινούν. Τους κυνηγά μία κατάρα, η οποία τους μεταμορφώνει σε τέρατα κάθε πανσέληνο, είναι συνήθως λαϊκοί τύποι, καθημερινοί, δεν έχουν τον έλεγχο των πράξεων τους εξαιτίας της κατάρας τους και όσους σκοτώνουν το κάνουν παρά τη θέλησή τους. Αποτελούν δε απειλή και για (ή κυρίως για) τους πολύ κοντινούς τους ανθρώπους. Και φυσικά πεθαίνουν. Αν δεν τους σκοτώσει η ασημένια σφαίρα, θα γεράσουν και θα πεθάνουν όπως όλοι οι άνθρωποι. Όλη τους η ζωή είναι μία δυστυχία. Και, αλήθεια, στη μορφή του λύκου, πόσο ευάλωτοι είναι στους ψύλλους και τα τσιμπούρια; Ακόμα και τότε υποφέρουν...Ενώ οι βρικόλακες, στυλάτοι, καθώς πρέπει, κυριλέ. Μπλιάχ... Ελπίζω αυτή η ζέστη να μη συνεχίσει για πολύ γιατί κι άλλες τέτοιες βλαμμένες σκέψεις θα καταλαμβάνουν χώρο στο μυαλό μου...Και ναι, θα τις καταγράφω. Αυτό είναι και το νόημα του ημερολογίου... 

Psychotic Waltz - I Remember

 

Ο λόγος και η έμπνευση

Λίγα πράγματα παίρνω πλέον στα σοβαρά. Ακόμα λιγότερα με εκνευρίζουν πια. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους ανθρώπους. Λίγους συμπαθώ, ακόμα λιγότερους αντιπαθώ. Ανάμεσα σε αυτά που με εκνευρίζουν είναι τα νερόβραστα κείμενα,  που δεν έχουν κανένα νεύρο, κανένα δυναμισμό. Που προσπαθούν μέσω μια γλυκερότητας περασμένων αιώνων να δημιουργήσουν στον αναγνώστη μια ανέφελη - και μάλλον και ανώφελη- καλή διάθεση. Αχ, κι αυτή η ανάγκη για αισιοδοξία. Ας γράψει κάποιος κάτι απαισιόδοξο και σίγουρα θα βρεθούν κάμποσοι να προσπαθήσουν αν τον επαναφέρουν στο σωστό δρόμο της αισιοδοξίας. σαν τη διαφήμιση χυμού παλιότερα με τη θετική σκέψη. Στα πλαίσια μιας γενικότερης πλύσης εγκεφάλου τότε για τη δύναμη της θετικής σκέψης. Γελοία πνευματικότητα της μετά 2000 εποχής. Ίχνος δυναμισμού, ίχνος αυτοθυσίας σε όλα αυτά. Και ο κόσμος, όσοι ζωντανοί έχουν απομείνει και δε βρίσκονται πεθαμένοι και θαμμένοι στο νεκροταφείο του καταναλωτισμού και της ευδαιμονίας, βρίσκουν καταφύγιο στα άκρα. Δεξιά , αριστερά, θρησκευτικά, επιστημονικά, ιδεολογικά. Ξημερώνει η εποχή του εξτρεμισμού; Ποιος ξέρει; Θα δούμε. Μια γροθιά κι ένα ματωμένο αυτί θα είναι το λάβαρο της νέας αυτής εποχής; Αναμένουμε...

-----

Πίνακας: William Blake - Albion Rose - from A Large Book of Designs 1793

Scanner - Across the Universe

 

«Προσπαθώ για την δικαιοσύνη και τη δικαίωση των 57 ψυχών και του δικού μου παιδιού»

 

https://mkoapostoli.com/%cf%80%cf%81%ce%bf%cf%83%cf%80%ce%b1%ce%b8%cf%8e-%ce%b3%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b4%ce%b9%ce%ba%ce%b1%ce%b9%ce%bf%cf%83%cf%8d%ce%bd%ce%b7-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%cf%84%ce%b7-%ce%b4%ce%b9/

Η Μαρία Καρυστιανού σε μια συγκινητική και από καρδιάς εξομολόγηση στο «Δημήτρειον» ΚΔΑΠ Μοσχάτου της «ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ»

Μαζί με τα παιδιά συζήτησαν για τη δικαιοσύνη, τις αρχές και τις αξίες που πρέπει να έχουμε ως άνθρωποι και ως κοινωνία.

«Όταν έχασα το κορίτσι μου, μετά από μια περίοδο που δεν μπορούσα να λειτουργήσω, γιατί θεώρησα άδικο ότι εγώ ζουσα ενώ εκείνη όχι, αποφάσισα να προσπαθήσω να φέρω την δικαιοσύνη και όποια δικαίωση μπορούσα να φέρω για όλα αυτά τα παιδιά και για το δικό μου το παιδί. Είναι καλό να μην αφήνουμε τίποτα έτσι, να διεκδικούμε, να φέρνουμε το δίκαιο στη ζωή μας με σεβασμό και με αγάπη πάντα».

Με αυτά τα ειλικρινή λόγια και βαθιά συγκινημένη, η Μαρία Καρυστιανού μοιράστηκε το βίωμά της με τα παιδιά του «Δημήτρειου» ΚΔΑΠ Μοσχάτου. Τα παιδιά υποδέχτηκαν τον Γενικό Διευθυντή της «ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ», κ. Κωνσταντίνο Δήμτσα και την κυρία Καρυστιανού, στην οποία είχαν ετοιμάσει το πιο ξεχωριστό δώρο – πίνακα που έχει φτιαχτεί για το δυστύχημα στα Τέμπη.

«Είναι μεγάλη μας χαρά που σήμερα φιλοξενούμε μία φίλη μας. Την αγαπούμε πολύ και είναι εδώ μαζί μας για να μοιραστεί την ιστορία της και να μας διδάξει από την δύσκολη εμπειρία που έχει ζήσει», δήλωσε ο κ. Δήμτσας, Γενικός Διευθυντής της «ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ».

«Όταν έρχεται κάτι άσχημο στη ζωή σου σίγουρα στεναχωριέσαι και απελπίζεσαι. Όμως αυτό που πρέπει να κάνεις, όσο δύσκολο και αν φαίνεται, είναι να μην μείνεις στο στάδιο που δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Θα πρέπει να βρούμε το κουράγιο μέσα μας και να σταθούμε δίπλα σε αυτό που μας συνέβη και να προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό που θεωρούμε σωστό», τόνισε η κυρία Καρυστιανού.

Τα παιδιά του «Δημήτρειου», αφού άκουσαν με προσοχή τα όσα από καρδιάς μοιράστηκε μαζί τους η κυρία Καρυστιανού, τις έκαναν ερωτήσεις και αντάλλαξαν απόψεις σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με σκοπό να μάθουν ποια είναι η έννοια της δικαιοσύνης και με ποιες αρετές και αξίες θα πρέπει να πορευόμαστε ως ενήλικοι άνθρωποι.

«Σε ποια κοινωνία θα θέλατε να ζείτε, πώς θα θέλατε να είναι οι άνθρωποι γύρω σας; Αυτό που ζείτε εδώ μέσα το βλέπετε στον έξω κόσμο; Βλέπετε να υπάρχει η εφαρμογή των νόμων και η δικαιοσύνη στην κοινωνία μας;», ρώτησε η κυρία Καρυστιανού τα παιδιά. Τα παιδιά ανταποκρίθηκαν και συμμετείχαν με ιδιαίτερη θέρμη στη συζήτηση και μοιράστηκαν τις απορίες και τους προβληματισμούς τους με την κυρία Καρυστιανού.

Με μία μεγάλη αγκαλιά, παιδιά και προσωπικό του «Δημήτρειου» στο τέλος της επίσκεψης έδωσαν το συμβολικό δώρο – πίνακα που ζωγράφισαν τα ίδια τα παιδιά και απεικόνιζε την δικαιοσύνη, η οποία προσπαθεί να φύγει από τη χωρά ενώ ο κόσμος και τα παιδιά προσπαθούν να την κρατήσουν εδώ.

«Είναι τιμή και χαρά μου που σας γνώρισα και κάναμε αυτή τη συζήτηση. Είμαι περήφανη που η μικρή γενιά σκέφτεται και εκφράζεται με αυτό τον τρόπο και εύχομαι να μη το χάσετε ποτέ αυτό και να παραμείνετε πάντα έτσι! Συγχαρητήρια και σε όλους εσάς, τους δασκάλους που κάνετε εξαιρετική δουλειά και δίνετε στα παιδιά αυτά τα σπουδαία εφόδια για τη ζωή τους» είπε η κυρία Καρυστιανού αποχαιρετώντας τα παιδιά και το προσωπικό του «Δημήτρειου» και ευχαριστώντας τους για την όμορφη και εποικοδομητική συζήτηση που είχαν.

24

 

Κοιτάζω δυο δεκαοχτούρες που κόβουν βόλτες σε ένα καλώδιο της ΔΕΗ και πίσω τους φόντο, όσο φαίνεται ο καταγάλανος ουρανός και το φεγγάρι που φαίνεται παρ' ότι δεν έχει δύσει ο ήλιος ακόμη. Προσπαθώ να μη σκέφτομαι και πολλά αυτές τις ημέρες. Έτσι κι αλλιώς τα περισσότερα που σκέφτομαι είναι πράγματα του παρελθόντος, δυσάρεστα μάλλον, και ανήκουν εκεί. Στο παρελθόν. Δεν αλλάζουν, δεν επηρεάζουν το σήμερα ούτε και το αύριο. Στην πραγματικότητα δεν έχουν απολύτως καμία αξία. Αλλά είναι μάλλον κάποιο παιχνίδι του μυαλού που τα ζωντανεύει ξανά και ξανά και με ένταση πολλές φορές. Πιάνω των εαυτό μου να οσφρίζεται ακόμα και τις μυρωδιές από συμβάντα είκοσι και τριάντα χρόνων πριν. Τέλος πάντων, αυτά έχουν περάσει. Το σήμερα λοιπόν. Δεν μπορώ παρά να μη παραδεχτώ, πως διαβάζοντας αυτά που γράφω πολλές φορές γελάω. Σπάνια συμφωνώ με ένα κείμενο που έγραψα μετά την παρέλευση εικοσιτεσσάρων ωρών. Μόλις περάσει αυτή η περίοδος, αν τύχει να διαβάσω ένα κείμενο, κάτι με οδηγεί να γράψω κάτι που να αντιτίθεται σε προηγούμενες απόψεις μου. Αν κάτσω να τα διαβάσω όλα τα κείμενα, θα πρέπει να περάσω κάμποσο καιρό γράφοντας τα ακριβώς αντίθετα απ' όσα έχω γράψει(αν και μερικά είναι ήδη αντίθετα με κάποια πιο παλιά κείμενα οπότε θα δυσκολευτώ να βρω σε ποια άποψη θα είμαι τώρα αντίθετος). Μάλλον με κάτι θέλω πάντα να είμαι αντίθετος και όταν δε βρίσκω κάτι αντιτίθεμαι στον εαυτό μου και έτσι κάπως ησυχάζω. Οι δεκαοχτούρες έχουν πετάξει μακριά εδώ και κάμποση ώρα. Καιρός να κλείσω κι αυτό το σημείωμα. Κάθε φορά που τελειώνω μία ανάρτηση λέω πως θα είναι και η τελευταία. Την επόμενη μέρα αναιρώ.  Η παρέλευση των είκοσι τεσσάρων ωρών βλέπετε...

AXEL RUDI PELL - Eternal Prisoner

 

Σφαίρες

 

H ζέστη συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Απόγευμα Κυριακής και είναι σαν μεσημέρι. Αλλά ας μη γκρινιάζουμε για τη λειψυδρία και τη κλιματική αλλαγή και μας πούνε αριστερούς. Ας απολαύσουμε τη διαδικασία ερημοποίησης όσο μπορούμε ακόμα. Ας απολαύσουμε και το γεγονός πως η ιστορία ακόμα γράφεται με σφαίρες στην πιο προηγμένη χώρα του δυτικού κόσμου. Μερικά εκατοστά και η τραγωδία γίνεται θρίαμβος. Ο δράστης εξοντώνεται και τα παράπλευρα θύματα χάνονται στη μοίρα των ανώνυμων αυτού του κόσμου. Μαραζώνουν την ώρα που οι θεωρίες συνωμοσίας ανθίζουν και πολλαπλασιάζονται ακόμα και στη μικρή ασήμαντη γωνιά της Δύσης όπου και ανήκουμε. Είναι παράδοξο το πως σε μια χώρα που η έλλειψη φαντασίας χαιρετίζεται ως το απόλυτο προσόν (τόσες και τόσες γενιές εργάστηκαν προς αυτή την κατεύθυνση, πολιτικοί, συγγραφείς, ποιητές, καθηγητές, γονείς και κηδεμόνες), ο παραλογισμός ανθεί σε τόσο μεγάλο βαθμό. Ίσως τελικά το μόνο αντιστάθμισμα στον παραλογισμό να είναι η φαντασία. Σίγουρα δεν είναι ο ορθολογισμός αφού αυτός είναι που εκτρέφει τον παραλογισμό, όπως πάντα το ένα άκρο εκτρέφει το άλλο. Η φαντασία, η ικανότητα ονειροπόλησης και δημιουργίας κόσμων και ιστοριών είναι το μόνο που μπορεί να βάλει φραγμό στον παραλογισμό, ο οποίος είναι μια φτηνή και χυδαία μορφή φαντασίας σε τελική ανάλυση. Ένα μυαλό που έχει ποτιστεί από τα ζωοδόχα νερά της φαντασίας δεν αφήνει τη σκέψη του να ακολουθήσει τις άθλιες διαδρομές του παραλογισμού. Όπως και να 'χει. Άλλο ένα κεφάλαιο στην ανθρώπινη ιστορία από σφαίρες διαμορφώνεται. Η φαντασία έχει αρχίσει και στερεύει και η θερμοκρασία ανεβαίνει κάθε χρόνο. Η διαδικασία που ξεκίνησε ο δυτικός άνθρωπος αιώνες πριν, από την Αναγέννηση ακόμα, συνεχίζεται ακάθεκτη. 

Black Sabbath - Lady Evil

 

Λυχνάρια

 

Είπε ο Κύριος στους μαθητές Του, εσείς είστε το φως για τον κόσμο∙ μια πόλη χτισμένη ψηλά στο βουνό δεν μπορεί να κρυφτεί. Οι άνθρωποι, όταν ανάψουν το λυχνάρι, δεν το βάζουν κάτω από το δοχείο με το οποίο μετρούν το σιτάρι, αλλά το τοποθετούν στο λυχνοστάτη, για να φωτίζει όλους τους ανθρώπους του σπιτιού. Έτσι να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας. Μη νομίσετε πως ήρθα για να καταργήσω το νόμο ή τους προφήτες. Δεν ήρθα για να τα καταργήσω, αλλά για να τα πραγματοποιήσω. Σας βεβαιώνω πως όσο υπάρχει ο κόσμος, έως τη συντέλειά του, δε θα πάψει να ισχύει ούτε ένα γιώτα ή μία οξεία από το νόμο. Όποιος, λοιπόν, καταργήσει ακόμα και μία από τις πιο μικρές εντολές αυτού του νόμου και διδάξει έτσι τους άλλους, θα θεωρηθεί ελάχιστος στη βασιλεία του Θεού. Ενώ όποιος τις τηρήσει όλες και διδάξει έτσι και τους άλλους, αυτός θα θεωρηθεί μεγάλος στη βασιλεία του Θεού.

Από τα πολλά ενδιαφέροντα σημεία της σημερινής περικοπής ένα θα είναι αυτό με το οποίο έχω σκοπό να ασχοληθώ και να σας απασχολήσω σήμερα. Πρόκειται για τη φράση του Ιησού: "Έτσι να λάμψει και το δικό σας φως μπροστά στους ανθρώπους, για να δουν τα καλά σας έργα και να δοξολογήσουν τον ουράνιο Πατέρα σας". Τη διαβάζω ξανά και ξανά και αναρωτιέμαι. Τι είναι ένα καλό έργο. Ποιο έργο θεωρείται καλό και με ποιο τρόπο πρέπει να γίνεται ώστε να δοξάζεται ο Θεός και όχι ο άνθρωπος που το κάνει; Αν το πιάσουμε από το τέλος η απάντηση είναι εύκολη, ειδικά στους εκκλησιαστικούς κύκλους, όπου αρεσκόμαστε σε απαντήσεις εύκολες και συνθηματολογικού ύφους. Ο Θεός δοξάζεται όταν ο άνθρωπος δε παίρνει τη δόξα πάνω του επιδεικνύοντας έτσι ταπεινότητα. Και ρωτάω, πώς είναι δυνατόν κάποιος που κάνει κάποιο καλό έργο, αυτό να μην αντανακλά και πάνω του; Αν κάποιος φτιάξει ένα νοσοκομείο στο οποίο να νοσηλεύονται δωρεάν άποροι και φτωχοί άνθρωποι, αυτό δε θα του φέρει κάποια δόξα, κάποια φήμη; Πρέπει να την αρνηθεί; Ας πούμε ναι. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Θα πρέπει να κρυφτεί κάτω από το δοχείο και το φως του δε θα φανεί. 

Επιπλέον, ποιο είναι το καλό έργο; Όλοι όσοι κάνουν κάτι, καλό το θεωρούν. Ακόμα και ο Χίτλερ, τον πόλεμο που ξεκίνησε για να κατακτήσει τον κόσμο, καλό τον θεωρούσε. Αλλά ας το αφήσουμε αυτό το ακραίο παράδειγμα στην άκρη. Η φιλανθρωπία είναι καλό έργο; Ναι είναι η γρήγορη απάντηση. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα που επιφέρει; Αν δούμε τα ποσά των φιλανθρωπιών κάθε χρόνο από θρησκευτικούς οργανισμούς, από ιδρύματα, από διάσημους, από πλούσιους ανθρώπους, από κόμματα πολιτικά, από διάφορες ομάδες. Και ποιο είναι το αποτέλεσμα; Η ανισότητα μεγαλώνει, η φτώχεια αυξάνει, όπως και ο πλουτισμός των λίγων. Ποια είναι πιο ευγενική πράξη, ποιο είναι πιο καλό έργο; Η φιλανθρωπία, η αμφισβήτηση του τρόπου ζωής ενός κόσμου που δημιουργεί αυτά τα προβλήματα; 

Μη ψάχνετε να βρείτε απάντηση και μη μπλεχτείτε με πιθανές κοινωνικοπολιτικές αναλύσεις. Και τα δύο είναι καλά, γιατί ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετική έφεση στον τρόπο που θα κάνει το καλό, αρκεί να γίνονται με καθαρή καρδιά. Χωρίς εγωιστικές βλέψεις. Χωρίς την προσπάθεια δημιουργίας ακολούθων και οπαδών μέσω αυτών. Και ομοίως τότε δοξάζεται ο Θεός. Όχι όταν ο άνθρωπος που το πράττει αυτό το έργο κρύβεται αλλά όταν πραγματικά δεν ενδιαφέρεται να αξιοποιήσει εγωιστικά τη φήμη που έτσι κι αλλιώς θα του αποδώσουν οι άνθρωποι. Όταν πραγματικά ζει για να πραγματώνεται το θέλημα το Θεού και όχι για να το αντικαθιστά με το δικό του. Η φήμη και η δόξα είναι καταστάσεις δευτερεύουσες. Ακόμα και εξουσία αν του δώσουν εξαιτίας των έργων του αν την αξιοποιήσει για να πραγματωθεί το θέλημα του Θεού και όχι το δικό του τότε είναι ο Θεός που δοξάζεται μέσω αυτών των έργων και αυτός είναι πράγματι ένα φως για την ανθρωπότητα. 

Πιθανόν κάποιοι να μπερδευτούν διαβάζοντας όλα αυτά(ίσως και όχι). Και σε κάποιους να γεννήθηκαν περισσότερες απορίες. Αυτό είναι καλό. Η ζωή δεν είναι απλή και το μπέρδεμα είναι κομμάτι της. Ξεδιαλύνεται σιγά σιγά όσο περισσότερο στοχαζόμαστε πάνω σε αυτά τα θέματα. Και οι απορίες, οι οποίες πετάγονται δεξιά και αριστερά είναι αυτές που μας οδηγούν στη προσπάθειά μας να βγάλουμε μια άκρη, αφού κάθε λύση της και μας βάζει να σκεφτούμε και να ερευνήσουμε αλλά και μας οδηγεί, κάθε φορά που βρίσκουμε μια ικανοποιητική απάντηση στο επόμενο βήμα μας. Αρκεί όλα αυτά να τα κάνουμε με καθαρή καρδιά και ζητώντας ένα και μόνο πράγμα. Να γίνει το θέλημα του Θεού όπως στον Ουρανό και στη γη...

Whitesnake - Is this Love(live)

 

Τζιτζίκια και όνειρα

 

Τα τζιτζίκια φαίνονται να είναι τα μόνα πλάσματα που πραγματικά χαίρονται αυτόν τον καιρό, αυτή τη ζέστη, αν κρίνω από τον τρόπο που τραγουδάνε όλη μέρα κι όλη νύχτα. Παρά τη φοβερή φασαρία που κάνουν τα αγαπώ πολύ αυτά τα έντομα. Ποτέ μου δε χώνεψα τον μύθο του Αισώπου με τον μέρμυγκα, τον σπαγγοραμένο, που δε δίνει λίγη τροφή και στον τζίτζικα και πραγματικά οικτίρω έναν κόσμο στον οποίο αυτός ο μύθος θεωρείται απόσταγμα σοφίας. Έναν κόσμο που η τέχνη και τα όνειρα  θεωρούνται κατώτερα της εργασίας. Αυτού του ευφυέστατου κόλπου της άρχουσας τάξης για να υποδουλώσει τις κατώτερες και να καθοδηγήσει τους ανόητους επαναστάτες να τη θεωρήσουν δικαίωμα! Δικαίωμα είναι η πρόσβαση σε πόρους για να ζήσεις και όχι η κακοπληρωμένη, πάντα κακοπληρωμένη εργασία. Δικαίωμα είναι να ζεις τεμπέλικα και να κάνεις σχέδια και όνειρα. Α, τα όνειρα! Αυτές οι σταγόνες θεϊκού αίματος, του ζωοποιού, που μας χαρίζονται με φειδώ, την ώρα του ύπνου. Οι πύλες για κόσμους μακρινούς και χρόνους που ίσως ποτέ να μην έρθουν. Δεν είναι τυχαίο ότι και τα μεγαλόπνοα σχέδια του κάθε ανθρώπου λέγονται όνειρα. Αφού κι αυτά ίσως παραμείνουν σε τόπους μακρινούς και χρόνους που δεν θα έρθουν. Αλλά απρ' όλα αυτά και παρά τα όσα αυτός ο στερημένος από φαντασία και οράματα κόσμος θέλει να μας πείσει, τα όνειρα, όσο τα ονειρευόμαστε παραμένουν ζωντανά ακόμα κι αν ποτέ δε πραγματοποιηθούν. Άλλωστε η πραγματοποίηση των ονείρων πολλές φορές είναι στην πραγματικότητα και ο θάνατός τους. Και φυσικά, όποιοι ονειρεύονται δε σημαίνει πως δεν αγωνίζονται στη σκληρή καθημερινότητα ή ότι έχουν λυμένα τα βιοποριστικά τους, κάθε άλλο. Εκείνοι που ονειρεύονται δε γερνούν και δε πεθαίνουν αλλά απλά κάνουν μετάβαση κάπου αλλού. Αλίμονο σ' εκείνους τους πραγματιστές, του λογικούς, τους μέρμυγκες που αποθεώνει ο κόσμος που ζούμε. Εκείνους που νομίζουν πως το χρήμα τους δίνει αξία προσωπική. Αυτοί οι καημένοι πέθαναν τόσο, μα τόσο, νωρίς....

Robert Plant - Big Log

 

Μια ζεστή ημέρα

 

Άλλη μια ζεστή μέρα. Θα μου πει κανείς τι περιμένω καλοκαιριάτικα στην Αθήνα; Είναι που δεν την αντέχω τη ζέστη. Με εκνευρίζει, με κουράζει, μου θολώνει το μυαλό. Με τη βοήθεια του Θεού ξεροψήθηκα και σήμερα. Από τον ήλιο, από τον θερμό αέρα, από τη θερμοκρασία του περιβάλλοντος. Λέω με τη βοήθεια του Θεού γιατί δε βλέπω το λόγο εφόσον επικαλούμαστε τον Θεό στα ευχάριστα να μην τον επικαλούμαστε και στα δυσάρεστα. Έτσι κι αλλιώς όλα μέσα στο παιχνίδι είναι. Κομμάτια της ζωής. Η οποία ζωή αποτελείται από μια αλυσίδα δυσάρεστων γεγονότων μέχρι που πεθαίνουμε. Εντάξει, έχει και κάποιες λιγοστές ευχάριστες εκλάμψεις. Η τέλος πάντων εκλάμψεις λιγότερο δυσάρεστες. Γίνομαι λίγο πιο απαισιόδοξος τους καλοκαιρινούς μήνες. Με κουράζουν περισσότερο από τους χειμερινούς ή τους φθινοπωρινούς. Οι ανοιξιάτικοι μου προκαλούν επίσης κατήφεια και δυσαρέσκεια αλλά σε μικρότερο βαθμό και κυρίως επειδή είναι προάγγελοι των θερινών μηνών. Από την άλλη έχει και μια πλάκα το όλο πράγμα. Η Αθήνα γίνεται πιο πολύχρωμη με όλα αυτά τα πλήθη τουριστών που τρέχουν από δω κι από κει με χάρτες στα χέρια ή προσπαθώντας να προσανατολιστούν με τα κινητά τους. Άνθρωποι από την Ευρώπη, την Αμερική, την Ασία, την Αφρική συρρέουν στη πόλη  και τρέχουν από αξιοθέατο σε αξιοθέατο. Από αρχαία ερείπια σε βυζαντινές εκκλησίες. Και ενδιάμεσα σε καφετέριες και ταβέρνες. Γίνεται η Αθήνα ένα πραγματικό σταυροδρόμι με κατοίκους, μετανάστες και τουρίστες να συνθέτους ένα σχεδόν βυζαντινό πολίτικο ψηφιδωτό. Και όλοι να περπατούν, να πηγαίνουν από εδώ και από εκεί, πολλές φορές να σκουντουφλάνε ο ένας πάνω στον άλλον μέχρι να γυρίσουν κουρασμένοι στα διαμερίσματα και τα δωμάτιά τους. Πόσο έχει αλλάξει αυτή η πόλη από τότε που ήμουν μικρός. Πόσο έχει αλλάξει η ίδια η ζωή και οι συντελεστές της. Και παράλληλα πόσο ίδιοι έχουν μείνει. Τι να πω. Άλλη μια μέρα πέρασε, άλλη μία ξημερώνει. Δε πρόλαβα να μελαγχολήσω σήμερα ιδιαίτερα. Μάλλον θα φταίει η ζέστη που με κούρασε. Έχει κι αυτή τα καλά της. Αν και νομίζω πως μου έλειψε η μελαγχολία σήμερα. Δε ξέρω, ίσως με επισκεφτεί μόλις νυχτώσει. Θα δούμε.

Τίποτα πιο ανάξιο...

 

"Τίποτε δεν είναι πιο ανάξιο ενός πολιτισμένου έθνους απ' το να επιτρέπει, χωρίς αντίσταση, να κυβερνάται από μια ανεύθυνη κλίκα που παρακινείται από τα σκοτεινότερα ένστικτα."

"Ποιος από μας αντιλαμβάνεται τις διαστάσεις της ντροπής που θα στιγματίσει εμάς και τα παιδιά μας όταν, μια μέρα, τραβηχτεί το πέπλο από τα μάτια μας και δουν το φως της ημέρας τα πιο φρικτά εγκλήματα - εγκλήματα που ξεπερνούν σε άπειρο βαθμό κάθε ανθρώπινο μέτρο; Αυτό που υψώνει τον άνθρωπο πάνω από όλα τα κτίσματα του Θεού είναι η ελεύθερη βούλησή του. Αντί να εγκαταλείψει το αυτεξούσιό του, λοιπόν, και να γίνει μια δειλή άψυχη μάζα, ο γερμανικός λαός οφείλει να αναλάβει αποφασιστική δράση".

"Κάθε άτομο, με συνείδηση της ευθύνης του ως μέλους του Χριστιανικού Δυτικού πολιτισμού πρέπει...να δουλέψει ενάντια στη μάστιγα της ανθρωπότητας, ενάντια στον φασισμό και σε κάθε μορφή απολυταρχισμού. Αντισταθείτε παθητικά - αντισταθείτε όπου μπορείτε, αποτρέψτε την εξάπλωση της άθεης αυτής πολεμικής μηχανής προτού να είναι πολύ αργά"

Από το πρώτο φυλλάδιο της αντιναζιστικής οργάνωσης Λευκό Ρόδο, τα χρόνια του Β' Π.Π. - Από το βιβλίο "Αλεξάντερ Σμόρελ(Η γερμανική αντίσταση και το κίνημα του Λευκού Ρόδου) της Elena Perekrestov - εκδ. Πορφύρα

ZZ Top - Gimme All Your Lovin'

 

2.30 Π.Μ

 

Τι όμορφη που είναι η νύχτα! Εκεί στα βάθη της , στη καρδιά της, γύρω στις δύο με τρεις. Εκεί που απλώνεται μια μυστικιστική ησυχία, όσο κι αυτή διακόπτεται, στις πόλεις τουλάχιστον, από περαστικά αυτοκίνητα ή μηχανάκια ή ακόμη και από τον νευρικό κάποιες φορές βηματισμό ανθρώπων οι οποίοι είτε ξενυχτούν είτε πάνε σε κάποια δουλειά. Ή από τους γατοκαυγάδες που μερικές φορές παίρνουν διαστάσεις επικών μαχών. Τη νύχτα όλα φαίνονται πιο όμορφα. Μια άσχημη γειτονιά βλέπει να καλύπτονται οι κακοτεχνίες που τις έχουν επιβάλλει οι άνθρωποι ενώ ο φωτισμός από τις λάμπες λειτουργεί ως ένα πολύ αποτελεσματικό μακιγιάζ που όχι μόνο κρύβει κάθε ατέλεια αλλά και τη μετατρέπει σε μια παράδοξη ομορφιά. Μου αρέσει αυτή την ώρα να αφουγκράζομαι το απόμακρο βουητό της πόλης, τα φορτηγά που κορνάρουν κάπου μακριά καθώς ξεκινούν το ταξίδι τους, ακόμα και τα αεροπλάνα που πετούν συνεχίζοντας τα μακρινά ταξίδια τους. Και μέσα σε όλη αυτή την σιωπηλή φασαρία, σε κάποιο μικρό διαμέρισμα ένας άνθρωπος ξενυχτά προσπαθώντας να βρει έναν τρόπο να πληρώσει τους λογαριασμούς του. Τον ακούω καθώς στριφογυρνά στο κρεβάτι του μη μπορώντας να κοιμηθεί. Μερικά τετράγωνα παραπάνω κάποιος άλλος ξενυχτά σκεπτόμενος που θα ταξιδέψει φέτος, τι αγορές θα κάνει εκεί και τι αγορές θα κάνει όταν γυρίσει ξανά εδώ. Κάποιοι μιλάνε για την ανάγκη της ενότητας. Τι να ενώσει όμως αυτούς τους δύο; Ποιο κοινό όραμα και ποιες κοινές ελπίδες; Μόνο η νύχτα μπορεί να τους ενώσει. Μόνο η απουσία του ύπνου τούτες τις ώρες. Κι ας είναι εντελώς διαφορετικές οι αιτίες αυτής της απουσίας. Ίσως αυτό μας ενώνει όλους. Οι νυχτερινές μας σκέψεις. Αυτές που δε μας αφήνουν αν κοιμηθούμε. Κι ας είναι τόσο διαφορετικές μεταξύ τους. Παραμένουν ένα νήμα που μας δένει όλους και μας καλεί σε έναν μυστικό νυχτερινό χορό. Μέχρι που το φως της ημέρας να φωτίσει τις αντιθέσεις μας και να μας τοποθετήσει στα στρατόπεδά μας....

Joe Bonamassa - "The Heart That Never Waits" (Live)

 

Ο κύκλος

 Άλλο ένα απόγευμα, άλλο ένα ηλιοβασίλεμα, άλλο ένα βράδυ που θα το διαδεχθεί άλλο ένα πρωινό. Και ξανά θα έρθει το μεσημέρι και ο κύκλος θα συνεχίσει όπως γίνεται από την αυγή της δημιουργίας. Και όσο οι άνθρωποι υπάρχουν, θα τους βαραίνουν τα προβλήματά τους μέσα σε αυτόν τον αέναο κύκλο. Και για τον καθένα, το δικό του πρόβλημα θα έχει πάντα ένα ειδικό βάρος μεγαλύτερο και από αυτό των άλλων, αντικειμενικά βαρύτερων προβλημάτων. Και όσο οι άνθρωποι θα παλεύουν με αυτά, θα βρίσκονται πάντα ανόητοι που θα προσπαθούν αν τους παρηγορήσουν με μνημειωδώς ανόητες εκφράσεις όπως "υπάρχουν και χειρότερα", "υγεία να υπάρχει και τα άλλα βρίσκονται" και άλλες τέτοιες ανοησίες, μνημεία παθητικότητας και σαχλαμάρας. Δεν έχει σημασία να υπάρχουν πράγματι και χειρότερα. Δεν έχει σημασία αν η υγεία είναι το σημαντικότερο αγαθό(ποια υγεία άραγε, του σώματος ή του πνεύματος; - οι περισσότεροι εννοούν αποκλειστικά του σώματος, το πνεύμα, η ψυχή τους είναι αδιάφορα ίσως και άγνωστα ). Τον καθένα τον βαραίνει το δικό του πρόβλημα και αυτό του φαίνεται βαρύτερο. Η δική μας γνώμη, η γνώμη των απ' έξω, είναι αδιάφορη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι αυτό που καλείσαι είτε να λύσεις είτε να μάθεις να ζεις μαζί του. Και αυτό δεν αλλάζει αν στην Αφρική δεν έχουν να φάνε ή αν γίνεται πόλεμος στη Μέση Ανατολή. Αυτό που περνάει ο κάθε ένας ξεχωριστά, αυτό είναι και το μεγαλύτερο βάρος γι' αυτόν. Αν μπορούμε να συμπαρασταθούμε έχει καλώς. Αν μπορούμε να το κάνουμε σιωπηλά, χωρίς να ξεστομίζουμε βλακείες ακόμα καλύτερα. Όπως και να έχει, τη νύχτα θα διαδέχεται η μέρα και το φεγγάρι ο ήλιος όπως γινόταν πάντα. Και τίποτα απ' όλα αυτά που συζητάμε καινούριο δε θα είναι.  

Gary Moore - Seperate Ways

 

Τρικολόρ

 

Η Κυριακή που μας πέρασε ήταν μια γαλλική ημέρα. Από τη μία η εθνική Ελλάδος στο μπάσκετ νικώντας τη Κροατία πήρε τη πρόκριση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισίου και από την άλλη οι Γάλλοι στις εκλογές έβαλαν έναν ( προσωρινό; ) φραγμό στην επέλαση της ακροδεξιάς.  Για το πρώτο δεν έχω και πολλά να πω, η εικόνα του Γιάννη που κλαίει μετά τον αγώνα τα λέει όλα και απαντά σε πολλούς που αμφέβαλλαν για το αν αισθάνεται Έλληνας. Για το αν είναι ( αλήθεια ποια είναι τα κριτήρια για να ξέρουμε κιόλας) η κουβέντα μάλλον δε θα σταματήσει ποτέ. Αλλά οι εκλογές στη Γαλλία έχουν ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον. Πρώτον πρόκειται για πολιτική εξέλιξη, δηλαδή κάτι που θα επηρεάσει τις ζωές, όχι μόνο των Γάλλων αλλά όλων των Ευρωπαίων αφού η Γαλλία είναι που παράγει την πολιτική και την ιδεολογία των επόμενων χρόνων στην Ευρώπη, όπως η Γερμανία παράγει την οικονομία. Οι Γάλλοι λοιπόν, μπροστά στην επέλαση της ακροδεξιάς άφησαν παραλίες και δήθεν μηνύματα μέσω αποχής(βλέπουμε πόσο πολύ συγκλόνισε τελικά το σύστημα εδώ η απόχη) και απέδειξαν ότι πολιτική και εξελίξεις παράγουν αυτοί που δρουν, που ψηφίζουν, που κάνουν κάτι δηλαδή εκτός από μπάνια. Μήπως και καταλάβουμε κι εδώ πως δεν είναι αυτοί οι χαζοί κι εμείς οι έξυπνοι που βλέπουμε πίσω από τα γεγονότα και διαβάζουμε ανάμεσα στις γραμμές. Απλά αυτοί είναι έξυπνοι ή τέλος πάντων συνειδητοί πολίτες κι εμείς σούργελα που τρέχουμε στις παραλίες και τις καφετέριες ακόμα και τη μία ημέρα των εκλογών. Από εκεί και πέρα η νίκη της Αριστεράς στη Γαλλία μου θυμίζει τη νίκη του βασιλιά Πύρρου στην εκστρατεία του εναντίον της Ρώμης όταν είπε: "Άλλη μια τέτοια νίκη και θα καταστραφούμε". Αν όλοι αυτοί δε καταφέρουν αν συνεννοηθούν ή να φέρουν τα απαραίτητα αποτελέσματα, τότε η Ακροδεξιά, η οποία ήδη ενισχύθηκε πάρα πολύ, θα επικρατήσει τελικά. Δεν είμαι αισιόδοξος να πω την αλήθεια. Η εγκληματικότητα και το μεταναστευτικό, δύο θέματα που ανέβασαν την Ακροδεξιά, απαιτούν σκληρές παραδοχές και μέτρα για να αντιμετωπιστούν ενώ και η οικονομία δύσκολα θα μπει σε σοσιαλιστικές ράγες χωρίς διαφόρων ειδών δολιοφθορές από αυτούς που θα χάσουν προνόμια...

Ο μισάνθρωπος δερβίσης

 

Ένας άνθρωπος, κουρασμένος και αποκαρδιωμένος, έχοντας αποκάμει να περπατάει στην έρημο, έφτασε κάποια στιγμή επιτέλους σ' ένα μέρος όπου ζούσε ένας μοναχικός δερβίσης και του είπε: "Δερβίση, πώς τα περνάς;". Ο δερβίσης απάντησε: "Δε ντρέπεσαι να κάνεις μια τέτοια ερώτηση, όταν με βλέπεις να μένω εδώ κλεισμένος σ' ένα τόσο περιορισμένο μέρος;". Ο άνθρωπος είπε: "Αυτό δεν είναι αλήθεια. Πώς μπορεί να είσαι κλεισμένος τη στιγμή που ζεις σε αυτή την απέραντη έρημο;".  Και ο δερβίσης πρόσθεσε: "Αν ο κόσμος δεν ήταν τόσο μικρός, εσύ δεν θα μου είχες κουβαληθεί ποτέ εδώ!".

Φαρίντ Αττάρ - Το συνέδριο των Πουλιών, εκδ. Αρχέτυπο

Black Country Communion- Cold

 

Άβυσσος

 

Λένε πως στο διάστημα κυριαρχεί το κενό. Πως δεν υπάρχει ήχος, όλα είναι σιωπηλά εκεί. Πλανήτες γεννιούνται και πεθαίνουν χωρίς να ακουστεί το παραμικρό! Καταπληκτικό δεν είναι; Γεγονότα τόσο μεγάλης έκτασης στο διάστημα συνοδεύονται από πλήρη απουσία ήχου. Λέει μια παράδοση(παράδοση ή ευσεβής πόθος άραγε; ) πως όταν ο άνθρωπος πεθαίνει και μέχρι να ξεκινήσει η κρίση του, για τρεις ημέρες η ψυχή μπορεί να κινηθεί ελεύθερα στο χώρο και να της δοθούν απαντήσεις σε όποια απορία έχει. Λέει αυτή η παράδοση ότι οι περισσότερες ψυχές προτιμούν να επισκέπτονται αγαπημένα και γνώριμα μέρη τους. Δε ξέρω αν θα έχω καμιά ερώτηση να μου απαντηθεί. Ό,τι δε μπορώ να καταλάβω προτιμώ να παραμείνει στη σφαίρα του μυστηρίου. Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσουν οι πολλές εξηγήσεις. Είτε πρόκειται για φοβερά και τρομερά πράγματα που συμβαίνουν στον κόσμο και το σύμπαν είτε πρόκειται για συμπεριφορές ανθρώπων, που εδώ που τα λέμε είναι ακόμα πιο μυστηριώδεις. Ακόμα δε θα ήθελα να ξαναδώ παλιά μέρη. Αν ήμουν απελευθερωμένος από τα όρια και τους περιορισμούς του σώματος θα ήθελα να πετάξω στις εσχατιές του σύμπαντος, να δω το φως να χάνεται μέσα σε μαύρες τρύπες και να παρακολουθήσω υπερκαινοφανείς αστέρες να εκρήγνυνται. Αλλά κυρίως να βρεθώ μέσα σε αυτή την απόλυτη ησυχία του κενού. Στη παγωνιά του διαστήματος. Στο σκοτάδι. Σε αυτό το εργαστήριο όπου άστρα γεννιούνται και πλανήτες χάνονται. Και όλα αυτά τα σκέφτομαι  βλέποντας τον ήλιο να βασιλεύει, μια Κυριακή απόγευμα...Άβυσσος...

Blue Oyster Cult - Burnin' for You

 

Το ποδόσφαιρο γίνεται ολοένα και λιγότερο ελκυστικό

https://www.gazzetta.gr/football/copa-america/2350734/mpielsa-podosfairo-ginetai-ligotero-elkystiko-kai-perissotero-mpizna

-Το ποδόσφαιρο αποκτά όλο και περισσότερους θεατές, αλλά γίνεται ολοένα και λιγότερο ελκυστικό. Αυτά που έκαναν αυτό το παιχνίδι το καλύτερο παιχνίδι του κόσμου είναι αυτά που σήμερα δεν τους δίνουμε καμία σημασία. Μετά αυτή η διαδικασία θα τελειώσει.

Δεν έχει σημασία πόσος κόσμος παρακολουθεί το άθλημα εάν δεν διασφαλίσουμε ότι ο κόσμος θα έχει κάτι ευχάριστο για να παρακολουθήσει και το μόνο που θα επωφεληθεί θα είναι οι μπίζνες. Γιατί αυτούς τους νοιάζει πόσος κόσμος θα παρακολουθήσει.

Αλλά σε λίγα χρόνια οι παίκτες που θα αξίζουν να καθίσεις να τους παρακολουθήσεις θα είναι λιγότεροι και το προϊόν θα είναι λιγότερο απολαυστικό. Αυτή η τεχνητή αύξηση θεατών θα τελειώσει.

H κλήση

 

Καθώς ο Ιησούς περιπατούσε στην όχθη της λίμνης της Γαλιλαίας, είδε δύο αδέλφια, τον Σίμωνα, που τον έλεγαν και Πέτρο, και τον αδελφό του τον Ανδρέα, να ρίχνουν τα δίχτυα στη λίμνη, γιατί ήταν ψαράδες. «Ακολουθήστε με», τους λέει «και θα σας κάνω ψαράδες ανθρώπων». Κι αυτοί αμέσως άφησαν τα δίχτυα και τον ακολούθησαν. Προχωρώντας πιο πέρα από κεί, είδε δύο άλλους αδελφούς, τον Ιάκωβο, γιο του Ζεβεδαίου, και τον αδελφό του τον Ιωάννη. Βρίσκονταν στο ψαροκάϊκο μαζί με τον πατέρα τους τον Ζεβεδαίο και τακτοποιούσαν τα δίχτυά τους. Τους κάλεσε κι αυτοί άφησαν αμέσως το καΐκι και τον πατέρα τους και τον ακολούθησαν. Ο Ιησούς περιόδευε όλη την Γαλιλαία. Δίδασκε στις συναγωγές τους, κήρυττε το χαρμόσυνο μήνυμα για τον ερχομό της βασιλείας του Θεού και γιάτρευε τους ανθρώπους από κάθε ασθένεια και κάθε αδυναμία.

Βλέπουμε στη σημερινή περικοπή τον Χριστό να καλεί τους πρώτους μαθητές Του. Τον Ανδρέα και τον Πέτρο, τον Ιωάννη και τον Ιάκωβο. Τους βρίσκει να ασχολούνται με τις δουλειές τους, με το ψάρεμα και τους ζητά να Τον ακολουθήσουν. Και αυτοί πράγματι ακολουθούν τον Ιησού, αφήνοντας τις δουλειές και την προηγούμενη ζωή τους. 

Τελικά τι είναι αυτό που μας κάνει χριστιανούς; Λέμε πως όσοι είμαστε βαπτισμένοι, είμαστε και χριστιανοί. Ισχύει όμως αυτό; Το μυστήριο της βαπτίσεως, μαζί με αυτό του χρίσματος και της Θείας Κοινωνίας είναι πράγματι αυτά που συγκροτούν και μας δίνουν τη δυνατότητα να εισαχθούμε στην εν Χριστώ ζωή, να γίνουμε δηλαδή χριστιανοί. Από εκεί και πέρα όμως; 

Από εκεί και πέρα ξεκινά η δική μας προσπάθεια. Από εκεί και πέρα μετρά ο τρόπος που θα ανταποκριθούμε στο κάλεσμα του Θεού και πως θα αξιοποιήσουμε τη ζωή μας. Αν θα διατηρήσουμε τη Χάρη που λάβαμε μέσω των Μυστηρίων ή θα τη χαραμισουμε καθιστώντας την ανενεργή τελικά. 

Οι τρόποι είναι πολλοί και ποικίλοι όπως πολλοί και διαφορετικοί είμαστε και εμείς. Ο καθένας μας έχει και ένα διαφορετικό χάρισμα, μια διαφορετική κλίση που θα αξιοποιήσει. Άλλος είναι άνθρωπος της προσευχής, άλλος έχει το χάρισμα της φιλανθρωπίας, άλλος είναι φιλακολουθος, άλλος έχει πιο έντονο το αίσθημα της δικαιοσύνης κ.ο.κ. Κανένα χάρισμα δεν είναι ανώτερο από τα άλλα και κανένα δεν υπολείπεται των άλλων. Όλα τα χαρίσματα και όλοι οι άνθρωποι, τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας, συνθέτουμε και απαρτιζουμε το σώμα της Εκκλησίας. Ο Χριστός μας καλεί να καλλιεργήσουμε τα ταλέντα που μας έχει δώσει και να τα προσφέρουμε ελεύθερα, στην υπηρεσία του συνανθρώπου και προς δόξα του Θεού. Τότε και η Χάρη που λάβαμε μέσω των Μυστηρίων ενεργεί μέσα μας και μας βοηθά.

Η σημερινή περικοπή του Ευαγγελίου είναι μια εορταστική περικοπή. Είναι η κατεξοχήν περικοπή που γιορτάζει την κλήση του Θεού και την αποδοχή της από τον άνθρωπο. Μια κλήση που γίνεται με αγάπη και μια αποδοχή που γίνεται με ελευθερία. Γιατί μόνο στα πλαίσια της αγάπης και της ελευθερίας μπορούμε να γίνουμε πραγματικά χριστιανοί.

Threshold - The Man Who Saw Through Time

 

Ένα συννεφιασμένο μεσημέρι

 

H συννεφιά με βοηθά να κοιτάξω ψηλά χωρίς να με τυφλώνει ο ήλιος. Βλέπω τα σύννεφα, γκρίζα και λευκά, τα περίεργα και πολυποίκιλα σχήματά τους αλλά και τα κενά τους, που επιτρέπουν σε πινελιές γαλάζιου να ξεπετάγονται εδώ κι εκεί. Θα ήθελα πολύ το βλέμμα μου να έφτανε μακρύτερα. Να διαπερνούσε τα σύννεφα, να ξεπερνούσε και το γαλάζιο του ουρανού και να έφτανε στο σκοτεινό και παγωμένο κενό του διαστήματος. Εκεί που χορεύουν πλανήτες και ήλιοι, όπου νεφελώματα και γαλαξίες απλώνονται αρχοντικά ενώ μετεωρίτες και κομήτες περιπλανιούνται αιώνια. Οι κομήτες! Πόσο πολύ ζηλεύω τους κομήτες. Όλη τους η ζωή, όλη τους η ύπαρξη είναι μια ατελείωτη περιπλάνηση. Όχι ταξίδι. Το ταξίδι έχει αφετηρία και έχει και προορισμό κι επομένως όρια. Η περιπλάνηση όμως είναι η αφετηρία και είναι και ο προορισμός. Δε γίνεται για να πας από το σημείο Α στο σημείο Β. Γίνεται για να κινείσαι, να αλλάζεις, να εμπλουτίζεις το εσωτερικό σου ακόμα κι αν μένεις στο ίδιο σημείο. Για να υπόκεισαι σε αλλαγές εξωτερικές χωρίς να σου προκαλούν ταραχή. Εδώ και αρκετές γραμμές έχω σταματήσει να μιλάω για την περιπλάνηση των κομητών. Ή ίσως και όχι. Ποιος ξέρει; Ούτε εγώ. Άλλωστε και το γράψιμο ενός κειμένου μια περιπλάνηση κομήτη είναι. Το ίδιο το κείμενο είναι η ουσία του και όχι η αρχή του, η μέση και το τέλος όπως μαθαίναμε στο σχολείο. Ή τέλος πάντων, έτσι το βλέπω εγώ, κοιτώντας τον συννεφιασμένο ουρανό τούτο το μεσημέρι Παρασκευής...

Mulla Sadra: Ιδρυτής της νέας σχολής Ισλαμικής φιλοσοφίας

 

https://en.mehrnews.com/news/215352/Mulla-Sadra-Founder-of-new-school-of-Islamic-philosophy

ΤΕΧΡΑΝΗ, 21 Μαΐου (MNA) – Κάθε χρόνο, οι Ιρανοί γιορτάζουν την 21η ​​Μαΐου ως Εθνική Ημέρα του Mulla Sadra, του μεγάλου φιλόσοφου, θεολόγου και νομικού που θεωρείται ο πιο επιδραστικός Μουσουλμάνος φιλόσοφος των τελευταίων τεσσάρων αιώνων.

 

Ο Sadr al-Din Muhammad b. Ibrahim b. Yahya Qawami Shirazi  (περίπου 1571–1636) είναι αναμφισβήτητα ο πιο σημαντικός μουσουλμάνος φιλόσοφος μετά τον Avicenna. Πιο γνωστός ως Mulla Sadra, του δόθηκε αργότερα ο τίτλος του Sadr al-Muta'allihin (Δάσκαλος των θεολόγων) για την προσέγγισή του στη φιλοσοφία που συνδύαζε το ενδιαφέρον για τη θεολογία και άντλησε γνώσεις από τη μυστικιστική διαίσθηση. 

Βιογραφία, νεανικά χρόνια

Ο Mulla Sadra γεννήθηκε στο Shiraz το 1588. Ο πατέρας του, Khwaja Ebrahim Qawami, ήταν λόγιος και πολύ θρησκευόμενος πολιτικός, και παρά το γεγονός ότι είχε πλούτο, τιμή και κοινωνική θέση, δεν είχε παιδιά μέχρι που, ως αποτέλεσμα πολλής προσευχής και ικεσιών στον Θεό, ευλογήθηκε με έναν γιο, ο οποίος αργότερα έγινε γνωστός ως Mulla Sadra. Όντας ο μόνος γιος του κυβερνώντος υπουργού της τεράστιας περιοχής του Fars, ο Mulla Sadra έζησε μια πολύ άνετη ζωή κατά τα εφηβικά του χρόνια και τα νιάτα του. Εκτός από τα κοινά μαθήματα που διδάσκονταν στα ιεροδιδασκαλεία εκείνης της εποχής, διδάχθηκε επίσης περσική λογοτεχνία, αραβικά, λογική,  νομολογία,  θεολογία και  φιλοσοφία. Ο Mulla Sadra έλαβε μέρος της εκπαίδευσής του στο Shiraz, αλλά πέρασε το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσής του στο Qazvin, που ήταν η πρωτεύουσα του Ιράν εκείνη την εποχή.