Και όμως μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα: Ο Χριστός ήταν επαναστάτης και κήρυκας της επανάστασης. Η επανάσταση, την οποία ο Χριστός έφερε στον κόσμο, είναι η μέγιστη και η πιο πετυχημένη απ' όλες τις επαναστάσεις. Ο Χριστός ξεκίνησε την επανάστασή του ανάβοντας τη μικρή φλόγα μάσα στις ψυχές των πιστών. Αυτές οι μικρές φλόγες βαθμιαία αναφλέγονταν και εξαπλώνονταν, ανάβοντας και άλλες κοντινές μικρές φλόγες, ώσπου τελικά άναψε φωτιά, στην οποία καίγονταν τα ισχυρά βασίλεια των απίστων και από την οποία σηκώνονταν καινούριες δημιουργίες, πολιτικές, καλλιτεχνικές και κοινωνικές.
Θα πει κάποιος ότι ο Χριστός ήταν ενάντια στην εξωτερική επανάσταση, ότι αυτός προσπαθούσε μόνο να εναντιώσει την ανθρώπινη ψυχή στην αδυναμία του εαυτού της και στην αμαρτία της, ώστε μ' αυτόν τον τρόπο να προκαλέσει μόνο μία εσωτερική, ηθική επανάσταση, που φέρει αποκλειστικά ατομικό χαρακτήρα, χωρίς να αγγίζει την κοινωνική ζωή στην ολότητά της. . όμως, αυτό θα το πει εκείνος που δεν γνωρίζει την ψυχολογία των επαναστάσεων, ειδικά των επαναστάσεων με θρησκευτική έμπνευση. Σε κάθε τέτοια εξωτερική επανάσταση προηγείται μια εσωτερική, μέσα στις ψυχές των ανθρώπων. Η εξωτερική επανάσταση που ο χριστιανισμός έφερε στον κόσμο είναι μόνο η φυσική συνέπεια της εσωτερικής επανάστασης, που έσπειρε ο θεμελιωτής του χριστιανισμού στα τρία χρόνια της δημόσιας δράσης του.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Αργά βαδίζει ο Χριστός, εκδ. Εν Πλω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου