Υπάρχει η παράδοση, η συνήθεια αν θέλετε οι χριστιανοί να λέμε "Χριστός Ανέστη" αντί οποιουδήποτε άλλου χαιρετισμού για σαράντα μέρες μετά την Ανάσταση. Και μάλιστα κάποιοι το θεωρούν και καίριο δείγμα "χριστιανοσύνης" αυτό. Εγώ -όπως είναι αναμενόμενο- έχω μια κάποια διαφορετική άποψη, χωρίς να απορρίπτω τα παραπάνω(εκτός από το "χριστιανόμετρο"). Προτιμώ αντί να λέμε "Χριστός Ανέστη", να δείχνουμε ότι "Αληθώς Ανέστη". Οι μαθητές είπαν στον Θωμά "Χριστός Ανέστη" αλλά αυτός δεν τους πίστεψε. Όχι τόσο γιατί είχε έλλειμα πίστης ο ίδιος αλλά γιατί αυτοί που είδαν αναστημένο τον Ιησού είχαν μείνει απαράλλακτοι. Αν αναστήθηκε ο Χριστός και τον είδατε πού είναι η χαρά, πού είναι η ελευθερία, πού είναι η αγάπη; Αν τα χείλη μεταφέρουν το γλυκό μήνυμα της Ανάστασης αλλά η γλώσσα μιλά την πικρή διάλεκτο του θανάτου ποια Ανάσταση να πιστέψω; Αν ο νους έχει μείνει στον εγωιστικό και εγωκεντρικό τρόπο σκέψης όπου κύρια θέση κατέχουν το κέρδος και η εξουσία τι σημασία έχει ένας χαιρετισμός αλληλεγγύης και αδελφοσύνης; Αν η καρδιά είναι σκοτισμένη και φυλακισμένη στα μπουντρούμια της ζήλειας και του φθόνου τότε η ανακοίνωση της πλήρους απελευθέρωσης και ελευθερίας πώς να με αγγίξει; Γι' αυτό για το υπόλοιπο των σαράντα ημερών ας σταματήσουμε να λέμε Χριστός Ανέστη. Ας αρχίσουμε να δείχνουμε και να αποδεικνύουμε ότι Χριστός Ανέστη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου