Μου ζητάτε να μιλήσω για τον Ιησού. Είναι πολλά αυτά που ΄χω να σας πω, μα δεν έχει φτάσει ακόμα η ώρα. Ο,τιδήποτε ωστόσο, λέω γι' Αυτόν τώρα είναι αληθινό, γιατί τα λόγια ειν' άχρηστα, εκτός κι αν φανερώνουν την αλήθεια.
Ιδού ένας άνθρωπος ατίθασος, ενάντιος σε κάθε τάξη· ένας επαίτης αντίθετος σε κάθε αποχτήματα· ένας μέθυσος που διασκέδαζε με καθάρματα κι απόκληρους.
Δεν ήταν ο περήφανος γιος του Κράτους, μήτε ο προστατευμένος πολίτης της Αυτοκρατορίας. Γι' αυτό ένιωθε περιφρόνηση και για το Κράτος και για την Αυτοκρατορία.
Μπορούσε να ζήσει ελεύθερος κι ανυπάκουος σαν τα πτηνά του ουρανού, γι' αυτό οι κυνηγοί Τον κατέβασαν με τα βέλη τους στη γη.
Κανείς δε μπορεί να γκρεμίσει τους πύργους του χθες και να ξεφύγει απ' τις πέτρες που γκρεμίζονται.
Κανείς δεν μπορεί ν' ανοίξει τους υδατοφράχτες των προγόνων του δίχως να πνιγεί. Αυτός είναι ο νόμος, Επειδή ο Ναζωραίος παραβίασε το νόμο, Εκείνος και οι άφρονες οπαδοί Του έφτασαν στο μηδέν.
Κι έζησαν πολλοί άλλοι σαν κι Εκείνον, άνθρωποι που θα μπορούσαν ν' αλλάξουν την πορεία του πεπρωμένου μας.
Οι ίδιοι άλλαξαν και βρέθηκαν χαμένοι.
Υπάρχει ένα κλήμα δίχως καρπό που φυτρώνει στα τείχη της πόλης. Αναρριχάται και προσκολλάται στις πέτρες. Αν έλεγε το κλήμα, "Με τη δύναμη και το βάρος μου θα καταστρέψω τούτα τα τείχη", τι θ' απαντούσαν τ' άλλα φυτά; Σίγουρα θα γελούσαν με την ηλιθιότητά του.
Λοιπόν, δεν μπορώ παρά να γελάσω μ' αυτόν τον άνθρωπο και τους άφρονες μαθητές Του.
Χαλίλ Γκιμπράν, Ιησούς ο γιος του ανθρώπου, εκδ. Ιάμβλιχος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου