Στην Εκκλησία μιλάμε πολύ συχνά για τη σιωπή(ακούγεται οξύμωρο κάπως, ε;). Και πολλές φορές ορθώς. Η σιωπή παίζει σπουδαίο ρόλο στην πνευματική ζωή και ιδιαίτερα στις πιο μυστικές πτυχές της. Όμως δε πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Χριστός μίλησε. Δεν παρέμεινε σιωπηλός όλη του τη ζωή. Στη πραγματικότητα μίλησε πολύ και για πολλά. Για την υποκρισία, για τον πλουτισμό, για την αδικία, για κάμποσα πράγματα. Και γι' αυτό σταυρώθηκε. Γι' αυτά που έλεγε και όχι για τη σιωπή του. Η σιωπή είναι καλή και χρήσιμη, όταν δεν χρησιμοποιείται ως υπεκφυγή, αλλά και ο λόγος είναι εξίσου σημαντικός. Η δε σιωπή όταν επιβάλλεται κατά κάποιον τρόπο στους πιστούς σε περιόδους που χρειάζεται να δείξουν πως έχουν φωνή μετατρέπει την πίστη σε όπιο, πραγματικά. Όταν όμως μια σιωπηλή γενικά περίοδος διακόπτεται για να μιλήσουμε για κάποια θέματα(όπως έκανε για παράδειγμα ο Φθιώτιδος για τους εργαζόμενους της ΛΑΡΚΟ που κινδυνεύουν με απόλυση λέγοντας, ναι ρε με ενδιαφέρει γιατί είναι παιδιά μου) τότε και η σιωπή και ο λόγος αποκτούν ιδιαίτερη σημασία και βαρύτητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου