Χαρά!

Ήδη έχουμε αρχίσει και μετράμε δειλά δειλά την αντίστροφη μέτρηση προς τη Κυριακή του Πάσχα. Το μέσο της νηστείας βρίσκεται ήδη πίσω μας και σιγά σιγά βλέπουμε να ξεπροβάλει το αναστάσιμο φως της σπουδαιότερης Κυριακής του χρόνου. Ο Χριστός, η πηγή της ζωής, η πηγή της αγάπης, η Αλήθεια, γιατί αυτό είναι η αλήθεια, η αγάπη και η ζωή, ήρθε να περπατήσει ανάμεσά μας, να σηκώσει τις αμαρτίες μας, να μας ελευθερώσει από τα δεσμά του θανάτου. Αυτό είναι το χαρμόσυνο μήνυμα του Ευαγγελίου. Γιατί στον Χριστό βρίσκεται η πραγματική χαρά...

Αλλά πού είναι πια αυτή η χαρά; Αν θέλουμε να τη μεταδώσουμε στον κόσμο εμείς, οι χριστιανοί, το αλάτι της γης, δεν πρέπει να την έχουμε πρώτα απ' όλα εμείς οι ίδιοι; Δε θα έπρεπε αυτή η χαρά να φαίνεται στις εκκλησίες μας κάθε Κυριακή, σε κάθε λειτουργία; Εδώ που ερχόμαστε να ευχαριστήσουμε τον Θεό, προσέξτε πως στη λέξη ευχαριστία κρύβεται η χαρά, εδώ που ερχόμαστε να προσευχηθούμε όχι μόνο για τους κεκοιμημένους μας αλλά και μαζί τους, γιατί σε κάθε λειτουργία οι κεκοιμημένοι και οι ζώντες είναι παρόντες μαζί, εδώ που ερχόμαστε να κοινωνήσουμε το σώμα και το αίμα του Κυρίους μας, Ιησού Χριστού. 

Κι όμως, στις εκκλησίες μας, στις  συνάξεις μας, οπουδήποτε υπάρχει μια εκκλησιαστική συνάντηση λείπει παντελώς το χαμόγελο. Λείπει η ζεστασιά. Έχουν αντικατασταθεί από σφιγμένα πρόσωπα πιστών, από αγέλαστους ιερείς με μια περισσή σοβαροφάνεια, από άκαμπτους τύπους που αντικαθιστούν την ουσία, με ένα θαυμασμό της τάξης και της πειθαρχίας. Προφανώς και δε θα φερόμαστε στον ναό όπως σε ένα καφενείο ή μια ταβέρνα. Προφανώς οφείλουμε να δείχνουμε σεβασμό. Όμως είναι σεβασμός το να διατηρούμε ένα αγέλαστο προσωπείο; Είναι σεβασμός να τελούμε εμείς οι ιερείς τη λειτουργία με μια τέτοια ακαμπτότητα και τυπολατρία; Θυμάμαι πως κάποτε είχα δει ένα βίντεο από μια ορθόδοξη εκκλησία σε μια αφρικανική χώρα, όπου οι πιστοί κάνοντας ουρά για να κοινωνήσουν δεν έσπρωχναν μουτρωμένοι ο ένας τον άλλον για να πάρουν καλύτερη θέση αλλά χόρευαν και τραγουδούσαν. Αυτή κι αν είναι μια υγιής έκφραση χαράς! Και αν δεν είμαστε χαρούμενοι την ώρα που κοινωνούμε πότε θα είμαστε; 

Ας κοιτάξουμε λίγο τη Θεία Λειτουργία. Ποια είναι τα βασικά της στοιχεία; Ο οίνος, ο άρτος, η μουσική και η ζωγραφική. Όλα όσα ευφραίνουν την καρδιά μας μέσω της γεύσης, μέσω της ακοής και μέσω της όρασης. Ακόμα και το λιβάνι που καίμε ευωδιάζει ώστε και μέσω της όσφρησης να προκαλεί χαρά. Στα βυζαντινά χρόνια, όταν ο ιερέας έλεγε το "αγαπήσωμεν αλλήλους" οι άνθρωποι αγκαλιάζονταν και ασπάζονταν ο ένας τον άλλον ώστε και μέσω της αφής να έρθει στη καρδιά μας αυτή η χαρά. 

Και ποια είναι η πιο ωραία έκφραση της χαράς από ένα όμορφο χαμόγελο; Και όλα τα χαμόγελα είναι όμορφα. Λένε πολλοί, κι εγώ το πιστεύω ακράδαντα, πως το Ευαγγέλιο είναι το πιο επαναστατικό κείμενο στον κόσμο. Πως μας καλεί να επαναστατήσουμε κατά της αδικίας, της ανισότητας, της κακίας, του πολέμου, και τελικά κατά της ασχήμιας αυτού του κόσμου. Και να εξαπλώσουμε αυτή την επανάσταση. Πώς λοιπόν θα το κάνουμε όταν δεν επαναστατούμε ενάντια στη δική μας εσωτερική ασχήμια; Και ποιο είναι το καλύτερο όπλο για να χτυπήσουμε αυτή τη δική μας πρώτα ασχήμια από το χαμόγελο και τη χαρά;

Σε λίγη ώρα, θα προσέλθετε οι περισσότεροι να κοινωνήσετε και στο τέλος της λειτουργίας θα έρθετε όλοι για το αντίδωρο. Ας το κάνουμε λίγο διαφορετικά σήμερα λοιπόν. Να μη διατηρήσουμε τη συνηθισμένη τάξη! Να αφήσουμε τη σοβαρότητα που επιδεικνύουμε συνήθως. Αντιθέτως ας χαμογελάσουμε στο διπλανό μας, ας πούμε μια καλή κουβέντα ή ένα σύντομο αστείο χαμηλόφωνα και ας δημιουργηθεί και μια κάποια αταξία. Δεν έφερε πειθαρχία στον κόσμο ο Κύριος. Οδό σωτηρίας έφερε και χαρά!