Μέχρι την ιερωσύνη

 

Ο δρόμος μου μέχρι την ιερωσύνη έχει ως εξής, μέσες άκρες: Είναι λίγο δύσκολο να γράφω για εμένα, δε θεωρώ πως είμαι ενδιαφέρον θέμα αλλά έτσι κι αλλιώς κι όταν γράφω για ενδιαφέροντα δε διαβάζει και κανείς. Λοιπόν, στα γρήγορα. Με μεγάλωσαν μέχρι τα 6 μου ο παππούς και η γιαγιά μου, άνθρωποι πολύ θρησκευόμενοι. Επιπλέον ο αδερφός της γιαγιάς μου ήταν ο παπάς στο χωριό, Δορβιτσά Ναυπακτίας ούτε ο χάρτης δεν την έχει, και τα καλοκαίρια και το Πάσχα που πήγαινα πάνω, ντυνόμουν παπαδάκι. Οπότε είχα μια καλή σχέση με τα εκκλησιαστικά. Η οποία διαταράχθηκε ως και διεκόπη, τα χρόνια του λυκείου. Γενικά ήμουν ήσυχο παιδί και είχα έντονο ενδιαφέρον για αυτό που λέμε υπερφυσικό. Οπότε και η όποια εφηβική μου επανάσταση, που δεν ήταν κάτι το φοβερό, είχε επίκεντρο αυτά τα θέματα. Επιπλέον ήταν τα χρόνια του μακαριστού του Χριστόδουλου τότε, με το μεγάλο γκελ στη κοινωνία, επιφανειακό όπως φάνηκε, τα ανέκδοτα και αυτή τη πληθωρική παρουσία που καθόλου δε μου άρεσε. Όποιος με γνωρίζει το καταλαβαίνει αυτό, με τους επικοινωνιακούς τύπους δεν τα πάω πολύ καλά. Ε, μεγαλώνοντας κιόλας και πλέον για τα καλά στην εφηβεία, άρχισα να μην έχω και πολλή κατανόηση για τα φαινόμενα ευσεβισμού, στενομυαλιάς, φανατισμού και υποκρισίας που έβλεπα στην Εκκλησία. Πέρασα από διάφορα στάδια μέχρι τα 25 μου περίπου. Δέκα χρόνια με φάση αθεΐας (την πιο άχαρη από όλες αν με ρωτάτε και την πιο στεγνή, την πιο επιφανειακή), με φάση παγανιστική(κανείς δεν είναι τέλειος όλοι κάνουμε βλακείες), με φάση αποκρυφιστική(είχε κάποιο ενδιαφέρον αυτή), με φάση ινδουιστική (με παίδεψε και με μπέρδεψε κάπως), με μια έντονη φάση βουδισμού(αυτή κράτησε περισσότερο και ήταν μια όμορφη φάση) και τελευταία η φάση του ευρύτερου μυστικισμού όπου άρχισα να καταπιάνομαι με μυστικιστικά ρεύματα όλων των θρησκειών(ζεν βουδισμό, ταοϊσμό, σούφι, κάποια παρακλάδια ινδουιστικά αλλά και τους χριστιανούς μυστικιστές ανατολικούς και δυτικούς). Σε όλη αυτή τη πορεία ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε, κάτι διέφευγε, εκτός από την αθεϊστική μου φάση που έλειπαν πολλά. Κυρίως αέρας να αναπνεύσω. Φτάνοντας στη μυστικιστική φάση, μέχρι τότε μπέρδευα κι εγώ τον μυστικισμό με τον αποκρυφισμό, είναι το ακριβώς αντίθετο) ένιωσα πως κάπου πιάνω το πραγματικό νόημα. Πηδώντας από πνευματικό ρεύμα σε πνευματικό ρεύμα, έφτασα και στο χριστιανικό μυστικό ρεύμα μέσω ποδοσφαίρου! Είχα μεγάλη αγάπη για τους Σέρβους σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ. Έτσι άρχισα να διαβάζω βιβλία για τη Σερβία, όχι όμως μόνο ιστορικά αλλά και με θέματα πιο μυστικιστικά. Βρήκα λοιπόν ένα βιβλίο ενός μοναχού, του Μιχαήλ που είναι, ας το πω έτσι, εκτός της συνηθισμένης γραμμής. Τολμηρός πολύ σε βαθμό που κυνηγήθηκε. Στο βιβλίο του για τη Σερβία, έγραφε για τον γέροντα Θαδδαίο και τον τότε Πατριάρχη Παύλο και κάποια πράγματα που είχαν πει. Ε, αυτό ήταν. Βρήκα αυτό που έψαχνα(τι έψαχνα; Μια πραγματική ελευθερία και την πραγματική ουσία της ζωής), ουσιαστικά γυρνώντας στην αφετηρία μου. Από εκεί και πέρα ξεκίνησε μια εις βάθος έρευνα του χριστιανισμού και η αντίστροφη μέτρηση για να χειροτονηθώ τελικά. Βέβαια μπαίνοντας στο χώρο, είδα ξανά τα άσχημα που με είχαν οδηγήσει σε όλο αυτό το ταξίδι αλλά δεν ήταν αρκετά να με αποθαρρύνουν πάλι. Ε, κάπως έτσι έφτασα εδώ που έφτασα. Από τις άλλες φάσεις κάποια στοιχεία που τα θεώρησα χρήσιμα τα κράτησα.