Δεν μπορώ να καταλάβω πως λειτουργεί το μυαλό κάποιου που σκοτώνει τη σύζυγό του(φίλη του, αρραβωνιαστικιά του κλπ κλπ) επειδή τον παράτησε, τον απάτησε και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο τόσο πολύ τρομερό για την υπόληψή του. Και μάλιστα στη μέση του δρόμου! Επίσης δεν καταλαβαίνω πώς η υπόληψη κάποιου συνδέεται με το αν η σύζυγός του είναι πιστή ή όχι.
Δεν μπορώ να καταλάβω τις γυναίκες που συγχωρούν και δίνουν δεύτερες ευκαιρίες σε αυτούς που θα σηκώσουν το χέρι έστω μισή φορά. Δεν υπάρχει "δε θα το ξανακάνει", δεν υπάρχει "φταίω εγώ που με χτύπησε". Υπάρχει με το πρώτο χαστούκι, με το πρώτο σπρώξιμο, με τη πρώτη απειλή "γεια σας και αντίο". Δεν είναι ταινία του Δαλιανίδη η ζωή.
Δεν καταλαβαίνω τα συνεχή κενά και τις συνεχείς τρύπες στη λειτουργία του συστήματος, είτε αφορούν την αστυνομία είτε τη δικαιοσύνη, που επιτρέπει στον κάθε ηλίθιο με υπερτροφικό εγώ να σκοτώνει αυτή που υποτίθεται ότι αγαπάει.
Δεν καταλαβαίνω αυτούς που σιγά σιγά αποδέχονται αυτή τη κατάσταση, ως φυσιολογική, ως μια ακόμα στατιστική. Έξι γυναίκες έχασαν τη ζωή τους από τους συζύγους/συντρόφους τους σε πέντε μήνες. 1,2 το μήνα...Αυτή δεν είναι μια στατιστική που μπορεί να γίνει αποδεκτή. Και μετρήστε και τα παιδιά που μένουν στο δρόμο και βιώνουν μια τέτοια κατάσταση.
Αν κάποιος τα καταλαβαίνει όλα αυτά, ας μου τα εξηγήσει...
υγ. Δεν μπορώ να καταλάβω με τίποτα, αλλά με τίποτα κάποιες γυναίκες που λένε "ναι αλλά και οι γυναίκες χτυπάνε τους άντρες". Εδώ σηκώνω ψηλά τα χέρια. Η διαφορά είναι τεράστια και σε περιστατικά και σε θέμα άσκησης βίας και δεν μπαίνει καν σε συζήτηση αυτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου