Το παρόν κείμενο είναι διαφορετικό καθώς είναι ποδοσφαιρικό. Ήταν στο παγκόσμιο κύπελλο του 1994 όταν ήρθα πρώτη φορά σε επαφή με το μαροκινό ποδόσφαιρο. Ήταν η πρώτη φορά που είδα την εθνική ομάδα του Μαρόκου, μιας χώρας που με γοήτευε με αυτή τη βορειοαφρικάνικη εξωτικότητα που εξέπεμπε. Εκείνη η ομάδα, τότε την αποκαλούσαν- με αρκετή δόση υπερβολής είναι η αλήθεια- "Βραζιλία της Αφρικής", έπαιζε θεαματικό ποδόσφαιρο αλλά τελικά αποκλείστηκε. Μπροστάρη είχε έναν εκπληκτικό μεσοεπιθετικό με αλογοουρά τον Μουσταφά Χατζί. Ένας παίκτης χάρμα ιδέσθαι, με μεγάλη γκάμα κινήσεων και επινοήσεων. Θυμάμαι ότι ξενυχτούσα για να δω τα παιχνίδια του, το μουντιάλ γινόταν στις ΗΠΑ. Δυστυχώς εκείνη η ομάδα αποκλείστηκε νωρίς από τη διοργάνωση.
Εκεί που όμως ερωτεύτηκα το ποδόσφαιρο των Μαροκινών ήταν όταν έπεσε στην αντίληψή μου η δράση του κεντρικού αμυντικού Ρασίντ Νεκρούζ. Πολύ καλός αμυντικός με λίγο...ανορθόδοξο παιχνίδι ώρες ώρες(ναι, κάνει στον αντίπαλο επιθετικό αυτό ακριβώς που νομίζετε ότι βλέπετε στη φωτογραφία. Έκτοτε έγινε αφοσιωμένος οπαδός του ποδοσφαίρου της χώρας αυτής.
Στον Ολυμπιακό ήρθαν κατά καιρούς αρκετοί Μαροκινοί ποδοσφαιριστές. Οι πρώτοι δεν προσέφεραν και πολλά, κατά σύμπτωση οι δύο που θυμάμαι ήταν κεντρικοί αμυντικοί, μέχρι που έπιασε λιμάνι, σε κάπως μεγάλη ηλικία, ο καταπληκτικός επιθετικός με το όνομα Γιουσέφ Ελ Αραμπί. Πολύ καλή παρουσία που συνοδεύτηκε με τίτλους και κάποια καλά ματς στην Ευρώπη. Σύντομα έγινε αγαπημένος όλων των φιλάθλων και οπαδών του Ολυμπιακού.
Και φέτος μας ήρθε τούτος εδώ. Ο Αγιούμπ Ελ Κααμπί, ο οποίος έμελλε να βάλει πέντε συνολικά γκολ στην Άστον Βίλα και να χαρίσει την πρόκριση στον τελικό στην ομάδα μας. Όταν ήρθε το καλοκαίρι, οι "βαθιοί γνώστες" του ποδοσφαίρου που έχουν γνώμη ειδικού και γνώσεις παιδιού του νηπιαγωγείου και ξέρουν να λένε ότι η ομάδα τους μονίμως αδικείται και μονίμως νικάει δίκαια, ως εκεί φτάνουν οι γνώσεις και οι ποδοσφαιρικές τους σκέψεις, αρχικά μουρμούριζαν και σιγά σιγά έφτασαν στο συμπέρασμα ότι το παιδί δεν κάνει. Εγώ επειδή να πω την αλήθεια τους έχω σιχαθεί όλους αυτούς τους βλάκες στην Ελλάδα που το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να λένε πως έσκισε η ομαδάρα τους τον αντίπαλο(κι ας βοήθησε ο διαιτητής, ο πρόεδρος της ομάδας, ο πρωθυπουργός και η πρόεδρος της δημοκρατίας) βλέπω αποσπασματικά πια κάποια πράγματα. Βλέποντας κάποιες κινήσεις του παίκτη στα πρώτα φιλικά είπα ότι ο τύπος είναι πολύ καλός. Δε περίμενα ότι θα ήταν τόσο καλός βέβαια. Και φυσικά έχω διπλή χαρά για το γεγονός ότι η πρόκριση ήρθε από δικό του σόου στα δυο παιχνίδια με τους Άγγλους και που είναι πρώτος σκόρερ στη διοργάνωση. Ε, δεν ξέρω τι θα γίνει στον τελικό, δε τρελαίνομαι κιόλας, μακάρι να το πάρουμε και να βάλει άλλα πέντε γκολ και ο "δικός μου".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου