Παραφράζοντας τον Παύλο, θα μπορούσαμε να πούμε πως οι "προοδευτικοί" χριστιανοί οραματίζονται ένα αποκαθαρμένο και διάφανο μέλλον, ενώ οι "παραδοσιακοί" είναι στραμμένοι περισσότερο προς ένα παρελθόν ασυμβίβαστης πιστότητας. Το Ευαγγέλιο ωστόσο, παραμένει το Ευαγγέλιο του Εσταυρωμένου , μας ζητά να στρέψουμε την προσοχή μας στην πραγματικότητα που κείται ενώπιόν μας και εντός μας, εδώ και τώρα, μια πραγματικότητα που θα είναι σκανδαλώδης και επώδυνη. Η ασυμβίβαστη διαβεβαίωση του Πασκάλ ότι "ο Ιησούς θα βρίσκεται σε αγωνία μέχρι το τέλος του κόσμου "είναι πολύ κοντά στο πνεύμα του Μάρκου. Δεν πρόκειται για κάποια παρατήρηση που γίνεται λόγω της αξιοθρήνητης κατάστασης των απίστων, αλλά είναι μια παραίνεση προς τους πιστούς να παραμείνουν -παρά την ανημπόρια τους- στη σχεδόν ανυπόφορη παρούσα στιγμή όπου βρίσκεται ο Χριστός κι όχι να αναζητούν καταφύγιο σε κάποιο ανύπαρκτο μέλλον ή παρελθόν.
Ίσως το πιο δύσκολο πράγμα για έναν χριστιανό είναι ακριβώς αυτή η παραμονή στην παρούσα στιγμή, χωρίς την προσποίηση πως τάχα αυτή η στιγμή είναι κατ' ανάγκη καλή ή χαρούμενη. Εδώ, "σε τούτη τη γη τη ταπεινή", καταπώς λέει ο Τζον Ντον, πρόκειται να συναντήσουμε τον Θεό, είτε πρόκειται για συνάντηση χαράς είτε τρόμου. Κάτι από αυτό προκύπτει στη γλώσσα της Ορθόδοξης Εκκλησίας όσον αφορά την Ευχαριστία. Το τώρα του ευχαριστιακού εορτασμού σημαίνει να βρίσκεται στον ίδιο χρόνο με τον Χριστό, παρών στο παρελθόν Του και στο μέλλον Του - ο σταυρός, ο τάφος και η Δευτέρα Παρουσία Του, όλα βρίσκονται στο εδώ και τώρα, καθώς προσφέρουμε τη κοινή μας ευχαριστία. Το μυστήριο βρίσκεται εν τω μέσω ημών, όπου κι αν βρισκόμαστε, όπως κι αν βρισκόμαστε.
Rowan Williams - Στο Πλάι Ενός Αθώου, εκδ. Εν Πλω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου