Τα πάθη κι όχι τα θαύματα

Αλλά ποια είναι αυτή η ανάμνηση; Πώς μέσα στην τελετή θα θυμηθούμε τον Κύριο; Σε ποιες πράξεις και σε ποια κατάστασή Του θα τον θυμηθούμε; Με άλλα λόγια, τι θα θυμηθούμε ή τι θα διηγηθούμε γι' Αυτόν; Μήπως ότι ανέστησε νεκρούς και έδωσε την όραση σε τυφλούς και διέταξε τους ανέμους να ησυχάσουν και με λίγα ψωμιά χόρτασε χιλιάδες ανθρώπους, αυτά δηλαδή που τον απέδειξαν Θεό και παντοδύναμο; Καθόλου. Αλλά μάλλον εκείνα που φανερώνουν αδυναμία, τη σταύρωση, το πάθος, τον θάνατο, επάνω σ' αυτά μας διέταξε να τον θυμόμαστε. Έτσι το εννόησε ο Παύλος, που γνώριζε καλά τα του Χριστού.

Γράφοντας δηλαδή προς τους Κορινθίους για το μυστήριο αυτό και αφού διηγήθηκε ότι ο Κύριος είπε: "Αυτό κάνετε σε ανάμνησή μου", πρόσθεσε: "Διότι  όσες φορές τρώτε τον άρτο τούτο και πίνετε τούτο το ποτήριο, διακηρύσσετε τον θάνατό Του"(Α. Κορ. 11,26). Αυτό φανέρωσε και ο ίδιος ο Κύριος κατά την παράδοση του μυστηρίου. Διότι όταν είπε: "Αυτό είναι το σώμα μου, αυτό το αίμα μου", δεν πρόσθεσε θαύματα, ώστε να πει ότι, αυτό είναι που ανέστησε νεκρούς, που καθάρισε λεπρούς. Αλλά τι είπε; Το πάθος μόνο και τον θάνατο: "Αυτό που προσφέρεται θυσία για χάρη σας, αυτό που χύνεται για χάρη σας"(Λουκ. 22, 19-20).

Και ποιος ο λόγος που δε μνημονεύει τα θαύματα αλλά τα πάθη; Διότι τα πάθη ήταν πιο αναγκαία από τα θαύματα. Και μάλιστα ήταν τόσο αναγκαία για μας τα πάθη Του, διότι αυτά είναι πρόξενα της σωτηρίας μας και χωρίς αυτά δεν μπορούσε να αναστηθεί ο άνθρωπος, ενώ τα θαύματά Του ήταν αποδεικτικά μόνο, έγιναν δηλαδή για να πιστευθεί ο Κύριος ότι Αυτός είναι αληθινά ο Σωτήρας.

Αγίου Νικολάου Καβάσιλα, Ερμηνεία της Θείας Λειτουργίας, εκδ. Το Περιβόλι της Παναγίας