Υπάρχουν σε κάποια κοιμητήρια, κάποιοι πολύ παλιοί τάφοι. Αν περπατήσετε ανάμεσά τους, θα παρατηρήσετε πως κάποιοι από αυτούς είναι μουσικοί ή τραγουδιστοί τάφοι. Δηλαδή, αν περάσετε από δίπλα τους ώρες που δεν κυκλοφορούν γύρω άλλοι άνθρωποι και υπάρχει ησυχία θα ακούσετε από το έδαφος που καλύπτουν, μέσα από το μαρμάρινο κτίσμα τους, ένα είδος ρυθμικής μουσικής. Σαν κάποιος να χτυπάει, όχι με βία για να βγει έξω, όχι με αγωνία ζητώντας βοήθεια, αλλά με διάθεση περισσότερο να διηγηθεί, να μοιραστεί, ίσως ακόμα και να γιορτάσει. Το χτύπημα αυτό, το ρυθμικό, φανερώνει συνήθως μια παιχνιδιάρικη διάθεση, μια ευφροσύνη και όχι κάποιου είδους τρόμο ή απόγνωση. Αν είναι ή αν μπορεί να είναι από τους νεκρούς με ρωτάτε; Οι χριστιανοί δε πιστεύουμε στα φαντάσματα(αν και πολλοί τα φοβούνται) και δεν πιστεύουμε πως οι ψυχές μένουν στους τάφους φυσικά ή ότι τους επισκέπτονται. Ίσως όμως, η ίδια η γη, το χώμα που υποδέχεται το χώμα κατά την ταφή του ανθρώπου, γιατί χώμα είμαστε κι εμείς, να έχει αυτό τη διάθεση να γιορτάσει την επανένωση με το χωμάτινο σώμα του κεκοιμημένου και σαν μια τελευταία χάρη προς τον κάποτε ζωντανό άνθρωπο να επιθυμεί να διηγηθεί τις ιστορίες του πηλού με τον οποίο ήταν ενωμένη για χρόνια η ψυχή. Ίσως λοιπόν να πρόκειται για τον απόηχο των εορτών που κάνει η γη όταν υποδέχεται ένα καθαγιασμένο κομμάτι της.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου