Όταν η μάσκα πέφτει

Μια 17χρονη κοπέλα που κείτεται αιμόφυρτη στην άσφαλτο χτυπημένη και εγκαταλειμμένη από τον ασυνείδητο οδηγό(ίσως και δύο), με δε ξέρω κι εγώ πόσα αυτοκίνητα να περνούν δίπλα της για ένα εικοσάλεπτο, να κόβουν ταχύτητα, να κοιτούν και μετά να φεύγουν απαθέστατα, για να μην αργήσουν και στη δουλειά ή στο ραντεβού ή στο σπίτι. Η Ελλάδα των αρίστων. Η Ελλάδα των επαναστατών. Του φιλότιμου και της Ορθοδοξίας. Των αρχαίων φιλοσόφων(μη μου πείτε πως όλοι αυτοί που πέρασαν δεν ανήκουν σε κάποια από αυτές τις κατηγορίες).  Η Ελλάδα που ποτέ δε πεθαίνει δυστυχώς. Που θα συνεχίσει να ζει σε μία αργή σήψη. Που δε θα αναστηθεί τελικά ποτέ. 

Αυταπάτη

 

Καμιά φορά μπορεί να πέσουμε στην αυταπάτη μιας δοσμένης ονομασίας. Είμαι ενάντιος στο να βαφτίζουμε τα πάντα "σοσιαλιστικά": σοσιαλιστικό στάδιο, σοσιαλιστική λεωφόρος - τι σοσιαλιστική λεωφόρος που είναι αυτή, βρε παιδί μου! Αυτό είναι κιόλας ύποπτο. Ήθελε ένας να ονομάσει μια λεωφόρο "σοσιαλιστική", άλλος να λέμε για σοσιαλιστικό φούρνο, άλλος για σοσιαλιστικό Μιραφλόρες. Είναι ύποπτο, γιατί αυτός που το κάνει θα μπορούσε να σκεφτεί ότι εντάξει, πάει, έγινε, το είπαμε σοσιαλιστικό και τελειώσαμε· αλλάξαμε το όνομα και τελειώσαμε.

Ούγκο Τσάβες - Αλλαγή ρότας - εκδ. Α/συνέχεια

Thin Lizzy - Whiskey In The Jar

 

Διαφημίσεις

 

Είναι πρωί και κάθομαι στον υπολογιστή ακούγοντας κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό(η επιμονή μου να ακούω ακόμα ραδιόφωνο δείχνει πως μάλλον έχω γεράσει). Η γειτονιά έχει αρχίσει και ξυπνάει, με όλα τα ενοχλητικά επακόλουθα που έχει ένα τέτοιο γεγονός και τούτη την ώρα παίζονται οι προγραμματισμένες από το σταθμό διαφημίσεις. Θεωρώ πως οι διαφημίσεις έχουν τον χαρακτήρα, συνήθως, αυτών στους οποίους απευθύνονται. Έτσι οι διαφημίσεις αυτοκινήτων θέλουν να σε πείσουν πως με το τάδε αμάξι, θα ξεχωρίσεις. Γιατί το αυτοκίνητο δεν είναι ένα μέσο μεταφοράς αλλά ένα μέσο κοινωνικής επιβεβαίωσης εδώ και χρόνια. Οι διαφημίσεις αυτοκινήτων είναι όσο το δυνατόν κλισαρισμένες και τακτοποιημένες. Από την άλλη οι διαφημίσεις στοιχήματος που προσπαθούν να πείσουν τους μελλοντικούς πελάτες ότι θα πλουτίσουν από τον αέρα, έχουν την ανάλογη ελαφρότητα και ανοησία. Οι δε διαφημίσεις τραπεζών μας δείχνουν έναν φανταστικό κόσμο στον οποίο οι τράπεζες σκέφτονται πάντα το καλό των καταθετών και των μελλοντικών επιχειρηματιών και σκοτώνονται να τους βοηθήσουν, απευθυνόμενες προφανώς σε λάτρεις τις επιστημονικής φαντασίας. Και πάει λέγοντας. Αυτό το στοιχείο όμως που κυριαρχεί στις διαφημίσεις, ειδικά στις ραδιοφωνικές όπου δεν υπάρχει εικόνα και ο λόγος είναι πιο σημαντικός, είναι η τάση του πρωταγωνιστή της διαφήμισης να μειώσει τον δευτεραγωνιστή. Έτσι αυτός που αγαπά το προϊόν είναι έξυπνος ενώ ο άλλος που δεν το έχει εκτιμήσει όπως πρέπει είναι ανόητος και ο πρωταγωνιστής δείχνει πάντα την αγανάκτηση που του προκαλεί η ασχετοσύνη του. Γιατί προφανώς αυτή είναι η κοινωνία μας ή αυτή θα ήθελαν να είναι. Μια κοινωνία χωρισμένη σε καταναλωτικούς έξυπνους και σε χαζούς που δεν έχουν καταλάβει ακόμα τη σπουδαιότητα του να αποκτάς πράγματα που μπορεί να μην είναι και τόσο απαραίτητα αλλά σίγουρα σε εξυψώσουν στα μάτια των υπολοίπων. Τους οποίους οφείλεις να μειώσεις σε κάθε ευκαιρία, έτσι; Αυτό πρέπει να εντυπωθεί μέσα στο μυαλό των ανθρώπων-καταναλωτών.  Και νομίζω σε μεγάλο βαθμό αυτό έχει επιτευχθεί. Η νοοτροπία αυτή έχει περάσει. Έχει εγκαθιδρυθεί. Ίσως να ταιριάζει και στη νοοτροπία μας, ποιος ξέρει;

Σε κάθε βήμα ο… Ηρακλής

 

https://enoriako.info/poion-dromo-na-paro/

Σε κάθε βήμα ο… Ηρακλής

Σε μια κοινωνία ορφανή από υπερβατικότητα ο ωφελιμισμός μοιάζει, για πολλούς, ο μόνος δρόμος που μπορεί να ακολουθηθεί. Η ανθρωπότητα κατεβαίνει από το βάθρο της. Η  σύγχρονη κοσμική ανθρωπολογία δείχνει μια επίμονη αποφασιστικότητα να αποδείξει ότι ο άνθρωπος δεν είναι τίποτε το ιδιαίτερο. Με την προώθηση της ισότητας των ειδών, οι σοφοί της μπορούν, ταυτόχρονα, να αγωνίζονται για την ευημερία των χιμπατζήδων στον ζωολογικό κήπο και να διεκδικούν την εξάλειψη των τρισωμικών παιδιών.

Αυτή η ταύτιση του ανθρώπου με την «σκόνη» κάνει την προοπτική της ζωής που πηγάζει από την πίστη, να φαίνεται απαράδεκτη. Οι πιστοί χλευάζονται ως παράλογοι, συναισθηματικά και μεταφυσικά παραπλανημένοι. Η χριστιανική αφήγηση για τον άνθρωπο, που προϋποθέτει την ύπαρξη και την εκλογή ενός Δημιουργού, απορρίπτεται ως παραμύθι. Ο Stig Dagerman* ήταν λιγότερο καυστικός. Δεν υποστήριξε την βία της εσκεμμένης απιστίας. Σε ένα ορισμένο επίπεδο, επιθυμούσε να πιστεύει, αλλά έβρισκε το φως για το οποίο μιλάει η πίστη, αγεφύρωτα μακριά από την ανθρώπινη πραγματικότητα που γνώριζε. Ένα δεκαπενθήμερο πριν από την αυτοκτονία του, έγραψε σε ένα φίλο του: «Όταν διάβασα τελευταία φορά τον «Λύκο της Στέππας» του Έρμαν Έσσε, μου έκανε εντύπωση ότι βρίσκω, στο πρόσωπο του, ένα συγγενικό πνεύμα. Όπως αυτός, ανήκω στην οικογένεια των αυτοκτονιών. Δεν εννοώ απαραίτητα εκείνους που βάζουν τέλος στην ζωή τους, αλλά εκείνους που κρατούν το θάνατο κοντά τους, για παν ενδεχόμενο, για να έχουν κάποιο να μιλήσουν, να ελπίζουν σε αυτόν. Δεν   ξέρω γιατί είμαι ζωντανός. Δεν βλέπω κανένα τέλος σε αυτή την συσσώρευση ηλίθιων ημερών […]. Θεϊκή αγάπη; Υποθέτω ότι είναι αυτό που πρέπει να μας ελευθερώσει. Σε έναν καθολικό συγγραφέα διάβασα για έναν άνθρωπο που δεν μπορούσε να δει τίποτα, γιατί ήταν κρυμμένος στο φως… Μακάρι να είχαμε ένα φως για να κρυφτούμε μέσα του!!

Με συγκινεί αυτή η εξομολόγηση. Όταν κοιτάω τον Ντάγκερμαν, βλέπω έναν αδελφό. Είμαστε καταδικασμένοι να μιλάμε ο ένας δίπλα στον άλλον, αυτός και εγώ; Όχι!! Ίσως, όμως, αν ξεκινήσουμε από μια ανθρωπολογία της ταπεινότητας, που προσφέρει κοινό έδαφος και μας επιτρέπει να χρησιμοποιήσουμε μια κοινή γλώσσα. Αν η χριστιανική θέση συχνά αποτυγχάνει να επηρεάσει θετικά τους μη πιστούς, δεν είναι επειδή, προβάλλοντας τον εαυτό της, στερείται ενσαρκωμένης αξιοπιστίας; Είναι παράδοξο μια θρησκεία που λατρεύει τον Λόγο που σαρκώθηκε, εύκολα εμφανίζεται ως ένα είδος πνευματισμού, αποσυνδεδεμένη από τις επιθυμίες και τα βάσανα  τ ο υ σώματός μας, τις ανησυχίες και τις ανάγκες της καρδιάς μας. Επίσης οι χριστιανοί μπορεί να στερούνται διακριτικότητας στον τρόπο που χρησιμοποιούν το λεξιλόγιο της πίστης. Μερικές φορές επικαλούμαστε τεράστιες έννοιες περιστασιακά. Λέμε ότι «το σκοτάδι είναι από εμάς», ότι «ο θάνατος δεν υπάρχει πια», ότι «ο κατήγορος των αδελφών εκδιώχθηκε», σαν να πρόκειται για κάτι εύκολο, σαν η μάχη της λύτρωσης να μην πρέπει να κερδηθεί εκ νέου στη ζωή του καθενός μας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε αμηχανία και υπομονή. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η πίστη θεωρείται συχνά ως απλός ηθικισμός, ένα σύστημα κανόνων που χρησιμοποιείται για να κρίνει ψυχρά τις ζωές από έξω, και όχι ως μια ζωντανή αλήθεια που αναδημιουργεί τη ζωή από μέσα!

Ακολουθώντας το κάλεσμα της Τετάρτης της Στάχτης, (Ημέρα Μετανοίας) ο Ντάγκερμαν και εγώ μπορούμε να αντιμετωπίσουμε ο ένας τον άλλον με συμπόνια, ακόμη και με κατανόηση. Το κάλεσμα απευθύνεται σε βάθη γνωστά  και στους δυο μας. «Θυμήσου, είσαι σκόνη»., λέμε στην ευχή. Τα λόγια δεν είναι αφελής

διδακτισμός για κήρυγμα. Επιβεβαιώνουν την οντολογική αλήθεια. Ζητούν μια ταπεινότητα που έχει τις ρίζες της στον πυρήνα της ύπαρξης μου. Ο δρόμος της ταπείνωσης, σωστά κατανοητός, δεν είναι λιγότερο ριζοσπαστικός από τη διδασκαλία των μυστικών πατέρων για τις σκοτεινές νύχτες της ψυχής και του πνεύματος. Μας παραπέμπει στην άβυσσο που χωρίζει την ενδεχόμενη ύπαρξη μας, από το άκτιστο Είναι του Θεού.

Ο Ντάγκερμαν «κοίταξε» σε αυτή την άβυσσο. Κι εγώ την «κ ο ι τ ά ζ ω». Το κάλεσμα που απευθύνεται και στους δυο μας είναι να σηκώσουμε τα μάτια της ψυχής μας για να δούμε την άλλη πλευρά! Τότε, θα συνειδητοποιήσουμε ότι, εν Χριστώ, υπάρχει ένα πέρασμα. Η σκάλα της ταπεινοφροσύνης, έχοντας επίπεδα πολλά, μας μεταφέρει απέναντι. Το να παραδεχτώ ότι είμαι «σκόνη» είναι μια πράξη τόλμης. Με αυτή την παραδοχή, συμφιλιώνομαι με την φτώχεια μου. Αποφασίζω να μείνω μέσα σ’ αυτήν. Αποδέχομαι ότι, παρ’ όλη την επιθυμία μου να ζήσω, θα πεθάνω- ότι είμαι   σκόνη με νοσταλγία για δόξα. Μαθαίνω να αφήνω την δόξα, με την χάρη, να διεκδικεί την ύπαρξη μου ακόμη και τώρα, να την κάνει να συντονίζεται και να αντηχεί με τη μουσική της αιωνιότητας. Μαθαίνω να κοιτάζω προς την αιωνιότητα ως το σπίτι μου. Χρειάζεται μεγαλοψυχία για να ζεις τέτοιους όρους, με τέτοια ένταση. Ένα μοναστήρι είναι ένα εξειδικευμένο περιβάλλον σχεδιασμένο να υποστηρίζει  την επιμονή σε βάθος χρόνου. Είναι ένα μέρος όπου τα βάθη μπορούν να αντιμετωπιστούν με τον Ιησού Χριστό. Στέκεται με την ίδια την ύπαρξη Του ως απλωμένο χέρι φιλίας σε όλους όσοι έχουν κοιτάξει σε αυτά τα βάθη και τα βρήκαν φοβερά. Οι μοναχοί και οι μοναχές ελπίζουν, με τη ζωή τους, με τις προσευχές τους, να προσκαλέσουν τους συναδέλφους που αναζητούν να κοιτάξουν  ψηλά, να βρουν τις καρδιές τους, να αγγίζονται από μια βαθιά ανάμνηση του αρχικού χαδιού του Θεού. Το να θυμόμαστε με αυτόν τον τρόπο σημαίνει να ξυπνάμε στην ελπίδα. Και να βρουν παρηγοριά που δεν εξαπατά.

    (Από το βιβλίο  του Επισκόπου Erik Varden «Η συντριβή της μοναξιάς»)  

* Stig Dagerman (1923-1954)

Σουηδός συγγραφέας. Μετά από καταιγιστική συγγραφική επιτυχία, αυτοκτονεί στα 31 του μη μπορώντας να καλύψει   την … «Ανάγκη του για παρηγοριά!!!» Πρόσωπο ιδιαιτέρας οξυδέρκειας η οποία και σ’ αυτόν δεν κατόρθωσε να βρει την όντως παρηγοριά.    

Bon Jovi - Bed of Roses

 

Το μεγάλο ψάρι να φάει το μικρό

 

Όχι, η παρακάτω ανάρτηση δεν έχει σχέση με το ποδόσφαιρο τελικά. Το παρατηρώ παρακολουθώντας τις περιγραφές του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ποδοσφαίρου και διαβάζοντας σχόλια σε διάφορες ιστοσελίδες αθλητικού(αυτό σηκώνει κουβέντα) περιεχομένου. Υπάρχει μεγάλη δίψα και μεγάλη προσμονή να δει το φιλοθεάμον κοινό -και αυτό καλλιεργούν και οι εκφωνητές- το μεγάλο ψάρι να φάει το μικρό. Ο Γολιάθ να τσακίσει τον μικρό Δαυίδ. Το μεγαθήριο να τσαλαπατήσει το μικρό ζωάκι που τόλμησε να σταθεί στο δρόμο του. Το είχε εντοπίσει πρώτος ο Εδουάρδο Γκαλεάνο πριν αρκετά χρόνια. Αυτό όμως δεν είναι η ομορφιά(η όποια ομορφιά έχει απομείνει) του ποδοσφαίρου αλλά και του αθλητισμού γενικότερα. Η ομορφιά κρύβεται στην έκπληξη. Στη σφεντόνα του μικρόσωμου Δαυίδ που θα πετύχει τον Γολιάθ στο σημείο εκείνο που θα τον αφήσει ξερό. Στην επιτυχία μιας ομάδας με άσημους σχετικά παίκτες(σε αυτό το επίπεδο δε μπορούμε να μιλάμε για άσημους παίκτες) απέναντι σε παίκτες που αξίζουν όσο ο προϋπολογισμός ενός μικρού κράτους. Πόσο τραγικό μοιάζει αυτό το τελευταίο. Να δίνονται τόσα χρήματα σε κάποιον που απλά κλωτσάει καλά μια μπάλα ενώ με τα ίδια χρήματα θα μπορούσε μια ολόκληρη χώρα να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ένα καλύτερο μέλλον για τους πολίτες της. Ξέρω, λαϊκίζω και ο νόμος της αγοράς αυτό προτάσσει. Και φυσικά ο ίδιος νόμος, το ίδιο σύστημα, αυτή τη νοοτροπία θέλει να καλλιεργήσει. Της ανισότητας. Του ισχυρού που πρέπει να τσαλαπατά τον αδύνατο. Γιατί έτσι, με αυτόν τον τρόπο, γίνονται αποδεκτά τέτοιου είδους φαινόμενα, ένας παίκτης ποδοσφαίρου να αξίζει όσο τα έξοδα μιας αφρικανικής ή ασιατικής ή λατινοαμερικάνικης χώρας. Έτσι θα εμπεδωθεί και η εισοδηματική ανισότητα. Και όσο κάποιοι λίγοι θα πλουτίζουν υπέρμετρα και οι περισσότεροι θα φτωχαίνουν, οι υπόλοιποι θα ευχαριστιόμαστε και θα είμαστε χαρούμενοι με τα υπολείμματα καταναλωτισμού και ευμάρειας που θα μας πετούν.