Στο σκοτάδι

 

Μου αρέσει το σκοτάδι. Μου αρέσουν μάλλον οι σκιές. Λατρεύω να κάθομαι το καλοκαίρι με τα ρολά κατεβασμένα και να αφήνω το φως του ήλιου να μένει έξω από το χώρο μου. Περιμένω πώς και πως να μικρύνει η μέρα το χειμώνα και το σκοτάδι της νύχτα να απλωθεί στις περισσότερες ώρες του εικοσιτετραώρου. Το σκοτάδι και οι σκιές έχουν κάτι μαγικό. Κάτι μυστικό, ίσως κάτι θεϊκό. Όπου κυριαρχούν, εκεί αποκαλύπτονται πράγματα που στο φως του ήλιου και στη ρουτίνα του φωτός μένουν κρυμμένα. Πραγματικά λυπάμαι αυτούς που δεν θέλουν ή δεν μπορούν ή δεν ενδιαφέρονται να δουν αυτούς τους αόρατους κόσμους που μόνο όταν πέφτει η νύχτα αποκαλύπτονται. Δεν τους αντιπαθώ, δεν τους μισώ που βλέπουν μόνο αυτά που το φως της ημέρας φανερώνει. Ακόμα και τη νύχτα, αυτοί βλέπουν με την αντανάκλαση του φωτός της ημέρας και όχι με το αποκαλυπτικό σκοτάδι. Οπότε χάνουν και πάλι τους κόσμους που τις προχωρημένες βραδινές ώρες αναδύονται και αναμειγνύονται μεταξύ τους και με τον δικό μας πεζό κόσμο, αυτόν του ηλιακού φωτός. Είναι κρίμα. Βλέπουν τον μισό μόνο κόσμο και όμως νομίζουν ότι βλέπουν καθαρότερα από όλους...