Όταν ο Χριστός έμαθε πως ο Λάζαρος πέθανε, δάκρυσε. Και όσοι ήταν γύρω Του θαύμασαν πόσο αγαπούσε ο Χριστός τον φίλο Του. Αργότερα, όταν ο Χριστός ρώτησε τη Μάρθα, την αδερφή του Λαζάρου αν πιστεύει ότι θα αναστηθεί ο αδερφός της και αυτή απάντησε πως θα αναστηθεί την Έσχατη Ημέρα, ο Χριστός της απαντά "εγώ είμαι η Ανάσταση και η Ζωή". Και τέλος ο Χριστός ανασταίνει τον Λάζαρο φωνάζοντας "Λάζαρε δεύρο έξω".
Στην ευαγγελική περικοπή που διηγείται την Ανάσταση του Λαζάρου είναι ξεκάθαρη η ταύτιση της αγάπης με τη ζωή. Ο Χριστός δακρύζει όταν μαθαίνει πως ο φίλος Του πέθανε γιατί τον αγαπά. Και μας δείχνει πως ναι, είναι φυσιολογικό, θεμιτό και πλήρως αποδεκτό να λυπόμαστε όταν ένας φίλος μας πεθαίνει, παρ' ότι πιστεύουμε στην Ανάσταση. Και εξαιτίας αυτής της αγάπης ο Ιησούς πηγαίνει στο σπίτι του φίλου Του. Από αυτή την αγάπη ορμώμενος βρίσκει τις αδερφές του Λαζάρου, τη Μάρθα και τη Μαρία για να τις παρηγορήσει, αυτή η αγάπη είναι που θα τον οδηγήσει στον τάφο του Λαζάρου όπου και θα τον αναστήσει. Ο Χριστός είναι η ζωή και η ανάσταση όπως μας λέει, όχι η μελλοντική αλλά η εδώ και τώρα. Οι κεκοιμημένοι μας ζουν μαζί με τον Χριστό. Όταν προσερχόμαστε στην εκκλησία δε συναντούμε μόνο τον Χριστό σε κάθε λειτουργία, αλλά και τους κεκοιμημένους μας οι οποίοι ζουν διά και εν Χριστώ.
Ο Χριστός είναι η ανάσταση, ο Χριστός είναι η ζωή, ο Χριστός είναι η αγάπη. Είναι η πηγή τους, είναι Αυτός που ενώνει και τα τρία γιατί χωρίς το ένα τα άλλα χάνουν το νόημά τους ή δεν πραγματοποιούνται. Η αγάπη δίνει νόημα στη ζωή και η πραγματική, με νόημα ζωή, οδηγεί στην ανάσταση. Μια ζωή χωρίς αγάπη δεν είναι ζωή και δεν μπορεί να φτάσει στην ανάσταση. Τώρα λοιπόν, που ετοιμαζόμαστε να μπούμε στη Μεγάλη Εβδομάδα ας μην αναρωτηθούμε αν νηστέψαμε αρκετά ή αν κάναμε αρκετές γονυκλισίες, ούτε καν αν πήγαμε σε αρκετές λειτουργίες και ακολουθίες. Ας αναρωτηθούμε αν ζήσαμε πραγματικά και αν αγαπήσαμε πολύ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου