Ο Χριστός συλλαμβάνεται, φυλακίζεται, βασανίζεται, δικάζεται και τελικά σταυρώνεται χωρίς πραγματική αιτία νομική. Ένας αθώος, ο μόνος αθώος, κουβαλά τον σταυρό πάνω στον οποίο θα αφήσει την τελευταία του πνοή. Το τελειότερο νομικό σύστημα που είχε φτιαχτεί ποτέ, έτσι έβλεπαν οι Ρωμαίοι -και ως ένα βαθμό είχαν δίκιο- το δικαστικό τους σύστημα, έστειλε τον μοναδικό αναμάρτητο άνθρωπο στο σταυρό χωρίς να υπάρξουν καν αρκετοί αξιόπιστοι μάρτυρες. Και θυμόμαστε τα λόγια του συγγραφέα εκείνου του βιβλίου της Π.Διαθήκης, του Εκκλησιαστή, ο οποίος λέει: "Είδα κάτω απ' τον ήλιο και τους τόπους όπου απονέμεται η δικαιοσύνη. Και είδα πως μέσα στα δικαστήρια δίκαζαν οι άδικοι κι οι ασεβείς." Η ανθρώπινη δικαιοσύνη ήταν και είναι αυτό. Μια αδικία. Ακόμα και στη τελειότερη δυνατή μορφή της.
Η αδικία δεν υπάρχει μόνο στα δικαστήρια, στα αστυνομικά τμήματα και στα υπουργεία. Υπάρχει και στη καθημερινή μας ζωή. Μας αδικούν και αδικούμε. Συγκάτοικοι, γείτονες, φίλοι, συγγενείς, γονείς, παιδιά. Και αγανακτούμε όταν μας αδικούν ή δεν το παραδεχόμαστε όταν αδικούμε. Αν όμως δούμε αυτές τις καταστάσεις υπό το φως του Χριστού που φωτίζει τους πάντες, δε θα αγανακτούμε όταν μας αδικούν αφού πρώτα Αυτός αδικήθηκε και θα πάψουμε να αδικούμε αφού τότε θα γίνουμε ένα με τους σταυρωτές Του. Επιπλέον θα γνωρίζουμε ότι όταν μας αδικούν έχουμε τον Χριστό να μας συμπαραστέκεται ενώ όταν αδικούμε θα είναι δίπλα μας έτοιμος να δεχτεί τη μετάνοιά μας, όπως του ληστή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου