Η σιωπή που επικρατεί από το βράδυ της Μ. Πέμπτης έως και το πρωί του Μ. Σαββάτου δεν πρέπει να μας παραξενεύει και να μας τρομάζει. Είναι άλλωστε μια σιωπή που κρύβει τόσο μεγάλο θόρυβο. Τόσο κρότο. Από την ώρα που ο Χριστός παραδίδει την ψυχή Του πάνω στον σταυρό ξεκινά το απελευθερωτικό Του έργο. Αυτές τις ημέρες βρίσκεται στις σκοτεινές φυλακές του Άδη και ελευθερώνει τους κεκοιμημένους με πρώτους τον Αδάμ και την Εύα, οι οποίοι βλέπουν επιτέλους το πολυπόθητο φως.
Όλους τους κεκοιμημένους; Όχι. Μόνο όσους θέλουν να Τον ακολουθήσουν. Το "όποιος θέλει να με ακολουθήσει..." που ίσχυε στο επίγειο κήρυγμα του Κυρίου ισχύει κι εκεί. Στις σκοτεινές γωνίες του Άδη. Και όπως και εδώ, έτσι κι εκεί υπάρχουν άνθρωποι που αρνούνται να ακολουθήσουν το φως και προτιμούν το σκοτάδι. Μη μας φαίνεται παράξενο αυτό. Κι εμείς το κάνουμε, ίσως και πιο συχνά απ' ό,τι φανταζόμαστε. Γιατί το φως τυφλώνει, ανοίγει τα μάτια και αποκαλύπτει την αληθινή φύση των πραγμάτων. Και αυτό το φως δεν το αντέχουν όλοι. Ούτε κι εμείς πολλές φορές.
Μέσα στην ησυχία και το σκοτάδι που ακολουθεί έχουμε την ευκαιρία να προετοιμάσουμε τα πνευματικά μας μάτια και τα αυτιά ώστε να μπορέσουν να δουν και να ακούσουν πώς είναι ο αληθινός κόσμος και ο αληθινός εαυτός μας. Μια διαδικασία οδυνηρή πολλές φορές αλλά τόσο μα τόσο απελευθερωτική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου